ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ
Λκ. ιγ΄, 10-17
Ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε σήμερα, Κυριακὴ Ι΄ (δεκάτη) Λουκᾶ νὰ διαβάζεται ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή, ποὺ μόλις ἀκούσαμε.
Ἕνα Σάββατο ὁ Ἰησοῦς διδάσκει σὲ μία συναγωγή. Σάββατο σημαίνει σταμάτημα τῆς ἐργασίας, ἀνάπαυση. Ἔξι ἡμέρες ὁ Δημιουργὸς κτίζει τὸν κόσμο, γιὰ νὰ τοποθετήσει μέσα σ’ αὐτὸν ὡς κόσμημα ἀλλὰ καὶ κυρίαρχό του τὸν λογικὸ ἄνθρωπο. Τὴν ἕβδομη ἡμέρα ὁ Θεὸς ἀναπαύεται. Ἡ ἀνάπαυση δὲν εἶναι ἁπλῶς ξεκούραση καὶ παύση τῆς ἐργασίας, ἀλλὰ ἱκανοποίηση καὶ εὐχαρίστηση τοῦ ἐργάτη μετὰ τὴ σχόλη. Ἐπιθεωρώντας ὁ κάθε δημιουργὸς τὰ ἔργα τῶν χειρῶν του, ἀφοῦ τὰ ὁλοκληρώσει, νιώθει τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία ὡς ἐπιβράβευση τῶν κόπων του. Πλασμένος ὁ ἄνθρωπος κατ’ εἰκόνα Θεοῦ συνεχίζει τὸ δημιουργικό Του ἔργο στὸν κόσμο. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, καὶ ὁ ἄνθρωπος κατὰ μίμηση Θεοῦ, ἀφοῦ ἐργαστεῖ ἔξι ἡμέρες, τὴν ἕβδομη ἀναπαύεται. Ὁ Μωσαϊκὸς
Νόμος, ποὺ θεσπίστηκε ἀπὸ τὸ Θεό, ὁρίζει στὴν τέταρτη ἐντολὴ τοῦ Δεκαλόγου: «ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου». Ἡ ἀφιέρωση τῆς ἕβδομης ἡμέρας στὸ Θεὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἔχει ἀνάγκη ὁ ἀνενδεὴς Θεὸς ἀπὸ λατρεῖες, τιμὲς καὶ ἀφιερώσεις. Ἡ θέσπιση τῆς ἕβδομης ἡμέρας ὡς ἀργίας ἀποτελεῖ καταξίωση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ.
Στὴ συναγωγή, λοιπόν, τὸ Σάββατο βρίσκεται καὶ μία γυναίκα, ποὺ ὑποφέρει ἐδῶ καὶ δεκαοχτὼ χρόνια ἀπὸ μία κύρτωση, ποὺ δὲν τὴν ἀφήνει νὰ ἰσιώσει τὸ σῶμα της. Ὑπάκουη, ὅμως, στὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ δὲν χάνει τὴ λατρεία τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν προσήλωσή της στὶς θεῖες ἐντολὲς καὶ τὴν πίστη της βλέπει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καὶ μὲ τὸ κυριαρχικό του πρόσταγμα τὴν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια της. Βάζοντας δὲ τὰ δημιουργικά του χέρια, ποὺ ἔπλασαν τὸν κόσμο, πάνω της, τῆς δίνει τὴ δυνατότητα νὰ σταθεῖ πλέον ὄρθια. Ἡ ἀντίδρασή της ἦταν μία ἰαχὴ δοξολογίας πρὸς τὸν Δωρεοδότη Θεό.
Ἡ συγκεκριμένη εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁρίστηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες νὰ διαβάζεται σήμερα, μία Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῶν ἁγίων Προπατόρων, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ὁρόσημο στὴ λειτουργική μας πορεία πρὸς τὰ Χριστούγεννα. Κατὰ ἀγαθή, ὅμως, συγκυρία ἡ φετινὴ Κυριακὴ τυχαίνει τὴν 9η Δεκεμβρίου. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴ σύλληψη τῆς ἁγίας Ἄννης, μητέρας τῆς Θεοτόκου. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση οἱ γονεῖς τῆς Θεοτόκου, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα, δίκαιοι καὶ εὐσεβεῖς ἄνθρωπο,ι δὲν μποροῦσαν νὰ τεκνοποιήσουν. Μὲ τὴν ἐπέμβαση, ὅμως, τοῦ Θεοῦ ἡ Ἄννα σήμερα συλλαμβάνει «τὴν προορισθεῖσαν καὶ ἐκλεχθεῖσαν ἐκ πασῶν τῶν γενεῶν», γιὰ νὰ γίνει ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀναλογία ἐδῶ μὲ τὴν περικοπὴ μας εἶναι ὁλοφάνερη. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἦταν στείρα. Κυριευμένη ἀπὸ τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα δὲν μπορεῖ νὰ ὀρθώσει τὸ κορμί της, νὰ ἐπανέλθει στὸν προορισμό της, νὰ πραγματώσει τὸ καθ’ ὁμοίωσιν. Ὥσπου ἔρχεται ἡ θεία ἐπέμβαση, ὁ ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει τὸ ἔργο ποὺ ἄρχισε ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Σαρκώνεται ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδας ζεῖ μὲ τὸν τρόπο τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ μπορέσει πλέον ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ ζήσει μὲ τὸν τρόπο τοῦ Θεοῦ. Δίνεται πλέον ἡ δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο νὰ ἀνορθωθεῖ, νὰ μὴν κοιτᾶ πιὰ στὴ γῆ, ἀλλὰ στὸν οὐρανό. «Αὐτὸς ἐνηνθρώπησεν» θὰ διακηρύξει κατόπιν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, «ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».
Ὡστόσο, στὴ φιλάνθρωπη αὐτὴ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, πάντα θὰ ὑπάρχουν προσκόμματα καὶ ἀντιδράσεις, οἱ προκαταλήψεις, τὰ στερεότυπα, ἡ λανθασμένη ἑρμηνεία τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ἐντέλει ἡ ἀνθρώπινη κενοδοξία καὶ ὁ ἐγωισμός. Στὸ πρῶτο του κήρυγμα στὴ συναγωγὴ τῆς Ναζαρὲτ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θυμίζει στοὺς συμπατριῶτες του πώς, σύμφωνα μὲ τὸν προφήτη Ἠσαΐα, σημάδια τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Μεσσία, θὰ εἶναι: «νὰ ἀναγγείλει τὸ χαρμόσυνο μήνυμα στοὺς φτωχούς, νὰ θεραπεύσει τοὺς συντριμμένους ψυχικά, νὰ φέρει στοὺς αἰχμαλώτους ἀπελευθέρωση, νὰ ἀποστείλει τοὺς ἀναπήρους ὑγιεῖς». Ἀντὶ , λοιπόν, ὁ ἀρχισυνάγωγος, ποὺ καυχᾶται ὅτι ξέρει τὸ Νόμο, νὰ σπεύσει νὰ προσκυνήσει τὸν Χριστὸ διακηρύσσοντας τὴ μεσσιανικότητά του, αὐτὸς ἀνθίσταται στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ βάζοντας ὡς πρόσχημα τὸν Νόμο. Δείχνει πὼς ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ αὐτὸ εἶναι μόνο ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἀληθινὴ φιλανθρωπία. Ἂν οἱ θρησκευτικὲς διατάξεις ἀποβαίνουν εἰς βάρος τοῦ ἀνθρώπου, τότε δὲν εἶναι ἐκ Θεοῦ.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἤθελε νὰ δείξει τὴν ἀληθινὴ διάσταση τοῦ Νόμου καὶ τὸ πραγματικὸ νόημα τοῦ Σαββάτου. Μὲ τὸν τρόπο Του μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἀνάπαυση τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν ἕβδομη ἡμέρα δὲν ἦταν μία ἀπαθὴς νιρβάνα. Ὁ Θεὸς συνεχίζει καὶ τὴν ἕβδομη ἡμέρα νὰ συντηρεῖ τὸν κόσμο καὶ νὰ ἐπισκέπτεται τοὺς πληγωμένους καὶ βασανισμένους. Γι’ αὐτὸ καὶ τόνιζε ὅτι: «τὸ Σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο καὶ οὒχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ Σάββατον».
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἦλθε γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου. Στὴν λειτουργικὴ πορεία μας πρὸς τὰ Χριστούγεννα, ἂς συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη, ἂς ὀρθώσουμε τὸ κορμὶ καὶ τὴν ψυχή μας πρὸς τὰ ὑψηλὰ ἀποθέτοντας κάθε βάρος ποὺ μᾶς τραβάει πρὸς τὴ γῆ στὸ πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ. Καί, σὰν τὴν ἁγία Ἄννα, ὡς γῆ καλὴ καὶ ἀγαθή, ἂς φροντίζουμε τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ ὑποδέχεται καὶ νὰ καρποφορεῖ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔρχεται ὡς «Παιδίον Νέον». Ἀμήν.
π. Μ.Ι.Κ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου