Αυτά, πριν εκατόν τόσα χρόνια, που η Πατρίδα είχε νόημα και ιερό σκοπό γι’ αυτούς που την κατοικούσαν. Γιατί αλίμονο, μετά από εκατό χρόνια, η Πατρίδα είναι μια παρτίδα στα παιχνίδια εξουσίας, που οι κτήτορες απεργάζονται το ιδιοκτησιακό της καθεστώς. Είναι μια παρτίδα κερδισμένη ή χαμένη, στα ποσοστά διεκδίκησης που δεν αφορούν ούτε την Πατρίδα ούτε το Λαό της, παρά μόνο τα ποσοστά υποταγής. Αυτά τα ποσοστά υποταγής που αλιεύονται μέσα από μια επίφαση Δημοκρατίας - τη χρήση της οποίας οι ίδιοι καθορίζουν - αυτά τα ποσοστά, είναι η κερδοφορία τους και το δικαίωμά τους στα αποτελέσματα χρήσης της.
Μένουν κάτι λίγες μέρες για τις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου του σωτηρίου για τους «σωτήρες» έτους 2024 και η μάχη των υποψηφίων αντί να δίνεται σε επίπεδο προτάσεων, πολιτικών, κοινωνικών και Ευρωπαϊκών ζητημάτων, που θα διαμορφώσουν το ευρύ πλαίσιο της Ευρώπης, περιορίζονται (οι περισσότεροι) στην παραταξιακή μιζέρια της ενδοχώρας. Έτσι βλέπουμε την αλαζονεία του 41% να φοράει τα πολιτικά του σπορτέξ με τη φίρμα του και να παίρνει τους δρόμους και τις αλάνες, βάζοντας τρίποντα στο άδειο καλάθι της νοικοκυράς και αυτογκόλ στον παρατρεχάμενο Λαό… Βλέπουμε την έπαρση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μας πλευρίζει μ’ έναν αίολο αριστερό - συντηρητισμό πολιτικής επιδερμίδας, που διεκδικεί τον Ευρωπαϊκό της ρόλο, με θέματα εσωτερικής κατανάλωσης.
Σίγουρα βέβαια υπάρχουν και φωνές με αξιόλογες θέσεις, που με ελάχιστες εξαιρέσεις προέρχονται κυρίως από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της Χώρας μας. Σκέψεις και απόψεις, που αν και η σε ποσοστά, αδύναμη φωνή τους, επισημαίνει τις προοπτικές μας σε μια Ευρώπη που εξασθενεί, εξ’ αιτίας της αλλεργίας της με τους Λαούς της. Γιατί δεν μπορεί η Ευρώπη των Λαών, ως το κύριο συνθετικό της Ένωσης, να υπηρετεί τα συμφέροντα των ολιγοπωλίων, με ασύμμετρες κερδοφορίες σε χειμαζόμενες οικονομίες, που τις φέρνει σε αδιέξοδο. Δεν μπορεί ως εποπτεύουσα αρχή, που το ΔΙΚΑΙΟ της υπερισχύει των κρατών μελών, να επιτρέπει τέτοιες κραυγαλέες ανισότητες ανάμεσα στα μέλη της και να κλείνει το μάτι στους πολιτικούς της φίλους. Ναι, δεν μπορεί η Ευρωπαϊκή ευαισθησία να εξαντλείται σε παγκόσμιες ημέρες και σε κοινωνικές ιδιαιτερότητες, που καλά κάνει, και να αφήνει όμως, την ένδεια και τις κοινωνικές ανισορροπίες να παίρνουν διαστάσεις ακροδεξιών τσουνάμι, που να απειλεί το μέλλον της Κοινότητας.
Παρ’ όλα αυτά εγώ να συμφωνήσω στις αγαθές προθέσεις των κομμάτων για μια καλύτερη Ελλάδα σε μια καλύτερη Ευρώπη, που παρά τις ατέλειές της είναι αποφασισμένη με το νέο αίμα του Ευρωκοινοβουλίου ν’ αφουγκραστεί τα προβλήματα των χωρών της. Ακόμα να συμφωνήσω και ότι όλες οι υποψηφιότητες θέλουν να προσφέρουν και να συμβάλλουν στο Ευρωπαϊκό ιδεώδες, με όσες δυνάμεις διαθέτουν. Δεν αμφιβάλλω για την προσωπική διάθεση κανενός. Το θέμα είναι να μπορεί. Να γνωρίζει το αντικείμενο της αποστολής του. Να έχει το ανάλογο «ειδικό βάρος» ν’ αντιμετωπίσει το «θεριό» στην έδρα του. Να έχει δηλαδή επιλεγεί από τον συνδυασμό του γι’ αυτές τις δυνατότητές του και όχι να είναι το αναγνωρίσιμο πρόσωπο των ΜΕΣΩΝ, που χωρίς να αμφισβητώ τις ικανότητές του, χάριν της δημοφιλίας του να έλκει ψηφαλάκια στην παράταξή του.
Οι Ευρωεκλογές δεν είναι μια παρτίδα στο πολιτικό παιχνίδι του Τόπου μας. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι η επιβεβαίωση της κομματικής ματαιοδοξίας. Τα επόμενα πέντε χρόνια με όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας μπορεί ν’ αλλάξουν όχι μόνο την προοπτική της Ευρώπης, αλλά και τον Παγκόσμιο χάρτη. Επομένως το δίλημμα είναι αμείλικτο και πρέπει να αποφασίσουμε αν αξίζει μια εκλογική παρτίδα, μια Πατρίδα.
Μαγκλάρας Βασίλης 26/5/2024 magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου