Το κατενάτσιο της καταστροφής...

Tου Προκόπη Δούκα από το prokopisdoukas.blogspot.com

Σκηνή 1η: Ο Μ. είναι απόφοιτος γυμνασίου, καταμετρητής στη ΔΕΗ. Έχει μη ελεγχόμενο ωράριο, αλλά είναι γενικά συνεπής στη δουλειά του. Επί της ουσίας, δεν δουλεύει πάνω από 3-4 ώρες την ημέρα. Ομολογεί στη φίλη του τη Ν. που είναι αρχισυντάκτρια, με πανεπιστημιακή εκπαίδευση και σχεδόν 30 χρόνια στη δουλειά, οτι ντρέπεται που αυτός αμείβεται με 2500 καθαρά - και αυτή με το ζόρι 1700. Ξαφνικά συνειδητοποιεί οτι αυτό που θεωρούσε κατάκτηση και “μαγκιά”, απότοκο ενός απαράδεκτου και βλαπτικού συνδικαλισμού, ίσως είναι μια από τις αιτίες που φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε.

Σκηνή 2η: Στο μετρό, την ημέρα της Πρωτομαγιάς, μετά τη συγκέντρωση που έμοιαζε σαν ψιχαλισμένο πεζοδρόμιο. Ίσως γιατί είναι πρόσφατες οι αποκαλύψεις με τη ΓΕΝΟΠ, ίσως γιατί ο κόσμος γυρνάει συνολικά την πλάτη σε αυτόν τον συνδικαλισμό. Η παρέα των τριών οικτίρει τους εργαζόμενους που δεν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις, “ζώα, είναι ζώα”, μια χαρακτηριστική αποστροφή. Σχολιάζουν την επικαιρότητα και με πολλά τς, τς, τς καταλήγουν: “Σκέψου να μην είχαμε και κομμουνιστικό κόμμα - φαντάσου τι γίνεται στις άλλες χώρες”...

Σκηνή 3η: Στο πλοίο από την Ιταλία. Εύσωμος φορτηγατζής από το βορρά βρίζει την κυβέρνηση, κάποια στιγμή πετάει κάτω το κουτί με τα τσιγάρα του “Χρυσή αυγή θα ψηφίσω, η μόνη λύση”. Λίγο μετά ηρεμεί - και αρχίζει και παραθέτει πώς κατά λάθος πήρε τέσσερα πλαστά τιμολόγια, μιλάει για το όργιο των παρανομιών που βρίσκεται στο αμπάρι του πλοίου, για το πώς δεν επιθυμεί “να κάνει συνέταιρο την εφορία”...

Όλες οι αποχρώσεις της σύγχυσης, βρίσκουν τη θέση τους σε μια νέα εικόνα της ζωής μας. Από τον ακροατή, που αφού άκουσε το σχόλιο μου για τις δημοσιογραφικές εκλογές (όπου απογοητευτικά λίγα άλλαξαν, δυστυχώς), με προέτρεψε να μην ψηφίσω “το ψηφοδέλτιο που έχει όλους τους δημοσιογράφους της φιλοκυβερνητικής Καθημερινής” (μόνο μια υπάρχει, όπως μπορείτε να δείτε), εως την συνδικαλίστρια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που βλέπει με τρόμο να γκρεμίζεται η “ιερότητα” του συνδικαλισμού, όπως τον είχε μάθει, στη μετά Φωτόπουλο εποχή.

Οι “Αγανακτίστας” (η αρχική χρήση της κατάληξης δεν πιστώνεται στους Ατενίστας, αλλά στους Ονεδδίστας του old-boy), βάζουν και αυτοί το χεράκι τους: Είναι μια πρόοδος; Ναι. Θα οδηγήσει κάπου; Ενδεχομένως όχι. Πρέπει να κρίνουμε από τόσο νωρίς; Όχι.

Αν “η πλατεία ήταν γεμάτη, με αυτό το νόημα που έχει κάτι”, είναι γιατί αισθητικά έχει κατακτηθεί μια νίκη, απέναντι στον χρεωκοπημένο τρόπο πολιτικο-συνδικαλιστικής έκφρασης, που αναπτύχθηκε τα τελευταία 35 χρόνια. Απέναντι στην ξύλινη γλώσσα, αισθητική του πανό, του βαριεστημένου συνθήματος και του απωθητικού “κάτω τα ξερά σας, ο ιμπεριαλισμός κλπ. κλπ.”

Όχι όμως μόνο αισθητικά, αλλά και πολιτικά. Το ακηδεμόνευτο, το αυθόρμητο, το απλό και σύγχρονο και ανθρώπινο (που άρχισε με τις συγκεντρώσεις με τα μαύρα, για τις φωτιές της Πάρνηθας), η χρήση των μέσω κοινωνικής δικτύωσης είναι ενθαρρυντικά. Η επαναφορά της πραγματικά ειρηνικής διαδήλωσης, ως μέσου διαμαρτυρίας όταν πραγματικά αξίζει (κι όχι δυόμιση φορές την ημέρα κατά μέσο όρο, έστω και από 50 άτομα), που δεν επιτρέπει την κουκούλα, την τυφλή σύγκρουση και το άθλιο κρυφτό με τα ΜΑΤ, η έμπρακτη καταδίκη της βίας, η απουσία φανατισμού, τα χρώματα, οι εφευρετικές κατσαρόλες, οι μουσικοί είναι πολύ θετικό βήμα - ειδικά για μια χώρα που εξέθρεψε και μετά ανεχόταν επί δεκατίες την τριτοκοσμική “στράτευση” μιας άλλης εποχής.

Οι αφέλειες* για άμεση δημοκρατία (αλήθεια, πόσοι θα μιλήσουν στη συνέλευση όταν “γίνουμε ακόμα περισσότεροι”, όταν τώρα θέλει ώρες;), τα εμπρηστικοχαβαλεδιάρικα συνθήματα της τρομοκράτησης “έρχονται κρεμάλες”, “να καεί το μπουρδέλο η Βουλή” και ότι στοχοποιεί “τους 300”, οι μούτζες οι ελληνικές σημαίες, η καταδίκη του μνημονίου γενικώς και αορίστως (χωρίς απάντηση για το ποιός θα μας δανείζει, μόλις τελειώσουν τα λεφτά σε κανένα μήνα), η καφενειακή αντιμετώπιση των λύσεων, η δυσκολία ομογενοποίησης στόχων και η “αφύπνιση” από ένα σύνθημα που δεν υπήρξε ποτέ , η απόπειρα "προσεταιρισμού" των κινητοποιήσεων από Πελεγρίνη/Θεοδωράκη και άλλους καθηγητές είναι όλα αρνητικά σημάδια. Αλλά ελπίζει κανείς, όχι καθοριστικά.

Αν λοιπόν, η μαζική προσέλευση στις πλατείες έχει να προσφέρει κάτι, αυτό είναι κυρίως στη μαζική αφύπνιση, στο οτι πρέπει το κάθε γρανάζι μιας οργανωμένης πολιτείας να ξανακάνει όσο το δυνατόν καλύτερα τη δουλειά του. Όχι με καταδίκη και καταβαράθρωση των θεσμών - ακόμα και των πιο χρεωκοπημένων. Αλλά με πλήρη αναβάπτιση τους.

Κάτι που ως συνολική εικόνα, αυτή η χώρα, αρνείται να κάνει - από την κορυφή ως τα νύχια. Από τον παλαιοκομματικό υπουργό ή βουλευτή που κωλυσιεργεί και αρνείται, ως τον συνδικαλιστή και τον εκπρόσωπο συντεχνίας που εκλιπαρεί να μη χαθεί η ΔΕΚΟ του ή τα προνόμια του - και από τον προϊστάμενο στη δημόσια διοίκηση, ως τον μικροεπιτήδειο/τηδευματία, που θέλει να παρακάμψει την ουρά με το Χιουντάι ή τη Μερσεντέ του.

Μια ολόκληρη χώρα παίζει κατενάτσιο (σαν τη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, μου είπαν κάτι φίλοι - μόνο που εκεί ήταν αταίριαστο στην ψυχολογία τους, αντίθετα με μας). Αρνείται να δει οτι πέρα από την κρίση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και την ευρωπαϊκή μυωπική κατρακύλα, η Ελλάδα οφείλει να σκύψει στις αδυναμίες που την κατέστησαν σχεδόν μια διεφθαρμένη μπανανία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια ιδιότυπη χώρα της Αφρικής που κατοικείται από μια ιδιότυπη κοινωνία ικανών παραιτημένων. Και να πείσει οτι θα αλλάξει ρότα...

Η αλήθεια είναι οτι είναι είναι νωρίς, μέσα σε ένα χρόνο, να δει κανείς τις αγκυλώσεις δεκαετιών να εξαφανίζονται. Ίσως, πολύ σοφά, η ζωή προβλέπει ένα σοκ, για να μπορέσουν να επέλθουν οι αλλαγές. Αλλά πόσο ακόμα πιο βαθειά πρέπει να μπει το μαχαίρι στο λαιμό, για να κινητοποιηθούμε; Όχι στις πλατείες (μόνο), αλλά στην καθημερινότητα στην πράξη, στη δουλειά, στο δήμο, στη δημόσια διοίκηση, παντού.

Πολλοί πιστεύουν οτι αυτά που πρέπει να γίνουν, θα γίνουν γιατί υπάρχει η τρόικα - κι ο εξαναγκασμός. Άλλοι πάλι, οτι αν δεν το θελήσουμε πραγματικά, δεν θα γίνουν ποτέ. Θα επιβληθεί (σύντομα) η επανάσταση των σιωπηλών; Γιατί τα λεφτά τελειώνουν...

*Διορθώνω, με την έκφραση μου αυτή εννοώ τις λαϊκές συνελεύσεις, με τις οποίες δεν είμαι αντίθετος, αλλά δεν μπορούν να οδηγήσουν στη διακυβέρνηση μιας χώρας - στο ορατό μέλλον τουλάχιστον. Αντιθέτως, είμαι αναφανδόν υπέρ των τακτικών δημοψηφισμάτων, για μείζονα και ελάσσονα ζητήματα, όπως το έχω δει να γίνεται εδώ και δεκαετίες στις Ηνωμένες Πολιτείες - και θεωρώ οτι είναι απολύτως επιθυμητή έκφραση "άμεσης δημοκρατίας"...