«Τα προβλήματα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν μπορούν να λυθούν ως διά
μαγείας», προειδοποιεί σε άρθρο του στο «Εθνος της Κυριακής», ο πρώην
πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.
Σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό, το τέλος της περιόδου των μνημονίων δεν θα σημάνει μια γοργή επιστροφή στην ομαλότητα, μιας και τα αλληλένδετα προβλήματα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας, αλλά με επίπονη προσπάθεια, υπερβάσεις και ανατροπές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, τονίζει.
Ο πρώην πρωθυπουργός, απαριθμεί έξι προβλήματα της χώρας που δείχνουν το εύρος της επιβεβλημένης αλλαγής και τονίζει ότι «Χρειάζονται συστηματική και επίπονη προσπάθεια, ριζικές υπερβάσεις και ανατροπές στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη»:
Συγκεκριμένα, ο πρώην πρωθυπουργός , αναφέρει:
1. Η παραγωγική βάση της χώρας είναι περιορισμένη, η ποιότητα των προϊόντων χαμηλή, οι τεχνολογικές γνώσεις ανεπαρκείς, το κόστος παραγωγής υψηλό.
2. Συνέπεια είναι η μεγάλη ανταγωνιστικότητα. Η παραγωγή που δεν βρίσκει διεξόδους στις διεθνείς αγορές δεν μπορεί να στηρίξει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης.
3. Η Ελλάδα ξοδεύει περισσότερο από ό,τι παράγει. Η οικονομική πολιτική προσαρμοζόταν κατά κανόνα στα αιτήματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Αποτέλεσμα ήταν το κράτος παροχών, η πελατειακή πολιτική και η πλημμύρα συντεχνιακών ομάδων. Συνέπεια ήταν τα συνεχή ελλείμματα των προϋπολογισμών, των ισοζυγίων πληρωμών, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος και η σημερινή κρίση. Το πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό σύστημα παραμένει όμως περίπου το ίδιο παρόλο που χρεοκόπησε αμετάκλητα.
4. Το κράτος είναι αναποτελεσματικό. Το χαρακτηρίζουν οι υστερήσεις στην οργάνωση της διοίκησης, το χαμηλό επίπεδο των γνώσεων και των ικανοτήτων των υπαλλήλων, οι δαιδαλώδεις διαδικασίες, η πολυνομία, η τυπολατρία.
5. Η ανεργία. Η μη παραγωγική απασχόληση. Η πληθώρα μεταπρατών, μεσαζόντων, διαμεσολαβητών, ο υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με τα καθήκοντα που επιτελούν, το μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων ανεύρεσης ικανοποιητικής εργασίας.
6. Οι δυσκολίες στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων λόγω έντονης αντίδρασης του πλέγματος εξουσίας που διαμόρφωσε η συλλειτουργία κομμάτων, συντεχνιών οικονομικών συμφερόντων και πελατειακών δικτύων. Η χωρίς ενδοιασμούς αντιπαλότητα που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή.
Ο κ. Σημίτης, σημειώνει στην συνέχεια ότι «τα προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν από την Ελλάδα, είτε σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε αδιαφορώντας για τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Ελλάδα- τονίζει- είναι ενταγμένη από τα πράγματα στον ευρωπαϊκό και στο διεθνές σύστημα οικονομικής και πολιτικής συνεργασίας. Η αυτονομία της χώρας λειτουργεί μέσα σε ένα υπέρτερο πλαίσιο καθοριστικό για τις δυνατότητες της και άρα τις επιλογές της »
Ο κ. Σημίτης αναφέρεται, επίσης και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη και εκφράζει, την άποψη ότι είναι απαραίτητη η θεσμοθέτηση ενός υπουργείου Οικονομικών της Ε.Ε., ενώ επισημαίνει ότι οι νέες κρίσεις θα είναι αναπόφευκτες όσο θα υπάρχει αισθητή διαφορά ανταγωνιστικότητας μεταξύ των εταίρων.
Τέλος, σημειώνει ότι «η εμβάθυνση της ολοκλήρωσης στο επίπεδο της Ευρωζώνης θέτει σημαντικά προβλήματα και προκαλεί ‘εντονες αντιδράσεις. Ήδη έχει επισημανθεί το πρόβλημα της δημοπκρατικής νομιμοποίησης. Η εξουσία βρίσκεται με τρόπο ασυμετρικό στα χέρια των χωρών με τη μεγαλύτερη οικονομική ισχύ και των κεντρικών γραφειοκρατικών μηχανισμών…»
Σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό, το τέλος της περιόδου των μνημονίων δεν θα σημάνει μια γοργή επιστροφή στην ομαλότητα, μιας και τα αλληλένδετα προβλήματα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας, αλλά με επίπονη προσπάθεια, υπερβάσεις και ανατροπές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, τονίζει.
Ο πρώην πρωθυπουργός, απαριθμεί έξι προβλήματα της χώρας που δείχνουν το εύρος της επιβεβλημένης αλλαγής και τονίζει ότι «Χρειάζονται συστηματική και επίπονη προσπάθεια, ριζικές υπερβάσεις και ανατροπές στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη»:
Συγκεκριμένα, ο πρώην πρωθυπουργός , αναφέρει:
1. Η παραγωγική βάση της χώρας είναι περιορισμένη, η ποιότητα των προϊόντων χαμηλή, οι τεχνολογικές γνώσεις ανεπαρκείς, το κόστος παραγωγής υψηλό.
2. Συνέπεια είναι η μεγάλη ανταγωνιστικότητα. Η παραγωγή που δεν βρίσκει διεξόδους στις διεθνείς αγορές δεν μπορεί να στηρίξει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης.
3. Η Ελλάδα ξοδεύει περισσότερο από ό,τι παράγει. Η οικονομική πολιτική προσαρμοζόταν κατά κανόνα στα αιτήματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Αποτέλεσμα ήταν το κράτος παροχών, η πελατειακή πολιτική και η πλημμύρα συντεχνιακών ομάδων. Συνέπεια ήταν τα συνεχή ελλείμματα των προϋπολογισμών, των ισοζυγίων πληρωμών, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος και η σημερινή κρίση. Το πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό σύστημα παραμένει όμως περίπου το ίδιο παρόλο που χρεοκόπησε αμετάκλητα.
4. Το κράτος είναι αναποτελεσματικό. Το χαρακτηρίζουν οι υστερήσεις στην οργάνωση της διοίκησης, το χαμηλό επίπεδο των γνώσεων και των ικανοτήτων των υπαλλήλων, οι δαιδαλώδεις διαδικασίες, η πολυνομία, η τυπολατρία.
5. Η ανεργία. Η μη παραγωγική απασχόληση. Η πληθώρα μεταπρατών, μεσαζόντων, διαμεσολαβητών, ο υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με τα καθήκοντα που επιτελούν, το μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων ανεύρεσης ικανοποιητικής εργασίας.
6. Οι δυσκολίες στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων λόγω έντονης αντίδρασης του πλέγματος εξουσίας που διαμόρφωσε η συλλειτουργία κομμάτων, συντεχνιών οικονομικών συμφερόντων και πελατειακών δικτύων. Η χωρίς ενδοιασμούς αντιπαλότητα που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή.
Ο κ. Σημίτης, σημειώνει στην συνέχεια ότι «τα προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν από την Ελλάδα, είτε σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε αδιαφορώντας για τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Ελλάδα- τονίζει- είναι ενταγμένη από τα πράγματα στον ευρωπαϊκό και στο διεθνές σύστημα οικονομικής και πολιτικής συνεργασίας. Η αυτονομία της χώρας λειτουργεί μέσα σε ένα υπέρτερο πλαίσιο καθοριστικό για τις δυνατότητες της και άρα τις επιλογές της »
Ο κ. Σημίτης αναφέρεται, επίσης και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη και εκφράζει, την άποψη ότι είναι απαραίτητη η θεσμοθέτηση ενός υπουργείου Οικονομικών της Ε.Ε., ενώ επισημαίνει ότι οι νέες κρίσεις θα είναι αναπόφευκτες όσο θα υπάρχει αισθητή διαφορά ανταγωνιστικότητας μεταξύ των εταίρων.
Τέλος, σημειώνει ότι «η εμβάθυνση της ολοκλήρωσης στο επίπεδο της Ευρωζώνης θέτει σημαντικά προβλήματα και προκαλεί ‘εντονες αντιδράσεις. Ήδη έχει επισημανθεί το πρόβλημα της δημοπκρατικής νομιμοποίησης. Η εξουσία βρίσκεται με τρόπο ασυμετρικό στα χέρια των χωρών με τη μεγαλύτερη οικονομική ισχύ και των κεντρικών γραφειοκρατικών μηχανισμών…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου