Παρέλαση αλητών

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Όποιος πει ότι αιφνιδιάστηκε από την αποκάλυψη του ποδοσφαιρικού υπόκοσμου θα λέει ψέματα. Δεν ήξεραν, μόνο όσοι δεν ήθελαν να μάθουν. Και αυτή η παρέλαση των αλητών με τις χειροπέδες είναι η λογική εξέλιξη ενός αποστήματος, το οποίο ανέχθηκαν και εξέθρεψαν πολλοί - Πολιτεία, Δικαιοσύνη, ποδοσφαιρικές Αρχές, επιχειρηματικά κυκλώματα και αθλητικός Τύπος...

Εκπλήξεις δεν υπάρχουν. Ακόμη και ο «ανώτατος εισαγγελικός λειτουργός» που φέρεται να εμπλέκεται, ήταν πασίγνωστος στους παροικούντας την Ιερουσαλήμ.

Στην πραγματικότητα, δεν εντυπωσιάζει καν ότι συνελήφθησαν όσοι συνελήφθησαν, αλλά ότι τόσο καιρό κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Υποθέτω πως κάθε αξιοπρεπής και έντιμος άνθρωπος θεωρεί ότι η θέση τους θα έπρεπε να είναι από καιρό στη φυλακή.

Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά, ακόμη και για εκείνους που γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα του παρασκηνίου. Οι αποκαλύψεις ανατριχιαστικές. Αλλά και θλιβερές - με πιο αξιολύπητη ίσως τη μαγνητοφωνημένη συνομιλία του «διεθνή μπασκετμπολίστα» που ζητιανεύει την ντόπα του ενόψει του τελικού των πλέι οφ...

Διότι, κακά τα ψέματα, η σκοτεινή πλευρά της λάμψης είναι πιο σκοτεινή απ' όλα τα σκοτάδια. Και ο αθλητισμός είναι, εξ ορισμού, ένας χώρος λάμψης.

Οι κατηγορίες, βεβαίως, είναι πολλές και βαριές. Πολύ φοβούμαι, όμως, ότι τα πιο ειδεχθή εγκλήματα δεν περιλαμβάνονται στο κατηγορητήριο.

Πρώτον, η διαπαιδαγώγηση στην ανομία. Οι αλήτες αυτοί εκπαίδευσαν γενιές νέων ανθρώπων στην παράκαμψη των κανόνων, στον εθισμό του παρασκηνίου, στη χρησιμότητα του κυκλώματος, στην κομπίνα και τη λαμογιά. Έφτιαχναν και άλλους σαν τα μούτρα τους.

Δεύτερον, η εξαπάτηση της συγκίνησης. Διότι το αθλητικό θέαμα δεν είναι τελικά παρά ένα παιχνίδι, το οποίο έχει την ανυπέρβλητη ικανότητα να μας ξανακάνει όλους παιδιά. Να φωνάξουμε, να πανηγυρίσουμε, να απογοητευτούμε, να αποθεώσουμε. Μόνο που, όπως αποδεικνύεται τώρα, αυτή η έκρηξη συναισθημάτων είχε προκαταβολικά χειραγωγηθεί από τους επιτήδειους και ναρκοθετηθεί από τα λαμόγια. Έκλεβαν τους πιτσιρικάδες.

Θέλω να ελπίζω ότι αυτή η προσπάθεια κάθαρσης θα πάει μέχρι τέλους. Και ότι δεν θα περιοριστεί σε πρόσωπα ή από σκοπιμότητες - να πληρώσουν όλοι!

Ωστόσο, δεν είμαι αισιόδοξος. Διότι οι προσπάθειες εξυγίανσης κυρίως στον ποδοσφαιρικό χώρο προσκρούουν, αργά ή γρήγορα, στον οπαδικό ορίζοντα που τρέχει να καλλιεργήσει ένας αθλητικός Τύπος στην υπηρεσία των διωκομένων.

Οι οπαδοί μετατρέπονται σε μάρτυρες υπεράσπισης, αν όχι σε στρατούς προστασίας. Τα λαμόγια συνήθως ξεφεύγουν κρυμμένα κάτω από μια φανέλα. Και στο τέλος βασιλεύει ο γενικός συμψηφισμός. Το κουκούλωμα.

Ασφαλώς, ελπίζω αυτή τη φορά τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά. Αλλά, μεταξύ μας, δεν είμαι βέβαιος. Ο νόμος έχει κόστος. Και ποιος θα το σηκώσει;