Ολίγιστη κυβέρνηση σε ανοχύρωτη χώρα

Άρθρο του Γιώργου Φλωρίδη στον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ

Υπάρχουν αυθαίρετες κατοικίες στην Ελλάδα και μάλιστα μέσα στα δάση; Έχει μεταβληθεί η οικολογική ισορροπία στην Αττική; Έχουν μπαζωθεί ρέματα; Βιάζεται κατ’ εξακολούθηση το περιβάλλον; Εμφανίζονται ακραία καιρικά φαινόμενα ή άλλα καταστροφικά φαινόμενα όπως οι σεισμοί;

Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι σαφής και πανθομολογούμενη: ναι, υπάρχουν και ισχύουν. Από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Με την ευθύνη, για κάποια από αυτά, πολλών. Κυβερνώντων και πολιτών.

Παρατηρώ ότι στον οργισμένο, εν πολλοίς, δημόσιο διάλογο, που ακολούθησε την πρωτοφανή τραγωδία στην Ανατολική Αττική, κάποιοι επιχειρούν, αναδεικνύοντας τα παραπάνω, να μας πουν ότι αφού ισχύουν όλα αυτά, δεν μπορεί να γίνει τίποτα ή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Είμαστε λοιπόν στο έλεος των καιρικών φαινομένων, της άναρχης δόμησης και της οικολογικής ανισορροπίας; Για να το πω πιο απλά, είμαστε στη διάθεση των γεγονότων;

Αν είναι έτσι, τότε προφανώς δεν έχουμε καμία τύχη. Θα περιμένουμε άβουλοι να συμβεί κάποια στιγμή το μοιραίο.

Όμως όχι, δεν είναι καθόλου έτσι.

Ο σχεδιασμός της προστασίας της χώρας οφείλει να λάβει υπόψη του ακριβώς αυτούς τους παράγοντες και να προσαρμοστεί ανάλογα. Τα μέσα, οι δυνάμεις, οι συνέργειες, η χρήση των δυνατοτήτων της τεχνολογίας που είναι διαθέσιμη, μπορούν να οργανωθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να περιοριστούν στο μεγαλύτερο βαθμό οι συνέπειες για τις ζωές και τις περιουσίες των ανθρώπων, καθώς και στο περιβάλλον.

Όμως αυτά, προϋποθέτουν αυξημένη αίσθηση ευθύνης και γνώσης από κυβερνώντες και πολίτες. Κυρίως από τους πρώτους, που έχουν την ευθύνη για το σχεδιασμό και την οργάνωση της χώρας.

Το τραγικό για τη χώρα μας, είναι ότι βρέθηκε σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή, με την πιο ανίκανη και την πιο ανεύθυνη κυβέρνηση που υπήρξε ποτέ.

Η θλιβερή εικόνα της σύσκεψης στο κέντρο επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, ενώ είχαν καεί τα πάντα και υπήρχαν δεκάδες νεκροί, με έναν πελδινό Πρωθυπουργού να λέει «πείτε μου για να καταλάβω από πού ξεκίνησε η φωτιά» και «από πού φέραμε τα πλωτά μέσα (για τους απεγκλωβισμούς)», είναι αποκαλυπτική της κατάστασης της χώρας στο ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο.

Καμία αίσθηση της κατάστασης, καμία πράξη συντονισμού, κανένα σχέδιο, όλα στο έλεος και «στη διάθεση των γεγονότων». Μόνη τους αγωνία η επικοινωνιακή διαχείριση της καταστροφής, που κονιορτοποιήθηκε από τα λείψανα των νεκρών.

Η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες προσπάθησε μέσα από τις καταστροφές να οργανώσει της δυνατότητές της και σε μεγάλο βαθμό το είχε πετύχει . Κυρίως είχε ενσωματώσει νέες τεχνολογίες και είχε αποκτήσει μία σημαντική εμπειρία συνεργειών και συντονισμού των φορέων του Δημόσιου τομέα, της Αυτοδιοίκησης και των πολιτών μέσα από τον εθελοντισμό, που βρήκαν εφαρμογή σε μια σειρά καταστροφικών φυσικών φαινομένων στη χώρα, με κορυφαίο παράδειγμα τον σεισμό στην Αττική το 1999.

Όμως αυτά δεν στέριωσαν και σταδιακά απομειώθηκαν μέσα στις μυλόπετρες του κομματικού ανταγωνισμού και την αναξιοκρατική και πελατειακή χρήση του κράτους.

Παρόλα αυτά, τουλάχιστον στο επίπεδο των μέσων, είχαν απομείνει αρκετά.

Μέχρι την ώρα που ήρθε ο κ. Τσίπρας με την υπόσχεση να γονατίσει την κ. Μέρκελ και να αλλάξει την Ευρώπη. Αλλά κυρίως να «τελειώσει» το παλιό πολιτικό σύστημα. Κατάφερε, τελικά, να γονατίσει μια χώρα και μια κοινωνία που παλεύει σκληρά να σταθεί στα πόδια της. Και ταυτόχρονα, η «πρώτη φορά αριστερά» απέδειξε ότι δεν έχει καμία σχέση με τις έννοιες της ηθικής και της ευθύνης. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι μετά από τόσες δεκάδες νεκρών δεν υπάρχει ούτε μία παραίτηση;