Η αναπηρία των ισχυρών και η αναπηρία των αδυνάτων

Οι νέες αλλαγές στο άρθρο 105 του Ποινικού Κώδικα δίνει τη δυνατότητα σε κρατούμενους με αναπηρία άνω των 67% να αποφυλακιστούν λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν, δεδομένου ότι οι συνθήκες διαβίωσης μέσα στα σωφρονιστικά ιδρύματα δεν είναι οι κατάλληλες.

Αναμφισβήτητα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τις ευεργετικές διατάξεις αυτής της αλλαγής του νόμου. Κανένα κοινωνικό κράτος, κανένα σωφρονιστικό σύστημα δεν μπορεί να παραβλέψει το δικαίωμα των πολιτών στην υγεία και στην περίθαλψη.

Δυστυχώς η πρόσβαση στην υγεία στο Ελληνικό κοινωνικό κράτος του 21ου αιώνα σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί προνόμιο για κάποιους και όχι δικαίωμα για όλους.

Έλληνες πολίτες με σοβαρά προβλήματα υγείας και αναπηρίας, στερούνται όχι μόνο την πρόσβαση στην περίθαλψη, αλλά και στην αξιοπρέπεια. Υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα ατόμων που αδυνατούν να ζήσουν σαν σύνολο. Άτομα που παλεύουν για την προσβασιμότητα τους στα δημόσια κτήρια και στους κοινόχρηστους χώρους. Σπουδαστές που αδυνατούν να συμμετέχουν στις φοιτητικές οργανώσεις αλλά και πτυχιούχοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα μεταθέσεων στη δουλειά τους.

Υπάρχουν ασθενείς με σοβαρές παθήσεις που ο ΕΟΠΥΥ δεν τους παρέχει τις κατάλληλες αγωγές λόγω κόστους, παρά μόνο σε στάδια προχωρημένης ίασης που τελικά αποβαίνουν ανώφελες

Υπάρχουν άνθρωποι με σοβαρές, ορατές ασθένειες που τα ΚΕΠΑ τους αξιολογούν με ποσοστά λιγότερα των 67%, μόνο και μόνο για να μην δικαιούνται το πενιχρό επίδομα, το οποίο τις περισσότερες φορές θα διέθεταν για την αγορά φαρμάκων.

Αλήθεια, ο νομοθέτης που είχε την σωστή έμπνευση για την αποφυλάκιση με 67% αναπηρία, τι θα απαντούσε στον ασθενή με ακρωτηριασμό άνω τετραμορίου δεξιάς κνήμης που αξιολογήθηκε με 55% αναπηρία από την Πρωτοβάθμια υγειονομική επιτροπή του ΚΕ.Π.Α.;

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εκατοντάδες περιστατικά ανθρώπων με αναπηρία που ζουν μέσα στην ανέχεια, την αδικία και την απαξίωση, χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς ελπίδα. Όμως το ζητούμενο τη δεδομένη στιγμή δεν είναι η απαρίθμηση ή η προβολή αυτών των περιπτώσεων.

Το ζητούμενο είναι ότι δεν μπορεί να υπάρχει αναπηρία δύο ταχυτήτων.

Δεν μπορεί η αναπηρία, η ασθένεια να αποτελούν προνόμια για κάποιους και αργό θάνατο για κάποιους άλλους. Γιατί κοινωνικό κράτος σημαίνει πρόνοια για όλους. Γιατί πολιτισμός σημαίνει αξιοπρέπεια. Γιατί κράτος δικαίου σημαίνει ισονομία. Γιατί όταν οι νόμοι υπάρχουν αλλά εφαρμόζονται μόνο για τους λίγους και τους ισχυρούς, τότε δεν μιλάμε πια για πολιτισμένη κοινωνία, αλλά για ζούγκλα όπου ο ισχυρός κατασπαράζει τον μικρό και τον αδύναμο. Αλήθεια, μία τέτοια κοινωνία αξίζουμε;

Για το Δ.Σ.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Μήγγος Μιχάλης

Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Συμεωνίδης Μάριος