Η νέα νίκη των πολιτών του Δήμου Βελβεντού-με αφορμή το άρθρο του κ. Κολοβού

του Νίκου Τσιουκαρδάνη,

Φίλες και φίλοι, δεν είχαμε πρόθεση να μιλήσουμε για τις «αυτοδιοικητικές εκλογές», αλλά αυτά που συμβαίνουν και κυρίως γράφονται τις τελευταίες μέρες για τη στάση των πολιτών του Δήμου Βελβεντού, που εκφράστηκαν δημοκρατικά με την αποφασιστικής σημασίας, εκπληκτική όσο και πρωτοφανή αποχή που έφτασε το 97%, είναι εξοργιστικά! Αν ήταν μόνο ανόητα και κακεντρεχή θα τα προσπερνούσαμε, όπως κάναμε συνειδητά με δεκάδες άρθρα και σχόλια που έχουν γραφτεί τους τελευταίους μήνες – ενίοτε ειρωνικά και εμπαθή - εναντίον της κοινωνίας του Βελβεντού, εναντίον της σχεδόν απόλυτης πλειοψηφίας των πολιτών του Δήμου Βελβεντού. Είναι όμως και επικίνδυνα. Επικίνδυνα όχι για το Βελβεντό, αλλά για την ίδια τη Δημοκρατία. Έστω και για αυτήν την ψευδεπίγραφη δημοκρατία. Την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Την Κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, όπως συνηθίζουμε να λέμε, την αφορμή δηλαδή, μας της έδωσε ο κ. Χρήστος Κολοβός, Δρ. Μεταλλειολόγος Μηχανικός ΕΜΠ, την Τρίτη, 30 Νοεμβρίου 2010, με το άρθρο του που είχε ως τίτλο: «Η νέα νίκη του Γιώργου Δακή».

Γράφει λοιπόν ανάμεσα στα άλλα ο κ. Κολοβός: «…Η αποχή όμως ποτέ δεν δικαιώθηκε ιστορικά και τις αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που συμμετέχουν στις διαδικασίες. Κάπως έτσι π.χ. ο Βελβεντός έγινε ο πιο «κόκκινος» Δήμος στην Ελλάδα : 73,21% για τη «Λαϊκή Συσπείρωση» την 1^η Κυριακή, με μόνο 123 ψήφους επί 4.821 εγγεγραμμένων. Όσοι νομίζουν ότι με την αποχή συμβάλλουν στην αλλαγή ή και στην ανατροπή των κακώς κειμένων σφάλλουν οικτρά : στις ΗΠΑ η συμμετοχή στις εκλογές έχει πέσει στο 35-38% και ο Πρόεδρος εκλέγεται από το 18-19% του εκλογικού σώματος. Για τους υπόλοιπους, αν και είναι το 62-65%, δεν νοιάζεται κανείς, αφού το σύστημα λειτουργεί. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε πολλές χώρες της Δυτ. Ευρώπης. Όμως οι πολίτες που ενδιαφέρονται για την περιοχή, αλλά είτε απείχαν από την εκλογική διαδικασία είτε επέλεξαν το άκυρο/λευκό, πρέπει να αναζητήσουν τρόπους συμμετοχής. Και είναι προφανές ότι μια εκλογική νομοθεσία που δημιουργεί συνδυασμούς των 200+ υποψηφίων ουδόλως συμβάλλει στην προσέλκυση των πολιτών στα κοινά. Όπως δεν συμβάλλουν ούτε τα όσα συνέβησαν το καλοκαίρι με τα κομματικά «χρίσματα» ούτε και η άκριτα κατευθυνόμενη σταυροδοσία που παρατηρήθηκε : στο δίλημμα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», οι κομματικοί «μηχανισμοί» έδωσαν ομόφωνα και ηχηρά την απάντηση : «εμείς πάντως δεν αλλάζουμε …».»

Ο κ. Κολοβός λοιπόν, αφού στην αρχή του κειμένου του, βεβαίως, πλέκει το εγκώμιο του απερχόμενου Νομάρχη και νέου Περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας κ. Γιώργου Δακή, και παραθέτει μία εντελώς υποκειμενική ανάλυση – πώς αλλιώς - του εκλογικού αποτελέσματος, καταλήγει: …«Πέρα πάντως απ’ τους αριθμούς, που πάντα επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις, εκείνο που μένει είναι η πολιτική ουσία.».

Μάλιστα. Η πολιτική ουσία. Για να δούμε την πολιτική ουσία!

Η πολιτική ουσία είναι λοιπόν για τον κ. Κολοβό, όσον αφορά το Βελβεντό, ότι «...ο Βελβεντός έγινε ο πιο «κόκκινος» Δήμος στην Ελλάδα : 73,21% για τη «Λαϊκή Συσπείρωση» την 1^η Κυριακή, με μόνο 123 ψήφους επί 4.821 εγγεγραμμένων.»!!! Μάλιστα! Εκπληκτικό! Εύγε! Η ανάγνωση από μέρους του των αποτελεσμάτων και η πολιτική ουσία που εξάγεται είναι εξαιρετική! Ακόμα και σήμερα η Γ.Γ. του ΚΚΕ, η αξιότιμη κ. Αλέκα Παπαρήγα, εξακολουθεί να πανηγυρίζει! Απίστευτο!  Η «Λαϊκή Συσπείρωση» 73,21%! Ανεπανάληπτο! Φοβερό! Αν είναι δυνατόν! «...ο Βελβεντός έγινε ο πιο «κόκκινος» Δήμος στην Ελλάδα»!

Συγνώμη, είχαμε εκλογές για το Δήμο Βελβεντού και δεν το γνωρίζαμε εμείς στο Βελβεντό; Πότε γίναμε και πάλι Δήμος; Πότε έγινε αυτό το πολυπόθητο γεγονός και μεις δεν πήραμε κοινώς χαμπάρι;

Και μόνο από αυτή του τη «διαπίστωση», φίλες και φίλοι, φαίνεται ότι μόνο ο αξιότιμος κ. Κολοβός δεν πήρε χαμπάρι την πολυδιαφημιζόμενη νέα «Διοικητική Μεταρρύθμιση», τον περιβόητο Νόμο του «Καλλικράτη» ή όπως πρέπει να λέγεται ορθότερα τη μεταρρύθμιση «Ραγκούση».

(Ανοίγουμε παρένθεση) Το σωστό βέβαια είναι να τη λέμε μεταρρύθμιση του Ραγκούση και όχι του «Καλλικράτη». Ο αρχαίος πρόγονός μας δεν έχει καμιά σχέση με τη μεταρρύθμιση. Δεν πήρε μέρος στις διαβουλεύσεις και τα παζάρια, ούτε υπαγόρευσε κανόνες εύρυθμου σχεδιασμού. Συνεπώς, γιατί θέτουμε σε δοκιμασία τη φήμη του άνδρα; Αυτός ήταν αρχιτέκτονας που δε σχεδίαζε στο ποδάρι, αλλά με το Χρυσό Κανόνα. Ο αρχαίος συμπατριώτης μας – είχαμε αναφερθεί και παλιότερα σχετικά - είχε υιοθετήσει το χρυσό κανόνα στην αρχιτεκτονική, ενώ τώρα με πολιτικές σκοπιμότητες και παρεμβάσεις ισχυρών ανθρώπων μέσα στον κυβερνητικό και όχι μόνο χώρο χτίστηκε, ή μάλλον χτίζεται ακόμα, μια αρχιτεκτονική της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που έχει το στοιχείο της αυθαιρεσίας και επιτρέπει παρεμβάσεις. Όπως και οι άλλες κατασκευές μας, τα έργα και η πολιτεία μας.

Οι πολιτικοί όμως χρόνια τώρα ούτε ρωτούν ούτε ακούν. Περιορίζονται στις συμβουλές μιας ομάδας ακριβοπληρωμένων συμβούλων.

Ούτε όμως υιοθετούν αυτό που κάνουν, για παράδειγμα, στις ΗΠΑ. Δηλαδή, κάθε μεταρρύθμιση ή Νόμος ξεκινά από κάποιους εκλεγμένους αντιπροσώπους της Βουλής και έτσι τηρείται η αρχή της ανεξαρτησίας των επιπέδων εξουσίας (η Βουλή πραγματικά και ουσιαστικά να νομοθετεί). Όταν ο Νόμος παίρνει την τελική μορφή και ψηφίζεται, φέρει τα ονόματα των πρωτεργατών του. Και όταν κάτι πρόκειται να φέρει το όνομά σου, όπως αντιλαμβάνεστε, είσαι προσεκτικός και θέλεις να κάνεις κάτι που θα αντέξει στο χρόνο. Όχι σαν αυτά τα εκατοντάδες νομοσχέδια που πέρασαν και περνούν από την Ελληνική Βουλή με τροποποιήσεις της τελευταίας στιγμής.

Ο πολίτης λοιπόν δεν έχει καταλάβει τι είναι ο «Καλλικράτης» και οι αιρετές αρχές της περιφέρειας, τη στιγμή που η έκδηλη πολιτική κρίση έχει ως κύρια παράμετρό της το «δεν με υπολογίζει κανείς». Υποτίθεται ότι το νέο θεσμικό πλαίσιο της διευρυμένης Αυτοδιοίκησης έχει ως κανονιστική αρχή του την επίτευξη της «αποτελεσματικότερης» αντιπροσώπευσης του πολίτη. Υποτίθεται. Γιατί αν περιμέναμε τις προηγούμενες εβδομάδες της προεκλογικής περιόδου να ακούσουμε λόγους και επιχειρήματα για το τι σημαίνουν τα νέα διακυβεύματα εξουσίας που οριοθετούνται από τον «Καλλικράτη» και τις νέες αιρετές περιφερειακές αρχές, αν περιμέναμε να ακούσουμε λόγους και αντίλογους για τη νέα διάταξη εξουσίας στην καθημερινή μας ζωή, αν περιμέναμε τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να πάνε οι πολίτες να ψηφίσουν, ακόμα θα περιμέναμε.

Αντιθέτως, αυτό που κυριάρχησε στις πάμπολλες μετρήσεις κοινής γνώμης - εκτός του μνημονίου βέβαια - που ήρθαν καταιγιστικά στη δημοσιότητα τις προηγούμενες εβδομάδες, για τις «αυτοδιοικητικές εκλογές», ήταν ποιος προηγείται έναντι ποιου στις περιφέρειες και τους μεγάλους δήμους. Και έτσι εκπλήρωσαν την επαγγελματική ρουτίνα τους. Το ερώτημα, ωστόσο, που δεν μπόρεσε ν' απαντηθεί από αυτές τις έρευνες κοινού, είναι το γιατί και το πώς της απορύθμισης του πολιτικού συστήματος και τον τρόπο που αυτή η απορύθμιση συναρτάται με κριτήρια πολιτικής συμπεριφοράς. Και για να το πούμε διαφορετικά πόσο μπόρεσε άραγε να προβλεφθεί η συμπεριφορά ενός πολιτικού σώματος σε απόγνωση και πλήρη αποξένωση από τη δημόσια αναγνώρισή του;

Θεωρητικά, ο «Καλλικράτης» ξεκίνησε ως μεταρρύθμιση αναγκαία, επιτακτική, που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για μακροπρόθεσμες στρατηγικές, για οικονομίες κλίμακας, για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με μέτρο το περιβάλλον, κάτω από την παρέμβαση και τον άγρυπνο έλεγχο των τοπικών κοινωνιών.

Αντ’ αυτού μοιάζει πια, όλο και περισσότερο, με συγχώνευση της διαφθοράς και των ελλειμμάτων, με ενοποίηση της γραφειοκρατίας, με γεωγραφική επέκταση του τοπικού παραγοντισμού. Η κυβέρνηση που τον λανσάρισε τον βλέπει περισσότερο ως προέκταση του μνημονίου σε περιφερειακή κλίμακα, μια «εξειδίκευσή του σε τοπικό επίπεδο». Και η αντιπολίτευση αρκείται να τον καταγγείλει, υπεραμυνόμενη προφανώς του σημερινού χρεοκοπημένου(;) μοντέλου. Ο «Καλλικράτης» μεταβάλλεται, όπως προδιαγράφεται, δυστυχώς για τις Τοπικές Κοινωνίες, σε όργανο επιτήρησης των δημοσιονομικών προσαρμογών και του μνημονίου, και όχι όπως θα περίμεναν κάποιοι σε μηχανισμό δημιουργίας και αναδιανομής των πόρων υπέρ του λαού και της ελληνικής οικονομίας. «ΔΝΤ: Θετική η έκθεση για τον «Καλλικράτη» 17/7/2010».

Η παραπειστική πρόταση του «Καλλικράτη», επιμένουμε, μάς επιβλήθηκε. Σε ένα βλοσυρό περιβάλλον οικονομικής κακοδαιμονίας της χώρας μας το εμφάνισε ο «τεχνοκρατισμός» του κεντρικού κράτους ως επιβεβλημένη μεταρρύθμιση, μαζί με όλες τις άλλες, που φιλοδοξούν να βάλουν σε τάξη την Ελλάδα. Εδώ όμως νομίζουμε ότι δεν πείθουν για την αναγκαιότητα αυτή. Δεν είναι η οικονομία που «σώζεται» και που την κραδαίνουν ως μέγα επιχείρημα. Καμιά πενηνταριά δήμοι περισσότεροι στην Ελλάδα δεν θα βούλιαζαν τον προϋπολογισμό. Αντιθέτως, δήμοι με χαρακτηριστικά όπως του Δήμου Βελβεντού, είναι βέβαιο ότι θα συνέβαλαν θετικά στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας. Και στη βάση αυτή ποτέ δεν είναι αργά να γίνει επιτέλους μια ουσιαστική δημόσια συζήτηση.

Ο οικονομικός λόγος δεν είναι αποδεκτός «παρά μόνο εξαιτίας της στιγμιαίας σύγκλισής του με εκείνον των ανθρωπίνων τελικών σκοπών». Και όπως έλεγε και ο Μολιέρος: «Πρέπει να φάμε για να ζήσουμε και όχι να ζούμε για να τρώμε». Αυτή η φράση θα μπορούσε να είναι μια απλή απάντηση στην προσπάθεια κυριαρχίας του οικονομικού λόγου.

Και, δεν είναι φυσικά μόνο το Νομοσχέδιο του «Καλλικράτη» αυτό καθ' εαυτό, αλλά ο «θριαμβικός» τρόπος επιβολής του. Η αντίδραση αποκτά την αξία αναγκαίας πράξης για να ανακτήσει κανείς, με κάθε τρόπο, έστω και βίαια, την αξιοπρέπειά του. Τότε ο καθένας καλείται να δοκιμάσει ανιχνευτικά τα όρια αντίδρασής του.

Η ψήφιση ενός νομοσχεδίου δεν συνεπάγεται και την εφαρμογή του. Υπάρχουν ου ολίγα παραδείγματα. Αυτό απαιτεί και συναίνεση και διαβούλευση και ουσιαστική ενημέρωση της κοινής γνώμης.

«Ο «Καλλικράτης» είναι κώδικας, ο οποίος καταργεί την αυτοδιοίκηση και την κρατικοποιεί. Διότι: α) Καταργεί τη διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια των οργανισμών της αυτοδιοίκησης, την κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα (άρθρο 109 παράγραφος 2). Είναι, συνεπώς, αντισυνταγματικός. β) Καταργεί την ισονομία των πολιτών. γ) Καταργεί την όποια δυνατότητα, όχι συμμετοχής του πολίτη στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, αλλά και συνάντησης με τον δήμαρχο. δ) Με την αναγκαστική συνένωση καταργεί την ελεύθερη βούληση των πολιτών και τους μετατρέπει σε υπόδουλους».

Μανώλης Γλέζος: «Ο «Καλλικράτης» μετατρέπει τους πολίτες σε υπόδουλους». Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Ο οποίος Νόμος  του κ. Υπουργού μας τσουβάλιασε – όπως το έκανε και σε πολλές άλλες κοινωνίες – σε έναν αχανή, με τεράστια προβλήματα και ακυβέρνητο «Καλλικρατικό» Δήμο. Ένα «νέο» Δήμο σχεδόν όπως είναι και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους 324 Δήμους και όλοι μαζί αχανείς, απρόσωποι δήμοι! Δήμους με αντικρουόμενα συμφέροντα! Δήμους χωρίς χαρακτήρα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας με τον πολίτη!… (Κλείνει η παρένθεση)

Εκτός και αν ο κ. Κολοβός προσπαθεί να μας εμπαίξει – πράγμα που δεν θέλουμε επ’ ουδενί να πιστέψουμε. Ή εκτός και αν… Εκτός και αν ο κ. Κολοβός είναι μαζί μας! Δηλαδή δεν αποδέχεται τον «Καλλικράτη» και άρα θεωρεί το Δήμο μας ως έναν αυτόνομο και ανεξάρτητο Δήμο στη «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης»! Αλλιώς πώς «...ο Βελβεντός έγινε ο πιο «κόκκινος» Δήμος στην Ελλάδα»;

Λοιπόν. Για να σοβαρευτούμε λίγο, γιατί νομίζω ότι ο συντάκτης από τη μια πλευρά έχει …εκτραπεί και από την άλλη έχει μαύρα μεσάνυχτα για το Βελβεντό και τις κοινωνικές διεργασίες που έχουν συντελεστεί τους τελευταίους μήνες. Συνδέει και ταυτόχρονα συγχέει τόσο προκλητικά άστοχα  - ή μήπως εσκεμμένα - μία αποχή των πολιτών–ψηφοφόρων σε πανελλαδικό επίπεδο και τα πολλαπλά μηνύματα που αυτή εμπεριέχει, με την αποχή των πολιτών–ψηφοφόρων του μοναδικού στην Ελλάδα Δήμου που αντιστέκεται ακόμα στον «Καλλικράτη». Του μοναδικού Δήμου στην Ελλάδα που αγωνίζεται με συνέπεια και συνέχεια τρία και πλέον χρόνια για την ανεξαρτησία και την αυτονομία του. Ουσιαστικά δηλαδή, για την πεμπτουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που είναι μία και μόνο λέξη: Δημοκρατία. Όσο για το αν «σφάλλουμε οικτρά», όπως αναφέρει, «όσοι νομίζουμε ότι με την αποχή συμβάλλουμε στην αλλαγή ή και στην ανατροπή των κακώς κειμένων», αφήνουμε στον ίδιο να κατέχει την απόλυτη γνώση και αλήθεια.
Με μία μικρή παρατήρηση: Όταν το Βελβεντό δικαιωθεί – και πιστεύουμε αρκετά σύντομα – να έχει το ίδιο θράσος και να παραδεχτεί δημόσια ότι αυτός έσφαλλε οικτρά! Και να ζητήσει δημόσια συγνώμη από όλες και όλους όσους απείχαν των «αυτοδιοικητικών εκλογών» του Νοεμβρίου, γιατί παραλληλίζει και εξομοιώνει σκοπίμως και εντέχνως «τη συμμετοχή και την αποχή που παρατηρείται στις εκλογές στις ΗΠΑ αλλά και σε πολλές χώρες της Δυτ. Ευρώπης», όπως σημειώνει, με τη συμμετοχή και την αποχή στις «αυτοδιοικητικές εκλογές» στην Ελλάδα: «…για τους υπόλοιπους, αν και είναι το 62-65%, δεν νοιάζεται κανείς, αφού το σύστημα λειτουργεί.»! Πρώτα απ’ όλα όμως ας ξεκαθαρίσει στον εαυτό του τι ακριβώς πιστεύει για τη συμμετοχή και την αποχή, για ποιο τελικά λόγο οι πολίτες απείχαν από τις εκλογές και όλα τα υπόλοιπα που αναφέρει γιατί βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και ανακολουθία με όσα υποστηρίζει.

Κύριε Κολοβέ, συγχαρητήρια και καλή δύναμη. Έχετε ακόμα πολλή δουλειά μπροστά σας…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά μας άνοιξε όμως η… όρεξη και έτσι θα επανέλθουμε για τις «αυτοδιοικητικές εκλογές» και όχι μόνο. Ευχαριστούμε λοιπόν τον κ. Χρήστο Κολοβό για την «ώθηση» που μας έδωσε.

Τσιουκαρδάνης Νικόλαος

Πολίτης, δημότης και κάτοικος

του Δήμου Βελβεντού