Τα άκρα και οι συμψηφισμοί

Tου Πάσχου Mανδραβέλη

Εγινε «κράτος εν κράτει» η Χρυσή Αυγή, όπως ισχυρίζονται πολλοί; Η ενέργεια του βουλευτή της κ. Χρήστου Παππά, ο οποίος όρμησε σε αστυνομική κλούβα και «απελευθέρωσε» έναν προσαχθέντα, αυτό δείχνει. Ενα μέλος του κοινοβουλίου έγινε ταυτοχρόνως αστυνομικός και δικαστής και «απελευθέρωσε» κάποιον ο οποίος πιθανώς να διέπραξε κάποια αδικήματα.
Μόνο που το θράσος και η αντιδημοκρατική συμπεριφορά αυτού του βουλευτή δεν είναι καινοφανή. Το ’χει κάνει ο κ. Τάσος Κουράκης τον Δεκέμβριο του 2009 στη Θεσσαλονίκη, διότι ως αστυνομικός και δικαστής ταυτοχρόνως έκρινε ότι «οι συγκεκριμένες συλλήψεις έγιναν “στο σωρό” και χωρίς καμία συμμετοχή σε πράξεις βίας ή καταστροφής» (ανακοίνωση 11.12.2009)·...
το διέπραξαν και οι «χρήσιμοι παριστάμενοι» ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο του 2009 στο Φλοράλ των Εξαρχείων, όταν παρέταξαν τα στήθη τους για να μη συλλάβει η αστυνομία έναν νεαρό που καταδίωκε. Πιθανώς, λοιπόν, ο κ. Χρήστος Παππάς να είχε πολύ καλούς δασκάλους στην αντιμετώπιση της «κρατικής καταστολής».
Θα συμφωνήσουμε ότι άλλα είναι τα κίνητρα της ανομίας της Χρυσής Αυγής και άλλα των «δημοκρατικών» συντρόφων. Θα συμφωνήσουμε επίσης ότι η ανομία της Χρυσής Αυγής βαίνει διογκούμενη και μέλη της οργάνωσης γίνονται όλο και πιο βίαια, σε σημείο μάλιστα ώστε σε λίγο καιρό η αριστερή ανομία θα μοιάζει με πλημμέλημα.
Κυκλοφορεί μια επικίνδυνη σοφιστεία ότι δεν πρέπει κάποιος να αναφέρεται στην ανομία των άκρων, διότι έτσι συμψηφίζει και συνεπώς δίνει συγχωροχάρτι στο φασιστικό. Δεν ξέρουμε αν αυτό παράγεται από την έννοια του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», σύμφωνα με την οποία -όπως έγραφε για μια άλλη περίσταση γνωστός αριστερός καθηγητής- «...την ώρα που κρινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, κανενός, πέρα από ελάχιστους δοσίλογους, δεν του πέρασε από το μυαλό να κάνει λόγο για τις δίκες της Μόσχας...». Το πρόβλημα του διαχωρισμού της ανομίας αναλόγως με τα κίνητρα είναι πως αποδεικνύεται πολιτικά αντιπαραγωγικό. Από τη στιγμή που οι πολίτες πεισθούν ότι ο νόμος είναι κάτι σχετικό με τις προθέσεις κάποιου, πιο εύκολα θα ενταχθούν στη Χρυσή Αυγή παρά σε γκρουπούσκουλο των Εξαρχείων, το οποίο -στο κάτω κάτω της γραφής- δεν καταλαβαίνουν και τι λέει: «Τι προτσές του καπιταλισμού και απότοκο της παγκοσμιοποίησης μου κοπανάς; Τον μαύρο που ουρεί απέναντι δεν τον βλέπεις;» είναι η κλασική απάντηση.
Αυτό που δεν διδάχθηκε ο ελληνικός λαός, ούτε από το σχολείο, ούτε από τα ΜΜΕ, ούτε από τα κόμματα, είναι η αξία της δημοκρατίας. Δεν έμαθε ότι οι κανόνες συμβίωσης που έχουμε μπορεί να μην είναι τέλειοι, αλλά στη δημοκρατία ο αγώνας επιτρέπεται και συνεχίζεται. Οτι η ανομία, ανεξαρτήτως κινήτρων, καταλήγει πάντα στη φαλκίδευση των δικαιωμάτων των αδύναμων. Οτι οι κακοί νόμοι δεν καταργούνται με την παράβασή τους, αλλά με την παραγωγή καλύτερων νόμων. Οτι ο λόγος -ακόμη και ο προσβλητικός για κάποιους- δεν μπορεί να θεωρείται παραβατικός, αλλά κάθε παράβαση στην πράξη πρέπει να δικάζεται και να τιμωρείται. Οτι η ανοχή στη μικρή παραβατικότητα οδηγεί στη μεγαλύτερη, για να καταλήξουμε σε πογκρόμ ανθρώπων. Είναι δύσκολο να πεισθούν οι άνθρωποι ότι η αργόσυρτη και γεμάτη δικλίδες ασφαλείας δημοκρατική διαδικασία είναι μακροπρόθεσμα η πιο παραγωγική για τη λύση των προβλημάτων. Αποδείχθηκε όμως στις πρόσφατες εκλογές πως ούτε ο πολιτικός στραβισμός πείθει.