Ο πλάτανος της Δημοκρατίας

Β. Π. Καραγιάννης

Στην ίδια θέση όπως πριν 44 χρόνια...

...Είχε ακουστεί η φαιδρή επιστράτευση. Λευκοπηγή και γυρίζαμε από το καφενείο του «Ελληνικού Βορρά» στο καφενείο της «Μακεδονίας» κάτω από τον ευρωστότερο πλάτανο της ελλαδικής χώρας διατηρητέο μνημείο της φύσης μοναδικό· φοιτητάρια χαρτοταβλιζόμενοι, αστράτευτοι, άρα άχρηστοι για εκείνη την πατρίδα αν και γενιά του Πολυτεχνείου ξαναμμένη. Η Κύπρος μάτωνε. Περνούσαν φορτηγά και στην ανοιχτή καρότσα επίστρατοι που πήγαιναν στα κέντρα επιστράτευσης - παρωδίας. «Θα γυρίσω με ένα κεφάλι Τούρκου» δήλωσε ο Δανιήλ Δ.» καθώς ανέβαινε σ’ ένα απ’ αυτά.

Τρίτη 23 Ιουλίου 1974, μεσημέρι. Το ραδιόφωνο στα βραχέα: «Εδώ Παρίσι. Κάτι γίνεται στην Ελλάδα». Στην τηλεόραση: «Μην ακούτε τους διαδοσίες». Πολιτική αλλαγή, αναλαμβάνουν οι πολιτικοί. Η Μεταπολίτευση εκείνη τη μέρα...

...Ταις ημέρες εκείνες ο Μήτρος Ζιάκας, ιδιοκτήτης του καφενείου φύτευε δίπλα στο λάκκο 3-4 νέα πλατάνια. Βοηθούσαμε βαστώντας την κορυφή των δενδρυλλίων. Επιβίωσε ένας. Τον είπαμε Πλάτανο της Δημοκρατίας. Κρεμάσαμε μια μικρή πινακίδα. Την έβγαλαν κάποιου «νοσταλγοί». Μεγάλωσε δίπλα στον μεγάλο. Διάδοχος; Ηταν μέρες με τόσο ενθουσιασμό, ρομαντικές μέρες νεότητος, γεμάτες συναίσθημα κι έως ασυδοσίας δημοκρατικά εξαγριωμένες.

Τώρα η Δημοκρατία μέρα τη μέρα (μας) λιγοστεύει ...