Στον αθλητισμό -αλλά και όχι μόνο- υπάρχει ένας
όρος για εκείνον που δεν ξέρει να χάνει: bad loser. Είναι εκείνος που
δεν αποδέχεται την ήττα του, που ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους, που
θεωρεί ότι αδικήθηκε, ότι έπεσε θύμα συνωμοσίας κ.ο.κ. Και φυσικά στο
τέλος του -όποιου- αγώνα, δεν δίνει το χέρι στον νικητή για να τον
συγχαρεί παρά αποχωρεί συγχυσμένος, εξαπολύοντας μύδρους εναντίον όλων.
Η Ραχήλ Μακρή είναι μια τέτοια περίπτωση στον χώρο της ελληνικής
πολιτικής. Όχι ότι το φαινόμενο του bad loser δεν χαρακτηρίζει και
άλλους συναδέλφους της. Αλλά οι εκλογές της Κυριακής μάλλον της
πρόσφεραν την ευκαιρία να κατακτήσει τον σχετικό τίτλο με ευκολία.
Μένοντας έξω από τη Βουλή, ως υποψήφια της ΛΑ.Ε. κατέληξε στο συμπέρασμα
ότι η «νέα Βουλή είναι οίκος ανοχής!». Συνεχίζοντας ακάθεκτη: «οι
εργαζόμενες στους οίκους αυτούς έχουν μεγαλύτερη αξία και μεγαλύτερη
αξιοπρέπεια από αυτό το Κοινοβούλιο που έχει στελεχωθεί καθ’ υπόδειξη
του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε»!
Μάλιστα. Είναι κατανοητό ότι όταν χάνεις «στο νήμα» όπως η ΛΑ.Ε, με
το 2,9% ποσοστό που συγκέντρωσε, η πικρία είναι μεγαλύτερη απ' ό,τι αν
έχανες με μια μεγαλύτερη διαφορά. Οπωσδήποτε «πονάει». Αλλά αυτό, είναι
παραπάνω από προφανές, ότι δεν σου δίνει το δικαίωμα να τα κάνεις όλα
«ίσωμα». Ιδιαίτερα δε, όταν η παρελθούσα παρουσία σου στο κοινοβούλιο,
δεν χαρακτηρίστηκε ούτε από μέτρο ούτε από μια συμπεριφορά σεβασμού του.
Συνεχείς αντεγκλήσεις σε αγοραίο τόνο, με highlight το επεισόδιο με τη
Βούλτεψη και τα... κυνηγητά στους διαδρόμους. Παράλληλα, και παρότι
ασφαλώς οι εποχές έχουν αλλάξει, ακόμη και η όλη αμφίεση σου (μπλούζες
με παπαγαλάκια κ.α.) περισσότερο θύμιζε επαρχιακή καφετέρια ή
μπουζουκτσίδικο, παρά τον ναό της δημοκρατίας, με όποιες επιμέρους
ενστάσεις μπορεί να έχει κάποιος για τη λειτουργία του.
Όταν νικάς, όλα είναι κάπως εύκολα. Αλλά στην ήττα είναι που φαίνεται
ο χαρακτήρας του καθενός, στο κατά πόσο είναι διατεθειμένος να την
αποδεχθεί, δίνοντας -εν τέλει- το χέρι στον νικητή αντίπαλό του. Άλλωστε
όποτε η κυρία Μακρή δεχόταν κριτική για τις κάπως ακραίες τοποθετήσεις
της, εάν αδυνατούσε να επιχειρηματολογήσει, επικαλούνταν την ετυμηγορία
του ελληνικού λαού που την έστειλε ως εκπρόσωπό του στη Βουλή. Γιατί δεν
αντιλαμβάνεται ότι μέσα από τις ίδιες διαδικασίες, έμεινε εκτός Βουλής
τώρα;
Παράλληλα η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει αγανακτισμένη με τα
όσα «είδε» να συμβαίνουν στο κυβερνών κόμμα, ως μέλος του: «Τρία χρόνια
μαύρισε η ψυχή μου, τώρα νιώθω ελεύθερη, είναι άθλιοι κακοί, κοιτούν
μόνο τον εαυτό τους με ψέμα και υποκρισία αρπάζουν την ψήφο του κόσμου».
Δεύτερο φάουλ: αν όταν χωρίζεις, αναλώνεσαι σε πλήρη αποδόμηση
εκείνου που σε συντρόφευε επί μακρόν, τι άλλο κάνεις παρά να αποδομείς
τον ίδιο τον εαυτό σου αφού επιλογή σου εκείνος υπήρξε; Και πόσο εν
τέλει μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψιν η κρίση σου όταν στη σχετικά
σύντομη κοινοβουλευτική σου παρουσία δεν έχεις εμφανίσει και μια
στοιχειώδη σταθερότητα επιλογών; ( ΑΝΕΛ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ε.).
Κάτι πηγαίνει εντελώς λάθος στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αλλά ίσως
έτσι συμβαίνει σε εποχές ταραγμένες, όταν ο λαϊκισμός και η ισοπέδωση
κυριαρχούν. Σε μια δύσκολη περίοδο για τη χώρα, αντί οι πολιτικές
δυνάμεις να ομονοήσουν και να επιχειρήσουν να βρουν σημεία σύγκλισης,
βλέπουμε διαφόρους εκπροσώπους τους να αναλώνονται σε μικροπολιτικές,
χαμηλού επιπέδου, κατινίστικες και καφενειακές αντιπαραθέσεις. Μια
πραγματική πατριώτισσα, όπως ισχυρίζεστε ότι είστε, κυρία Μακρή, δεν θα
φερόταν ποτέ έτσι. Αλλά μια bad loser πολιτικός, φοβούμαι πως ναι...
Ίσως απλώς και μόνο για να δικαιώσει τους επικριτές της για την
επικίνδυνη ελαφρότητα των απόψεών της, την οποία της καταλογίζουν...
*Ο Γιάννης Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου