Σταύρος Τσακυράκης: Δυσαναπλήρωτος

Του Πάσχου Μανδραβέλη
Αγωνίστηκε κατά της χούντας και το πλήρωσε με φυλακίσεις και βασανισμούς.

Αγωνίστηκε υπέρ της Δημοκρατίας και τιμήθηκε με μήνυση από την πρόεδρο του Αρείου Πάγου, και μετέπειτα σύμβουλο του πρωθυπουργού, κ. Βασιλική Θάνου (πρωτοφανές στα δικαστικά χρονικά).

Αγωνίστηκε κατά του καρκίνου κι έχασε.

Ο Σταύρος Τσακυράκης απλώς αγωνιζόταν. Μόνο για όσα πίστευε. Όταν ο στόχος είχε επιτευχθεί, ο ίδιος δεν έμενε εκεί περιμένοντας να πληρωθεί για αυτό. Προχωρούσε. Για παράδειγμα, ποτέ δεν μιλούσε για όσα τράβηξε στην δικτατορία •«έλα μωρέ, τι θες και τα σκαλίζεις τώρα αυτά;...» Το πρόβλημα του στα χρόνια της Δημοκρατίας ήταν τα ελλείμματά της. «Την είδες αυτή την δικαστική απόφαση; Μα είναι τρελοί; Κάτι πρέπει να γράψεις...»

Ειπώθηκε πολλές φορές το «δυσαναπλήρωτο κενό» που αφήνει όταν φεύγει ένας άνθρωπος του πνεύματος. Αυτή την φορά είναι αλήθεια. Ο «κ. Καθηγητής», όπως τον προσφωνούσαμε όλοι, ήταν ο πιο μαχητικός, ο πιο τεκμηριωμένος, ο πιο φωνακλάς, στα ζητήματα Ελευθερίας του Λόγου.

Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, δεν μπορούσε κανείς να του προσάψει το παραμικρό. Ακόμη κι όταν έγραψε το άρθρο «Ζήτω το μνημόνιο», τα τρολ σιώπησαν. Κάποιοι στην Κουμουνδούρου, θυμούνταν την ιστορία του ή ίσως να μην ήθελαν να τα βάλουν μαζί του. Ένας καθαρός άνθρωπος, δύσκολα -ακόμη και στην εποχή των social media- μπορεί να συκοφαντηθεί. Ειδικά ένας άνθρωπος που μπορούσε να γίνει σαρκαστικός με κάθε εξουσία. «Δηλαδή, ζητάτε να είμαστε υποχρεωτικώς ευγενικοί μαζί σας, αλλιώς θα μάς φυλακίσετε...», είπε σε κάποιον προύχοντα ο οποίος διαμαρτυρόταν για τις «υπερβολές» των ΜΜΕ, απέναντι στους πολιτικούς.

Ο Σταύρος Τσακυράκης έφυγε. Άφησε όμως πίσω του αρκετά γραπτά -αν και όχι όσα έπρεπε!- και περισσότερους φοιτητές του που πίνουν νερό στ' όνομά του. Είναι πολλοί εκείνοι που έμαθαν τα δικαιώματα μαζί του, που με την βοήθειά του σπούδασαν στα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης, εξειδικεύτηκαν, έχουν θέση στο ακαδημαϊκό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι εξίσου μαχητικοί για τις βασικές δημοκρατικές αξίες, οι οποίες πρέπει όχι απλώς να κυριαρχήσουν, αλλά να μην αμφισβητηθούν ποτέ σ' αυτόν τον τόπο. Αυτό ήταν το όραμα του Σταύρου...

Αφησε μεγάλη παρακαταθήκη πίσω του ο «κύριος Καθηγητής». Στο χέρι όλων μας είναι να διαψεύσουμε το «δυσαναπλήρωτο» του κενού που αφήνει. Επιστημονικώς μόνο. Σε προσωπικό επίπεδο είναι απλώς αδύνατον...