Το ερώτημα που προκύπτει είναι πολύ συγκεκριμένο και αφορά τόσο τη ΝΔ όσο και το ΣΥΡΙΖΑ. Αξίζουν την εμπιστοσύνη μας;

Του Πάρι Κουκουλόπουλου

Η υπερσύγχρονη λιγνιτική μονάδα Πτολεμαιδα V έχει τη δική της ιστορία που φωτίζει αθέατες πλευρές της ενεργειακής πολιτικής στην πατρίδα μας.

Το έργο αποφασίστηκε το 2007 και χρειάστηκε αγώνας για να μπει στο δρόμο της υλοποίησης το 2010 από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου-ΠΑΣΟΚ.

Η αρχική σύμβαση προέβλεπε την εγκατάσταση του αναδόχου Μάρτιο 2015 ώστε η μονάδα να μπει σε εμπορική λειτουργία Μάρτιο 2019. Η μονάδα αναμένεται να μπει σε εμπορική λειτουργία Μάρτιο 2023, δηλαδή τέσσερα ακριβώς χρόνια αργότερα από το σχεδιασμό της.

Στοιχειώδης γνώση των δεδομένων της ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα, αλλά και των λειτουργικών χαρακτηριστικών της μονάδας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η Πτολεμαιδα V έλειψε αισθητά από το δίκτυο επί τέσσερα χρόνια και τα τελευταία δυο η έλλειψη της ήταν τραγική καθώς οι επιδοτήσεις, σε αυτό το διάστημα, του πανάκριβου ΦΑ στοίχισαν στον κρατικό προϋπολογισμό εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Το ζήτημα είναι ότι οι καθυστερήσεις δεν προέκυψαν τυχαία, κάθε άλλο.

Η πρώτη σοβαρή καθυστέρηση σημειώθηκε με την ανάληψη καθηκόντων της κυβερνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που ανέβαλε την εγκατάσταση του αναδόχου ζητώντας επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης. Όταν τελικά κινήθηκαν οι διαδικασίες εγκατάστασης είχαν προκύψει τα capital controls με αποτέλεσμα την αδυναμία έκδοσης εγγυητικής επιστολής από τον ανάδοχο. Έτσι δόθηκε ένας ολόκληρος χρόνος παράτασης πριν καν εγκατασταθεί ο ανάδοχος και το έργο τελικά παραδόθηκε στην κυβέρνηση της ΝΔ με ημερομηνία ολοκλήρωσης Δεκέμβριο 2020. Το φθινόπωρο 2019 μετά την εξαγγελία της βίαιης απολιγνιτοποίησης από τον πρωθυπουργό ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι περί μετατροπής της λιγνιτικής μονάδας σε Φυσικού Αερίου για την οποία έχουν δαπανηθεί αρκετά εκατομμύρια ευρώ. Η ενεργειακή κρίση έβαλε τέλος στο γαϊτανάκι καθώς το κόστος παραγωγής της μονάδας εδώ και δυο χρόνια είναι πολυ φθηνότερο από αυτό των μονάδων ΦΑ.

Καθόλου τυχαία λοιπόν η καθυστέρηση, αλλά το τίμημα βαρύ.

Η πρώτη καθυστέρηση είναι το βαρύ τίμημα της εμμονής και της ιδεοληψίας που χαρακτήρισε και εξακολουθεί να χαρακτηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη και μεγαλύτερη καθυστέρηση είναι το ακόμα πιο βαρύ τίμημα της συνειδητής εκχώρησης της ΗΕ σε μεταπρατικά συμφέροντα του εισαγόμενου ΦΑ από την κυβέρνηση της ΝΔ.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι πολύ συγκεκριμένο και αφορά τόσο τη ΝΔ όσο και το ΣΥΡΙΖΑ. Αξίζουν την εμπιστοσύνη μας;