Χωρίς τη Γερµανία;

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη από τα ΝΕΑ

ΕΠΕΙΔΗ η απόγνωση οδηγεί συχνά στην παραφροσύνη κι επειδή πολλές ανοησίες ακούω τελευταία, χρήσιµο είναι να διευκρινίσουµε δυο απλά πράγµατα.
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ πρωτη. Η Ελλάδα δεν µπορεί να ζήσει χωρίς την Ευρώπη – εκτός κι αν θελήσει να εξελιχθεί σε κάτι ανάµεσα στην Αλβανία και την Τυνησία…  

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ δεύτερη. Η Ευρώπη δεν µπορεί να υπάρξει χωρίς τη Γερµανία.
Αυτά τα δύο απλά πράγµατα πρέπει να έχουµε πάντα στο µυαλό είτε όταν επιδιδόµαστε στους συνήθεις εθνικούς λεονταρισµούς, είτε όταν την πέφτουµε (απολύτως δικαιολογηµένα, συνήθως…) στην Ανγκελα Μέρκελ.
ΔΙΟΤΙ η Μέρκελ σήµερα υπάρχει, αύριο δεν θα υπάρχει. Η Γερµανία, όµως, δεν προβλέπεται να µετακινηθεί για µερικές ακόµη χιλιετίες. 

Υπο αυτην την έννοια, βρίσκω ιδιαίτερα ανησυχητικό το «ευρωφοβικό ρεύµα» που, όπως όλα δείχνουν, αρχίζει να συγκροτείται στη µεγαλύτερη και ισχυρότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά όταν εµείς ζητούµε από τους Γερµανούς να µας κατανοήσουν και να µας βοηθήσουν, θεωρώ απολύτως αυτονόητο ότι θα προσπαθήσουµε να τους καταλάβουµε και εµείς. ΔΙΟΤΙ ΤΙ ζητάει ολόκληρη η Ευρώπη από τη Γερµανία; Να αναλάβει να πληρώσει το µεγαλύτερο µέρος ενός λογαριασµού, του οποίου το ύψος ουδείς µπορεί σήµερα να υπολογίσει. Ξέρετε κανέναν να τρέχει να βάλει το χέρι στην τσέπη χωρίς να ξέρει καν τι πρόκειται να πληρώσει;
Ενασ απο τους καλύτερους οικονοµικούς αναλυτές της ηπείρου µας, ο Μάρτιν Βολφ, έγραφε µόλις προχθές ότι εδώ που έφτασε η Ευρώπη έχει µόνο δύο επιλογές: είτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αγοράσει δηµόσιο χρέος, είτε να δηµιουργηθεί µια πραγµατική δηµοσιονοµική ένωση. Κι ότι η Γερµανία δεν θέλει τίποτα από τα δύο.
ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ. Αλλά, µε όλο τον σεβασµό, θα προσέθετα ότι οι δύο αυτές επιλογές δεν ενδιαφέρουν παρά µόνο τους µπατίρηδες της Ευρώπης όσο είναι ασύνδετες. Συνδεδεµένες, µπορεί να ενδιαφέρουν ακόµη και τη Γερµανία. Αρκεί η δηµοσιονοµική ένωση να γίνει µε κανόνες που θα προσεγγίζουν τους δικούς της – το θεωρώ, άλλωστε, αυτονόητο: σκέφτεστε δηµοσιονοµική ένωση µε κανόνες… ελληνικούς ή ιταλικούς;
ΤΟ ζήτημα είναι πως η Ευρώπη δεν µπορεί να βγει από την κρίση ούτε χωρίς τη Γερµανία, ούτε εναντίον της Γερµανίας. καΙ γι’ αυτο το ζητούµενο είναι πώς, µε ποια ανταλλάγµατα και ποιους συµβιβασµούς θα µπορέσουν οι υπόλοιποι να στρατεύσουν τη Γερµανία σε αυτήν την προσπάθεια. Να βάλουν, δηλαδή, και αυτοί νερό στο κρασί τους αλλά και εµείς κρασί στο νεράκι µας.
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, τα πράγµατα κινδυνεύουν να αποδειχθούν απρόβλεπτα και να εξελιχθούν πολύ άσχηµα. Για το ευρώ, για την Ευρώπη και για όλους µας.