Αγανακτισμένοι. Μια κάλπικη συνέλευση

Tου Γιώργου Νικολόπουλου 

Την περασμένη Τετάρτη, ήμουν εκεί, στη πρώτη συγκέντρωση των Ελλήνων αγανακτισμένων στην Πλατεία Συντάγματος. Ήταν μια συγκέντρωση-πρότυπο. Τα δύο στοιχεία που την έκαναν για μένα ξεχωριστή ήταν πρώτον, η απουσία βίας, και δεύτερο και κυριότερο η απουσία καπελώματος από σάπια κόμματα, συνδικάτα ή συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους.
Δέκα μέρες μετά, η εικόνα έχει δυστυχώς αλλάξει πολύ. Ξαναπήγα πλατεία χθες βράδυ. Και έκει που είχα αφήσει μία πλατεία, βρήκα δύο! Άλλο πράγμα η «πάνω». Και εντελώς άλλο η «κάτω».  Αυτό που διαπίστωσα είναι πως τους δύο αυτούς φυσικούς χώρους δεν τους χωρίζουν μόνο τα σκαλιά, αλλά και οι εντελώς διαφορετικές πολιτικές συμπεριφορές όσων βρίσκονται εκεί.

Στην «πάνω» πλατεία, κυριαρχεί η λαϊκή δεξιά. Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Ένας παπάς μοιράζει εκκλησιαστικά φυλλάδια στο ποίμνιο. Ελληνικές σημαίες ανεμίζουν (και πωλούνται προς 5 ευρώ), ενώ επικρατεί ατμόσφαιρα γηπέδου, με «βρώμικα» λουκάνικα και μερικές εκατοντάδες εικοσάρηδες να φωνάζουν με ποδοσφαιρικό παλμό. «Εα και ου-γαμώ το ΔΝΤ!» «Παπανδρέου παραιτήσου-πάρτην τρόικα και γαμήσου», «άντε γαμή, άντε γαμήσου πάγκαλε» είναι μερικά μόνο από τα συνθήματα που αυτή τη φορά δεν σιγοσβήνουν αλλά ξεσηκώνουν το πλήθος. Βλέπω «αγανακτισμένους»-οπαδούς, με φανέλες της Μπάρτσα και της ΑΕΚ. Οι καλοντυμένοι γιάπηδες κι οι άλλοι τριαντάρηδες και σαραντάρηδες αστοί των πρώτων ημερών είναι πια είδος προς εξαφάνιση. Ίσως γι αυτό δεν έχει πια τόσο κόσμο; Μπορεί. Μετά τις κρεμάλες των προηγούμενων ημερών, έχει πια υψωθεί και πανό που απειλεί με εκτελέσεις πολιτικών: «Λαϊκή εντολή- ψηφίζετε Μνημόνιο… κερδίζετε Γουδή!». Η απουσία βίας δεν είναι πια εδώ. Έχει μεταλλαχθεί σε ανοιχτή απειλή.
Στην «κάτω» πλατεία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Άλλος κόσμος. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά και γύρω από το συντριβάνι, νομίζεις πως βρίσκεσαι κάπου ανάμεσα στο The Beach και το ανεπίσημο φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και φυσιογνωμικά, βάζω στοίχημα πως σε ένα δωμάτιο τους μεν και τους δε θα τους ξεχώριζα αμέσως. Στη «χώρα του ποτέ δεν ξυρίζομαι», οι ελληνικές σημαίες, οι παπάδες και οι χουλιγκάνοι δεν έχουν θέση. Είναι απίστευτο πως περιγράφω την πλατεία Συντάγματος, αλλά στο χορτάρι έχει στηθεί ένα ελεύθερο camping, ασφυκτικά γεμάτο σκηνές, ενώ διοργανώνονται κουλτουρέ δρώμενα όπως θεατρικό εργαστήρι, μάθημα ψηφιδωτού για παιδιά και μαθήματα Τάι Τσι (δεν κάνω πλάκα).
Όλα αυτά δεν γίνονται στη τύχη. Κάποιοι, άγνωστο ποιοι και στο όνομα ποιου, αποφασίζουν τι θα επιτρέπεται στο εξής και τι όχι. Έχουν συσταθεί, λέει, ομάδες ψυχραιμίας, για να ηρεμούν τους πολύ αγανακτισμένους, ομάδες γραμματειακής υποστήριξης και επικοινωνίας.  Η καρδιά της «κάτω» πλατείας; Είναι αυτό που ονομάζουν«Λαϊκή Συνέλευση», κάθε βράδυ, 9 με 12. Η συνέλευση παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, γιατί εμφανίζεται από πολλούς (σιγά σιγά και στα ΜΜΕ) ως η αποθέωση της Δημοκρατίας. Πρόκειται για μια σύγχρονη Εκκλησία του Δήμου, βαυκαλίζονται πολλοί, όπου ο λαός συνέρχεται και αποφασίζει το μέλλον της νέας Ελλάδας.
Παρακολούθησα τη  «Λαϊκή Συνέλευση». Υπομονετικά, καθιστός και για ώρες. Κι αν και το πείραμα έχει αναμφίβολα ενδιαφέρον, έχει τόση σχέση με μια σύγχρονη εκκλησία του Δήμου όση έχει η κυβερνητική πολιτική με τον σοσιαλισμό. Πρώτο πρόβλημα; Δεν συμμετέχει ο λαός, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία τους μόνο εικοσάρηδες που μοιάζουν σαν να βρίσκονται σε θερινό πανεπιστημιακό αμφιθέατρο.  Γονείς δεν βρίσκεις πολλούς, μιας και θα ήταν κομμάτι δύσκολο να αφήσουν τα παιδιά τους στη μέση της νύχτας και να έρθουν εδώ, και να το θελαν. Ούτε και ηλικιωμένους βρίσκεις. Τέτοια ώρα συνήθως κοιμούνται. Οπότε, πάει η αντιπροσωπευτικότητα του δείγματος. Δεύτερο πρόβλημα; Η ιδεολογία των διοργανωτών, και άρα όσων είναι πιθανότερο να συμμετάσχουν.
Μπορεί μέσα από το real-democracy.gr να δηλώνουν «δυνατά και με μια φωνή δεν ΑΝΗΚΟΥΜΕ σε κανένα κόμμα», αλλά είναι πια ευδιάκριτο πως αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια. ΑΝΗΚΟΥΝ σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Την Αριστερά.  Όπως είπε κι ένας ομιλητής στη Συνέλευση χθες, και καταχειροκροτήθηκε, «αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, όλη η Αριστερά μαζί, να μη μείνουμε ο καθένας και η ομάδα του, να γίνουμε ένα νέο ΕΑΜ».  Ο μόνος εκλεγμένος πολιτικός που ήταν παρών, δίπλα στο τραπέζι της Γραμματείας, ήταν ο Πέτρος Κωνσταντίνου, δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με την ακροαριστερή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θέλετε κι άλλα; Προγραμματίστηκε προβολή του (αξιόλογων συναδέλφων) αριστερού πολιτικού ντοκυμαντέρ Debtocracy, ενώ ακριβώς μπροστά στη «Λαϊκή Συνέλευση» έχει κρεμαστεί ένα μεγάλο πανό της «Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου» του Χρέους, μία πρωτοβουλία που στηρίζει και προωθεί σε μεγάλο βαθμό η ελληνική Αριστερά (πχ Αλαβάνος, Αριστερό Βήμα Διαλόγου). Ε, τι άλλο χρειάζεται για να πούμε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;
Το ζήτημα δεν είναι αν οι ιδέες της ελληνικής Αριστεράς είναι οι καλύτερες ή οι χειρότερες για την Κρίση. Και φυσικά πρέπει να ακουστούν. Ωστόσο, δεν είναι οι μόνες. Γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν ως η φρέσκια, η υγιής, η, αυθεντική έκφραση της άμεσης Δημοκρατίας. Νέα «Εκκλησία του Δήμου»; Δεν θα πάρω. Πρόκειται για μια «Λαϊκή Συνέλευση» κάλπικη. Και για ένα κίνημα «Αγανακτισμένων» μεταλλαγμένο.