Οι «χρήσιμοι» εχθροί

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

Η υπόθεση ΔΝΤ σίγουρα πρέπει να προστεθεί ως ένα ακόμη τραγικό λάθος τακτικής στην αλυσίδα των αποτυχημένων κινήσεων στη διαπραγμάτευση με την τρόικα.

Όποιος και να είναι αυτός που έβαλε το δάκτυλό του στην υποκλοπή των συνομιλιών των στελεχών του Ταμείου, εκείνο που ξεχωρίζει είναι ότι η Αθήνα χειρίστηκε το θέμα κάκιστα και σχεδόν με πρωτόγονο διπλωματικό τρόπο.

Αντί να εκμεταλλευτεί την έτσι κι αλλιώς και δημόσια ομολογία Τόμσεν ότι το Ταμείο επιδιώκει να οδηγήσει στα άκρα τις συζητήσεις και να φθάσει τα γεγονότα ακόμη και στα όρια του πιστωτικού γεγονότος για να αναγκάσει τη χώρα να αποδεχθεί σκληρά μέτρα, έδρασε με το θυμικό.

Προτίμησε να το καταγγείλει δημόσια και όχι να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους που ήταν ήδη έτοιμοι να αποδεχθούν χαλάρωση των μέτρων αναγνωρίζοντας έμμεσα ως υπερβολικές και επικίνδυνες τις απαιτήσεις Π. Τόμσεν και Ντ. Βελκουλέσκου.

Η Αθήνα έχασε άλλη μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσει προς όφελός της τις αντιθέσεις των δύο, του Ταμείου και της Ευρώπης.

Δεν κατάφερε να ξεχωρίσει ότι το ΔΝΤ είναι η σφήνα που μπορεί να προσεταιρισθεί και να χρησιμοποιήσει η ίδια, ώστε να πιέσει τους Ευρωπαίους για ευνοϊκή ρύθμιση του δημοσίου χρέους, αλλά και να εκμεταλλευτεί την αντίθεση της Ε.Ε. έναντι του Ταμείου και του φόβου της Ευρώπης να υπερισχύσει η πρόταση για μείωση του χρέους, ώστε να χαλαρώσουν τα σκληρά μέτρα Τόμσεν.

Έτσι επιδόθηκε σε μια ηρωική μεν καταγγελία για τους «λύκους» -όπως τους αποκαλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου- του ΔΝΤ, χάνοντας την ουσία.

Μια ουσία που, με κατάλληλους διπλωματικούς χειρισμούς, μπορούσε να οδηγήσει σε ένα πακέτο μέτρων πιο εύκολα αποδεκτό από την κοινωνία και σε μια θετική και άμεση ρύθμιση του χρέους.

Για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά το λάθος που κάνουν όσοι θεωρούν ότι οι «εχθροί» και οι «φίλοι» μιας χώρας μένουν εσαεί αμετακίνητοι και σταθεροί, όπως μερικοί ιδεοληπτικά έχουν «ζωγραφίσει» από μικροί τον γεωπολιτικό τους χάρτη.

Άλλωστε, και οι τρεις μεγαλύτεροι εχθροί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι ΗΠΑ, πρόσφατα η Γερμανία και πάντα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έχουν μετακινηθεί.

Από το σύνθημα «δολοφόνοι των λαών Αμερικανοί», η χώρα πέρασε στα τηλεφωνήματα sos στον Μπ. Ομπάμα, από τους «γερμανοτσολιάδες» στην «αγαπητή Άγκελα», ενώ οι «λύκοι του ΔΝΤ» απειλούν να μας αφήσουν, αλλά οι σύμμαχοί μας Γερμανοί και Αμερικανοί δεν κάνουν χωρίς αυτούς.

Και όλοι αυτοί δρουν ως «τρόικα» ή ως «θεσμοί» και «εταίροι», σε μια χώρα που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους «φίλους» και τους «εχθρούς», σε «χρήσιμους» ή «περιττούς».

Ισως γιατί ζει το δικό της όνειρο και αρνείται να ξυπνήσει.

imerisia.gr