Μια τραγωδία σε συνέχειες...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΑΛΙΠΗΣ

Μοιάζει με κωμωδία, αλλά είναι τραγωδία.

Αυτό το συνεχές σύρσιμο κάθε φορά στη διαδικασία για την αξιολόγηση της οικονομίας αποδεικνύεται ως ένα πολύ ακριβό σπορ, στο οποίο όμως επιδίδονται όλοι με περισσή ευχαρίστηση.

Η Αθήνα αφελως το προτιμά γιατί έτσι εμφανίζεται να αντιστέκεται δήθεν σθεναρά και να μην υποκύπτει στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών και η τρόικα γιατί γνωρίζει εκ των προτέρων τον νικητή, αλλά αντιλαμβάνεται ότι είναι απαραίτητη η «προθέρμανση» πριν από τον αγώνα του τελικού.

κάθε καθυστέρηση ανεβάζει τον λογαριασμό, αλλά αυτό ουδόλως ενοχλεί την Αθήνα.

Το περίεργο μάλιστα είναι ότι κάθε φορά που ακούγονται φωνές για να κλείσει γρήγορα η αξιολόγηση, η αντίδραση είναι οξύτατη απ' αυτούς που την καθυστερούν.

Στην καλύτερη περίπτωση καλείται ανοήτως η αντιπολίτευση να δηλώσει ευθέως εάν συμφωνεί με τις απαιτήσεις των δανειστών και στη χειρότερη ότι υπηρετεί τα συμφέροντα του ΔΝΤ ή πρακτορεύει υπέρ του Σόιμπλε.

Μέσα σ' αυτό το θέατρο του παραλόγου όλοι οι λογικοί σιωπούν για να αποφύγουν τη ρετσινιά του «πρόθυμου», αφήνοντας στην κυβέρνηση να κυνηγά ανεμόμυλους και να καταγράφει τη μια ηρωική πράξη μετά την άλλη, έως ότου έρθει η λυπητερή.

Μάλιστα, τελευταία εμφανίζονται τώρα και δύο άλλες κατηγορίες «αντιστασιακών», που συμπληρώνουν τον χάρτη με όλες τις κυβερνητικές φυλές.

Η μια εκπροσωπείται από εκείνους που σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους λέγοντας ότι δεν χάθηκε ο κόσμος εάν δεν κλείσει γρήγορα η αξιολόγηση και η άλλη φυλή, συγγενής με την προηγούμενη, είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση, λέγοντας ότι η Αθήνα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της, σειρά τώρα έχουν οι δανειστές.

Το μπαλάκι βρίσκεται στην άλλη πλευρά, λένε, ας κάνουν αυτοί την κίνηση.

Και μ' όλα αυτά, βέβαια, η αξιολόγηση καρκινοβατεί και η οικονομία βαλτώνει.

Συνήθως το μπαλάκι έρχεται στην ελληνική πλευρά, όταν πια στενεύει η ρευστότητα και οι ανάγκες σε κεφάλαια για κάλυψη δαπανών και πληρωμή ομολόγων γίνουν επιτακτικές.

Τότε έρχεται η ώρα του Β. Σόιμπλε και του Π. Τόμσεν, η ώρα των «νικητών», που γνωρίζοντας την αδυναμία απαιτούν μια συμφωνία συνήθως πιο σκληρή από την αρχική.

Έτσι οι 14 μήνες που κράτησε η παρούσα διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση ήταν αρκετός χρόνος για να «ωριμάσουν» ακόμη και τα πιο σκληρά μέτρα.

Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής.

Αλλά, δυστυχώς, αυτοί που ευθύνονται για την καθυστέρηση και συνεπώς τη διόγκωση του πακέτου μέτρων θα νίψουν για άλλη μια φορά «τας χείρας τους»... Αλλοι θα πληρώσουν τη... λυπητερή.

imerisia.gr