της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ
Κάθε δολοφονία δημοσιογράφου είναι ένα μεγάλο πλήγμα στην ελευθερία του τύπου, αλλά και ένα βήμα πίσω στη λειτουργία της κοινωνίας γενικότερα. Το ίδιο αυτονόητα ισχύει για κάθε εκγληματική και τρομοκρατική ενέργεια που στρέφεται εναντίον ανυπεράσπιστων στόχων.
Ο κάθε δημοσιογράφος κάνει τη δουλειά του, όπως εκείνος καλύτερα νομίζει. Άλλος υπηρετώντας χωρίς εκπτώσεις την ερευνητική δημοσιογραφία, άλλος διαλαλώντας την τηλεοπτική του πραμάτεια κάθε βράδυ στις 8.00, άλλος εισπράττοντας παχυλές αμοιβές και υπογράφοντας αστρονομικά συμβόλαια, φρουρούμενος πάντα από αστυνομικούς. Κάποιοι επώνυμα, κάποια άλλοι ανώνυμα.
Από χθες ξεκίνησε μια κουβέντα για τη δημοσιογραφία και την ελευθεροτυπία, διανθισμένη από πρόχειρους επικήδειους χωρίς περιεχόμενο. Επίσης, στο περιθώριό της άνοιξε η συζήτηση για την μπλογκόσφαιρα, την ανωνυμία και το κατά πόσο συμβάλλει στην αποκάλυψη μεγάλων σκανδάλων. Χρήσιμες συζητήσεις που πρέπει να γίνουν, αλλά με ψυχραιμία και διάθεση αυτοκριτικής και όχι αφ' υψηλού.
Σε ότι αφορά στο αστυνομικό μέρος της υπόθεσης, είναι δουλειά των αρχών να κρίνουν και να αξιολογήσουν τα ευρήματα από τις υποθέσεις στις οποίες δούλευε ο δημοσιογράφος και να αποφανθούν για το αν πρόκειται για τρομοκρατική ενέργεια ή για το κοινό έγκλημα.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, πρόκειται για μια πράξη το ίδιο άνανδρη και καταδικαστέα απ' όπου κι αν εκπορεύεται, που ενοχλεί εξίσου με τη δολοφονία του αστυνομικού Νεκτάριου Σάββα πριν ένα χρόνο στα Πατήσια ή για τη δολοφονία του Θάνου Αξαρλιάν πριν από 18 χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, "παράπλευρες" απώλειες ενός κύκλου βίας και τρομοκρατίας που δε λέει να κλείσει.
Σχόλιο ai-vreS: γιατί συμφωνούμε με τα έντονα... σπανίως, αλλά σήμερα, ναι...