Η αναφορά στη Δημοκρατία πέρασε στις μέρες μας από πολιτικός όρος σε επεξεργασμένο πολιτικό προϊόν που την εκθέτει, άλλοτε από τα γεγονότα που την περιγράφουν και άλλοτε από την μορφή που της προσδίδουν ως επίχρισμα. Και μπορεί η Δημοκρατία κατά τον Τσώρτσιλ να είναι το χειρότερο πολίτευμα, εξαιρουμένων όλων των άλλων, δεν μπορεί όμως να γίνεται άθυρμα κανενός προκειμένου να εξυπηρετείται η ιδιοτέλεια των καιρών.
Ναι, δεν μπορεί η Δημοκρατία να λειτουργεί κατά το δοκούν, ή υπό τις παρούσες συνθήκες, ούτε ακόμα να αφήνεται στη χρήση όποιου αυθαίρετα την επικαλείται και στο όνομά της απροκάλυπτα να την καταργεί.
Τότε η Δημοκρατία δεν έχει νόημα, είναι κενό γράμμα που υπογράφεται ναι μεν από τους Συνταγματικούς όρους, αλλά απομακρύνεται από αυτούς στους οποίους «επαφίεται» η υπεράσπισής της, που δεν είναι άλλος από τον ΛΑΟ.
Το να επιχειρήσει κάποιος να καταγράψει εκτροπές που συνιστούν το περίγραμμα της Δημοκρατίας μας, θα χρειαζόταν να ξοδέψει πολλές σελίδες κάτι που καθιστά αδύνατη τη φιλοξενία του κειμένου στα ηλεκτρονικά και έντυπα Μέσα Ενημέρωσης. Απλά θα το προσπαθήσω με κάποιες αποσπασματικές αναφορές και αυτό επειδή είμαι ένας απ’ αυτούς που πιστεύει ότι «επαφίεται» στις υποχρεώσεις του η Συνταγματική τήρηση.
Πρώτα απ’ όλα το πολίτευμα μιας χώρας βεβαιώνεται ως Δημοκρατικό, όταν δεν παραβιάζεται η σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον Πολίτη και το Πολίτευμα. Αν δηλαδή σε μία Πολιτεία η άσκηση της εξουσίας κατακτάται με τρόπο που πλανάται ο Πολίτης, έστω και αν τηρούνται οι Συνταγματικές διαδικασίες, τότε υπάρχει αλλοίωση της Λαϊκής βούλησης, άρα και σοβαρό πρόβλημα Δημοκρατίας.
Θέλω να πω, όσο κι’ αν δοκιμάζεται από οργή ή αφέλεια ένας Λαός, δεν επιτρέπεται να υπόσχεσαι την απαλλαγή του από τα «βάρη» που τον βουλιάζουν και μάλιστα σε πανηγύρια με ζουρνάδες, όταν γνωρίζεις –εκτός κι’ αν δεν γνωρίζεις ακόμα χειρότερα-ότι δεν είναι στο χέρι σου και ότι άλλοι έχουν το πάνω χέρι και το πλεονέκτημα.
Ας δεχθούμε όμως ότι η κατάληψη της εξουσίας δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά λόγω προοδευτικού ιδεολογικού πρόσημου διακατέχεσαι από «καλές προθέσεις» που δυστυχώς δεν «φτάνουν…» και υποχρεώνεσαι όχι απλά σε αναδίπλωση αλλά σε εντολοδόχο εκτελεστή, τότε… Τότε τι οφείλεις να πράξεις- εκτός από ένα συγνώμη στον Λαό και μια έντιμη αποχώρηση κοιτώντας τον στα μάτια; Πως θα προστατευτεί η Δημοκρατία, όταν βολεύεσαι με τους όρους που καταχρηστικά αν θες σου καθορίζουν άλλοι, να αποδέχεσαι την διατήρησή σου στην εξουσία;
Στην πολιτική η εξουσία δεν είναι θώκος είναι ηλεκτρική καρέκλα και όσοι δεν το κατάλαβαν το πλήρωσαν σκληρά μέχρι σήμερα.
Να συμφωνήσω ότι γίνεται μια προσπάθεια με τους δανειστές που να μετριάζει την κοινωνική αθλιότητα; Να συμφωνήσω… Με άνισους; Με άνισους όρους…. Τι σου λέει ότι αυτή η προσπάθεια απηχεί τη Λαϊκή θέληση και επιμένεις στα λαχανάκια Βρυξελλών που δεν ανήκουν στο Ελληνικό μενού; Το να επιβάλλεις μέτρα που επιδεινώνουν τραγικά τα Λαϊκά στρώματα έστω κι’ αν δεν τα επιθυμείς, αφού δεν μπορείς να τα αντιστρέψεις είναι καθεστωτική επιβολή. Το να βρίσκεσαι σε αναντιστοιχία με ένα Λαό που σου γυρνά την πλάτη απογοητευμένος και που σου το δηλώνει δημοσκοπικά σε κάθε ευκαιρία ότι δεν τον εκφράζεις, τότε… Τότε η επιμονή διατήρησης στην εξουσία εξαντλώντας κυριολεκτικά το Σύνταγμα (αφήνουμε την κοινωνία), δηλώνει την υποβόσκουσα επιρροή της «καρέκλας». Η δε διαρκείς και κατ εξακολούθηση αναφορές στην εξάντληση της τετραετίας επιβεβαιώνουν έναν ναρκισσισμό εξουσίας που βάζει ηθικά διλλήματα στη Δημοκρατία. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με τη Δημοκρατία μας να φυλλοροεί ανάμεσα σε συμφωνίες και σύμφωνα που τους λείπουν τα κοινωνικά φωνήεντα, βλέπουμε τις αντιδράσεις του κόσμου να λειτουργούν με αυτοματισμούς των άκρων.
Αντί η διαίσθηση της κοινωνίας να αντιλαμβάνεται την αποσύνθεσή της που καθημερινά τη διαλύει, παραμένει αδρανής. Παρακολουθεί από τα πίσω «καθίσματα» την αυθαιρεσία αυτόνομων ή ημιαυτόνομων ομάδων να συγκρούονται σε εγωιστικές αντιπαραθέσεις για το ποιος εκφράζει πιο έντονα το βαθύ ή το βαθύτερο σκοτάδι, με την Πολιτεία σε αμήχανο ρόλο διαιτητή.
Βλέπει να καταστρέφεται η ακριβό-χρεωμένη Δημόσια περιουσία και το δέχεται ως κοινωνικό φαινόμενο. Βλέπει να καίγεται και να λεηλατείται ο ακριβοπληρωμένος μόχθος ενός Λαού και το αποδίδει στην εφηβική διέξοδο. Βλέπει να την περιορίζουν τα άβατα και διαπραγματεύεται την περιφρούρησή τους. Δεν απομένει πλέον να είναι η κοινωνία μας το διαθέσιμο μιας πολυσχιδούς Δημοκρατίας, στην οποία ο καθένας μας θα παίρνει ένα κομμάτι της στην πλάτη και θα το περιφέρει ως λάφυρο.
Ίσως έτσι γίνεται πιο κατανοητός ο Ισοκράτης που μας λέει χαρακτηριστικά στον Αεροπαγιτικό του λόγο, αναφερόμενος στην περίοδο του Σόλωνα και του Κλεισθένη.
–Διότι εκείνοι που διοικούσαν τότε την Πόλη δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα που μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο απ’ όλα, ενώ στην πραγματικότητα να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν. Ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι, ώστε να θεωρούν την δημοκρατία ασυδοσία, την παρανομία ελευθερία, την αναίδεια ισονομία και ευδαιμονία την εξουσία του καθ’ ενός να κάνει ότι θέλει.-
Μαγκλάρας Βασίλης
magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου