Ζητούνται παράφρονες

Του Μανώλη Σπινθουράκη

Για όσους δεν το έχουν ενδεχομένως αντιληφθεί, η τύχη της συντριπτικής πλειονότητας ημών των Ελλήνων κρέμεται πλέον από μια κλωστή. Μια κλωστή που μπορεί να σπάσει, είτε επειδή οι μισοί εκ των βουλευτών βάζουν τα προσωπικά ή κομματικά συμφέροντά τους πάνω από τα συμφέροντα του έθνους των Ελλήνων, είτε επειδή κάποια στελέχη των διαβόητων οίκων αξιολόγησης θεωρούν πως έφτασε η ώρα να ανακοινώσουν ότι η Ελλάδα έχει κατά βάση πτωχεύσει. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: το ελληνικό κράτος θα προχωρήσει σε στάση πληρωμών και δεδομένου ότι δεν θα μπορεί να μετέχει πλέον στην ευρωζώνη θα συγκληθεί μια έκτακτη διακυβερνητική διάσκεψη των χωρών της ΕΕ με στόχο τη δημιουργία μιας νέας Συνθήκης που θα προβλέπει το απρόβλεπτο, δηλαδή το πώς αποχωρεί μια χώρα από το ευρώ.
Από κει και πέρα τα πράγματα θα εξελιχθούν απλά. Το νέο μας νόμισμα πιθανότατα θα έχει κατά αρχήν ισοτιμία

ένα προς ένα σε σχέση με το ευρώ και στη συνέχεια θα πάρει τον εκ του ασφαλούς κατηφορικό δρόμο του. Σύντομα ο μέσος μισθός στην Ελλάδα δεν θα υπερβαίνει τα 300 ευρώ, θα επανέλθει αμέσως ο έλεγχος συναλλάγματος, ίσως παγώσουν οι καταθέσεις Ελλήνων στο εξωτερικό (όπως προσφάτως συνέβη για τους Ισλανδούς στη Βρετανία και την Ολλανδία), σταδιακώς θα αρχίσουν να λείπουν προϊόντα από τα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία, θα κλείσουν στρατόπεδα, αλλά και νοσοκομεία κ.ο.κ. Με άλλα λόγια η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου θα παραδώσει στην επόμενη γενιά την Ελλάδα στην κατάσταση που την παρέλαβε, αν όχι χειρότερη.

Για όσους δεν το έχουν ενδεχομένως αντιληφθεί, όλα αυτά δεν αποτελούν πλέον ασκήσεις επί χάρτου. Η κυρίαρχη στις χώρες του ευρώ αντίληψη είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δηλαδή τα κόμματα του και οι παντός είδους οργανώσεις του, δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν την ομαλή παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ.

Ορισμένοι εκ των Ευρωπαίων ιθυνόντων ευελπιστούν βεβαίως ότι η κρισιμότητα των στιγμών ίσως συνετίσει το πολιτικό κατεστημένο της χώρας και λάβει την απόφαση να εξηγήσει στους παντός είδους αγανακτισμένους, οργισμένους και απηυδισμένους Ελληνες ότι , έτσι όπως τα κατάφερε, διακυβεύεται κάτι πολύ περισσότερο από την απώλεια ενός τμήματος των εισοδημάτων τους. Ωστόσο οι περισσότεροι εκ των Ευρωπαίων πολιτικών μάλλον έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι ένα «καμένο χαρτί», στο οποίο μόνον οι παράφρονες ποντάρουν. Γι αυτούς το βασικό ζητούμενο είναι να αναπτύξει η Ευρώπη τα κατάλληλα αντισώματα που θα της επιτρέψουν να αντιμετωπίσει χωρίς υπέρμετρες απώλειες την απέλαση της Ελλάδας από την ευρωζώνη.

Την ίδια στιγμή ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας βλέποντας το έδαφος επί του οποίου πολιτικώς ανδρώθηκε να φεύγει κάτω από τα πόδια του, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Η μούντζα στη Βουλή συνενώνει πλέον τους απογόνους εκείνων που κάποτε ήταν, είτε πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου, είτε πάνω στα τάνκς που την έριξαν. Όχι όμως και στα δύο.

Για μια ακόμη φορά λοιπόν η δύσμοιρη Ελλάδα ελπίζει αποκλειστικώς και μόνο στους « παράφρονες». Ελπίζει δηλαδή σε αυτούς που θα μαζέψουν το «καμένο χαρτί» και θα ποντάρουν επάνω του, με την κρυφή ελπίδα ότι « η τύχη βοηθά τους τολμηρούς».