Το συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών για εργασία καταλήγει σε επαιτεία.

του Τάσου Σαββίδη

Μας μάθανε και το αισθανόμαστε βέβαια και εμείς μέσα από τη καρδιά μας ως μεγάλη υποχρέωση να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αγάπη και στοργή. Να τα κάνουμε χρήσιμους πολίτες για να προσφέρουν κι’ αυτά με την σειρά τους, ότι μπορούν, για να συνεχιστεί αυτή η πορεία που μας οδηγεί στο πουθενά. Η οδύσσεια των γονιών και των παιδιών αρχίζει πολύ νωρίς και δεν τελειώνει ποτέ. Μοχθούν, αγωνίζονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. 

Ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους για να έχουν τα παιδιά τους ρούχα, φαγητό, μόρφωση και διασκέδαση. Το κόστος και οι θυσίες των γονιών σίγουρα είναι πολύ μεγάλες. Στερούνται οι γονείς τα πάντα για να αναθρέψουν και να μορφώσουν σωστά τα παιδιά τους. Να τα κάνουν χρήσιμα άτομα στην κοινωνία. Οι κοινωνία από την άλλη μεριά με την σειρά της ξοδεύει πάρα πολλά χρήματα για να μεγαλώσουν τα παιδιά και να μορφωθούν (παιδικούς σταθμούς, σχολεία, πανεπιστήμια, περίθαλψη κ.α.). Το κράτος πληρώνει για το παιδί από την κοιλιά της μάνας του μέχρι την ημέρα που το παιδί θα πετύχει το όνειρο της ζωής του. Θα σπουδάσει, θα καταρτιστεί επαγγελματικά και θα είναι έτοιμο να βγει έξω στην ζωή για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Οι γονείς και οι κοινωνία που καταξοδεύτηκαν για πολλά χρόνια, κατάφεραν επιτέλους να επιτελέσουν το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία και στον εαυτό τους. Εδώ, θα ήθελα να επισημάνω κάτι που εγώ το θεωρώ πολύ σημαντικό και που θα μπορούσε να ήταν αφορμή για να ανοίξει μια συζήτηση. Που ήταν οι έχοντες και οι κατέχοντες, η πλουτοκρατία όλα αυτά τα χρόνια; Γιατί κάνουν την εμφάνιση τους ξαφνικά και αναπάντεχα μόνο όταν χρειάζεται να πάρουν έτοιμα πλέον άτομα και να τα χρησιμοποιήσουν για την υπερασπίσει των συμφερόντων τους; Που ήταν αυτοί οι κύριοι τόσα χρόνια; Όταν όλοι μαζί παιδιά, γονείς και κοινωνία, μοχθούσαν, αγωνίζονταν και προσπαθούσαν να στήσουν μια κοινωνία αξιοπρέπειας, ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης; Ήταν απόντες, όπως πάντα, όταν είναι να προσφέρουν κάτι. Είναι όμως πάντα παρόντες όταν πρόκειται να πάρουν, να αρπάξουν τον μόχθο και των ιδρώτα των ανθρώπων. Σαν τα γεράκια όταν κατασπαράζουν τα αδύναμα θηράματα τους. Εκείνο που θα ήθελα να επισημάνω με αυτήν την παρέμβαση μου είναι κάτι που εγώ το βλέπω σαν άδικο και παράδοξο. Πως είναι δυνατόν οι γονείς, τα παιδιά και οι κοινωνία να μοχθούν μια ζωή ολόκληρη να δημιουργήσουν χρήσιμα και ικανά άτομα στην κοινωνία. Και όταν τα άτομα αυτά είναι έτοιμα να προσφέρουν να γίνονται επαίτες και να ζητιανεύουν μια θέση στην αγορά εργασίας; Να προσφέρουν τις γνώσεις τους και τις δεξιότητές τους για λίγα ψίχουλα σε κάποιον ιδιώτη μεγαλοεπιχειρηματία, στο κεφάλαιο. Οι γονείς και οι κοινωνία επιτέλεσαν το χρέος τους. Αυτοί οι κύριοι δεν αισθάνονται καμία υποχρέωση; Όχι μόνο δεν αισθάνονται καμία υποχρέωση, αλλά απεναντίας είναι αγενείς και εκμεταλλεύονται τα παιδιά μας με μισθούς πείνας. Τους καταρρακώνουν ψυχικά και τους εξευτελίζουν μέχρι να τους δώσουν μια δουλεία. Το συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών για εργασία καταλήγει σε επαιτεία.