‘’Λάζαρε, δεύρο έξω’’ και ‘’Ω, γλυκύ μου έαρ…’’ από τα νήπια του 2ου Νηπιαγωγείου Βελβεντού.

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Με τη φράση ‘’Λάζαρε, δεύρο έξω’’ που είναι ο προστακτικός λόγος του Χριστού με τον οποίο ανάστησε τον από τέσσερις μέρες νεκρό Λάζαρο στη Βηθανία μπροστά στα μάτια της Μάρθας και της Μαρίας (αδελφών του Λαζάρου), των μαθητών Του και πλήθος λαού και με τη μελωδία ‘’Ω, γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον’’ που είναι ένας από τους υπέροχους ύμνους της Γ’ Στάσης των Εγκωμίων του Χριστού της Μεγάλης Παρασκευής (στον Επιτάφιό Του) τα νήπια-μαθητές του 2^ου Νηπιαγωγείου Βελβεντού πλημμύρισαν (με τις νηπιακές ουράνιες φωνές τους) τον ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω Βελβεντού. 

Συνοδευόμενοι από τις νηπιαγωγούς τους (Άσπα Παπαμίχου, Εύα Ζίγκου και Άννα Τσιανάκα) οι μαθητές του 2^ου Νηπιαγωγείου Βελβεντού προσήλθαν (22-4-2016) στον ι. Ναό του Αγίου Διονυσίου για μια, εντός του ναού, πρόγευση της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα.

Ο παπάς του ναού έδειξε στους μαθητές τις μεγάλες εικόνες (τοιχογραφίες) του μεσαίου κλίτους του ναού, που αναπαριστούν όλα τα γεγονότα του Θείου Πάθους, την Έγερση του Λαζάρου, την Είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, το Μυστικό Δείπνο (την πρώτη Θεία Κοινωνία), την Προδοσία, τη Σταύρωση, την Αποκαθήλωση και την Ανάσταση του Χριστού. Από τις εικόνες και με οδηγό τις εικόνες πέρασε στην αφήγηση (στην αντιληπτική ικανότητα των μαθητών-νηπίων) των μεγάλων για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους γεγονότων της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα.

Οι μαθητές ήξεραν (να, η σπουδαία ‘’δουλειά’’ του σχολείου) βήμα προς βήμα όλα τα γεγονότα του Θείου Πάθους. Οι λέξεις είναι φορείς νοημάτων και επηρεάζουν θεμελιακά τον εσωτερικό κόσμο του παιδιού και τον οικοδομούν (ή αναλόγως τον αποδομούν). Ο ναός και τα τελούμενα εν αυτώ, η γλώσσα, η ποίηση, η μουσική, οι εικονογράφηση, η αρχιτεκτονική, ο αύλειος χώρος, όλα αυτά είναι μια ‘’γλώσσα’’ που με τον πιο εύγλωττο και παιδαγωγικό τρόπο ‘’διαλέγεται’’ με το ανθρώπινο πρόσωπο (από την πρώιμη κιόλας επαφή του με το ναό – το σαραντισμό) και τον συνθέτει, διαλογικά και δημιουργικά.  

Ποιος μπορεί να αποτιμήσει (ή να υποτιμήσει) τη σημασία και την ενέργεια αλλοίωσης που φέρνουν λέξεις, φράσεις και ολόκληρες μελωδίες που οι μαθητές (προφανέστατα ως αποτέλεσμα της χριστιανικής παιδαγωγίας που καρπούνται στο σχολείο) όπως: ‘’Λάζαρε, δεύρο έξω’’, ‘’Βηθανία’’, ‘’Ιεροσόλυμα’’, ‘’Ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι’’, ‘’Τα παιδιά έκοψαν δάφνες για το Χριστό’’, ‘’Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήθελαν να κάνουν κακό στο Χριστό’’, ‘’Ο Μυστικός Δείπνος’’, ‘’Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης φίλησε το Χριστό και τον πρόδωσε’’, ‘’Το Χριστό τον πήγαν στο βασιλιά Πιλάτο, τον έβαλαν ένα ακάνθινο στεφάνι και το πρόσωπο γέμισε αίματα’’, ‘’Ο Γολγοθάς’’, ‘’Τον Χριστό τον σταύρωσαν στο Γολγοθά, δίπλα σταύρωσαν και δυο ληστές’’, ‘’Ο Χριστός είπε τετέλεσται και πέθανε’’, ‘’Ο Ιωσήφ κατέβασε το Χριστό νεκρό από το Σταυρό, αυτό το λέμε αποκαθήλωση’’, ‘’Το Χριστό τον έβαλαν σ’ ένα καινούργιο τάφο που ήταν κοντά στο Γολγοθά’’, ‘’Μετά από τρεις μέρες ο Χριστός αναστήθηκε’’.

Είπαν ολόκληρο το ‘’Πάτερ ημών’’ και έψαλαν όλα μαζί (προφέροντας σωστά τις λέξεις) ολόκληρο το Εγκώμιο της Γ’ Στάσης: ‘’Ω, γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ Σου το κάλλος;’’. Η μελωδία των νηπίων βγήκε από τις ανοιχτές πόρτες του ναού κι απλώθηκε στο προαύλιο και στη γειτονιά.

Όλα τα παραπάνω που είπαν τα νήπια είναι έκπληξη. Μια έκπληξη που ανοίγει από τώρα τις υπάρξεις τους στον Ιησού Χριστό και στον ανόθευτο ανθρωπισμό. Ποιος δικαιούται την έκπληξη αυτή να τη διακόψει και να την μετατρέψει (συστηματικά και μεθοδευμένα) σε ανέραστη κατάθλιψη; Δικαιούται κανείς, όποιος κι αν είναι αυτός;

‘’Νηπίων εξ ακάκων Χριστέ, τω πώλω καθεζόμενος, κατεδέξω, επινίκιον ωδήν, ερχόμενος προς Πάθος, ο τρισαγίω Ύμνω, υπό Αγγέλων ανυμνούμενος’’ (Στιχηρό Προσόμοιο, Κυριακή των Βαΐων εν τω Μικρώ Εσπερινώ).

Κόκκινα αυγά και γλυκά σε χειροποίητο στολισμένο καλαθάκι και μια στολισμένη λαμπαδίτσα από μελισσοκέρι (με κάρτα που έγραφε ‘’Ω, γλυκύ μου έαρ’’) πρόσφεραν τα νήπια στον π. Κωνσταντίνο και του ευχήθηκαν δυνατά και καθαρά με τις κρυστάλλινες φωνούλες τους: Καλό Πάσχα, πάτερ!

Καλό Πάσχα, παιδιά! Καλή Ανάσταση!    

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας

παπαδάσκαλος

23-4-2016