Ψάχνουν για κορόϊδα;

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη από τα ΝΕΑ

ΕΞΗΓΗΣΕ: «Λένε ότι υπήρξε πολύ κράτος, πολλές δηµόσιες υπηρεσίες. Το χρέος όµως οφείλεται στις συσσωρευµένες αποδόσεις που καταβλήθηκαν στις παγκόσµιες χρηµατιστικές αγορές, από τις οποίες µας υποχρεώνουν εδώ και σαράντα χρόνια να δανειζόµαστε. Είναι η πειρατεία της σύγχρονης εποχής».
ΥΠΕΔΕΙΞΕ ως υπευθύνους: «Την παγκόσµια υπερ-τάξη, τις οµόαιµες και διαπλεκόµενες ελίτ».
ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΕ: «Τον οδοστρωτήρα του χρήµατος, τους οίκους αξιολόγησης και τις τράπεζες που διευθύνουν τη χώρα µας». ΖΗΤΗΣΕ: «Την οργανωµένη και συντονισµένη έξοδο από το ευρώ για να ξαναδώσουµε οξυγόνο στην οικονοµία µας»!
ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΕΙΠΕ όλα αυτά; Ούτε η Παπαρήγα ούτε ο Τσίπρας ούτε καν ο Λαφαζάνης – ο οποίος ήδη έχει ζητήσει να επιστρέψουµε στη δραχµή!
ΤΑ ΕΙΠΕ η Μαρίν Λεπέν, κόρη και διάδοχος του Ζαν-Μαρί Λεπέν, νέα ηγερία της γαλλικής Ακροδεξιάς, σε οµιλία της στις 14 Νοεµβρίου. Μικρή (πολιτισµική) διαφορά µε τους δικούς µας:
η οµιλία έγινε σε... ντισκοτέκ! 

ΔΙΚΑΙΩΣ ο Βόλφγκανγκ Σόιµπλε ανησυχεί όταν επισηµαίνει τον κίνδυνο να δηµιουργηθεί ένα πολιτικό ρεύµα, ακόµη κι ένα κόµµα εναντίον του ευρώ. Η σχετική ρητορική δεν περιορίζεται στους γάλλους ακροδεξιούς και τους έλληνες ακροαριστερούς. Τη συµµερίζεται και το γερµανικό νεοναζιστικό κόµµα!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πρώτη φορά, θα µου πείτε, που η Ακρα ∆εξιά και η Ακρα Αριστερά βλέπουν τον κόσµο µε τα ίδια µάτια, καταλαβαίνουν τα ίδια πράγµατα και οδηγούνται στα ίδια συµπεράσµατα. Είναι µια εκλεκτική συγγένεια που διέτρεξε όλο τον 20ό αιώνα. Και επανεµφανίζεται τώρα σε εντονότερο βαθµό µε αφορµή την κρίση.
Ο ΣΤΟΧΟΣ τους είναι κοινός: η Ευρώπη και ό,τι αυτή συµβολίζει. Το ευρώ, ναι. Αλλά και η δηµοκρατία, το κράτος δικαίου, η υπερεθνική συνεννόηση, η ανοχή, τα ανθρώπινα δικαιώµατα, η κοινωνική οικονοµία της αγοράς... Η Ευρώπη που βγήκε νικήτρια στις αναµετρήσεις της µε τους δύο µεγάλους ολοκληρωτισµούς του προηγούµενου αιώνα, τον φασιστικό - ναζιστικό και τον σοβιετικό - κοµµουνιστικό.
ΠΟΛΛΑ ΕΧΟΥΜΕ να πούµε για την κρίση. Να αναζητήσουµε και να επιµερίσουµε ευθύνες, να καταγγείλουµε πράξεις και παραλείψεις, να διορθώσουµε στρεβλώσεις και καθυστερήσεις. Το κάνουµε κι ευελπιστώ να το κάνουµε µε όλο και µεγαλύτερη ένταση. ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, όµως, υπάρχει ένα θεµελιώδες ερώτηµα: θα µετατραπεί αυτή η κρίση σε αφορµή για να ανατρέψουµε τα κεκτηµένα της ανοιχτής και δηµοκρατικής κοινωνίας που µε κόπο και αίµα έχουµε οικοδοµήσει;
ΣΕ ΑΥΤΟ το ερώτηµα θέλω να ελπίζω ότι η απάντηση είναι κατηγορηµατικά αρνητική. Και στη Λεπέν και στην Παπαρήγα. Και στους γερµανούς νεο-Ναζί και στον Λαφαζάνη. Κι ότι αν ψάχνουν να εκδικηθούν την ήττα τους θα πρέπει να ψάξουν αλλού για κορόιδα.