Ποια η επόμενη ημέρα μετά το τρίτο Μνημόνιο

Γράφει ο Φίλιππος Σαχινίδης πρ. υπουργός Οικονομικών από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ

Ενα χαρακτηριστικό στοιχείο των εκλογικών αναμετρήσεων από το 2012 και μετά ήταν ότι όσα κόμματα διεκδίκησαν εντολή διακυβέρνησης υπόσχονταν, ανεδαφικά όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, ότι η χώρα μπορεί να βγει από την κρίση χωρίς να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που οδήγησαν στη δημοσιονομική εκτροπή του 2009.

Η ΝΔ με την πρόταση για Ζάππεια και ο ΣΥΡΙΖΑ με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πήραν εντολή έχοντας αποφύγει πριν από τις εκλογές του 2012 και 2015, αντίστοιχα, να συμμετάσχουν σε μια αναγκαία και ουσιαστική συζήτηση για την επόμενη ημέρα της χώρας. Το εισιτήριο που εξασφάλισε την άνοδό τους στην εξουσία ήταν η αντίθεσή τους στα μνημόνια.
Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι οι δύο αυτές κυβερνήσεις εκ των υστέρων αποδέχτηκαν τα μνημόνια που απέρριπταν, αλλά απέτυχαν να διασφαλίσουν την έξοδο της χώρας στις αγορές.
Στις 20 Σεπτεμβρίου οι πολίτες καλούνται για τέταρτη φορά από τον Μάιο του 2012 να επιλέξουν ποια κόμματα κατά την εκτίμησή τους μπορούν να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά και με ευαισθησία τα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τη χώρα και τις προοπτικές της.
Τα ζητήματα αυτά είναι:
1) Να κατατεθεί οδικός χάρτης εξόδου της χώρας από την κρίση. Σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, η οικονομία θα παραμείνει σε ύφεση το 2015 και το 2016, συμπληρώνοντας οκτώ χρόνια ύφεσης και υψηλής ανεργίας.
Στον χάρτη αυτό θα υπάρχει πρόνοια για ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών πριν από τον Δεκέμβριο του 2015, ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη προς τις τράπεζες, να επιστρέψουν καταθέσεις και να γίνει άρση των capital controls κάποια στιγμή στο πρώτο εξάμηνο του 2016.
2) Να κατατεθεί εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων που θα απολαμβάνει ευρύτερης πολιτικής στήριξης. Με αυτό θα δρομολογηθούν οι αναγκαίες αλλαγές στην οικονομία, ώστε να ενισχυθεί ο ανταγωνιστικός και εξωστρεφής τομέας της οικονομίας.
Το σχέδιο αυτό θα αποτελέσει το αναγκαίο εφαλτήριο για την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, ώστε σε συνδυασμό με τα κεφάλαια του ΠΔΕ και αυτά του προγράμματος Γιούνκερ να διευκολυνθεί ο διαρθρωτικός μετασχηματισμός της οικονομίας.
Θα περιλαμβάνει επίσης αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης αλλά και των θεσμών.
3) Να οριστικοποιηθούν και να κατατεθούν την επόμενη της συγκρότησης της κυβέρνησης οι παρεμβάσεις που προβλέπονται στο τρίτο μνημόνιο και δεν έχουν ενσωματωθεί στις νομοθετικές πρωτοβουλίες του προηγούμενου διαστήματος. Αυτές θα περιληφθούν στο προσχέδιο του Προϋπολογισμού και στο νέο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2016-2019.
Κρίσιμα ζητήματα, μεταξύ άλλων, η μείωση στις εξοπλιστικές δαπάνες το 2015 και το 2016, η σταδιακή μείωση ΕΚΑΣ και η αντιμετώπιση του προβλήματος των ελλειμμάτων των επικουρικών συντάξεων.
Στόχος να επανέλθει η χώρα το συντομότερο δυνατό σε πρωτογενή πλεονάσματα και να δρομολογηθούν οι διαδικασίες που συμφωνήθηκαν για την ελάφρυνση του χρέους.
Η χώρα πρέπει να διεκδικήσει μείωση επιτοκίων, επιμήκυνση του χρέους και παράταση της περιόδου χάριτος στις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων.
Η εμπειρία από το 2009 και μετά συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα μόνο κυβερνήσεις με ευρύτερες συμμαχίες μπορούν να προωθήσουν τις αναγκαίες αλλαγές.
Οι πολιτικές δυνάμεις δεν ανταποκρίθηκαν στην κρισιμότητα των καταστάσεων όλα αυτά τα χρόνια. Προέταξαν το στενό κομματικό συμφέρον και διεκδίκησαν εντολή, ενώ ήταν γνωστό ότι δεν είχαν ούτε τη βούληση ούτε τη δυνατότητα να δρομολογήσουν τις αναγκαίες αλλαγές.
Αντίθετα, σε κρίσιμα ζητήματα όπως για παράδειγμα στην παιδεία ή στη στελέχωση της Δημόσιας Διοίκησης, ή σε θέματα φορολογικής διοίκησης οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριών ετών αναθεώρησαν μεταρρυθμίσεις ή προσέφυγαν στις πρακτικές του παρελθόντος που μας οδήγησαν στην κρίση.
Σε αυτές τις εκλογές τα κόμματα οφείλουν -δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία- να δώσουν συγκεκριμένες προτάσεις για τις αλλαγές που χρειάζεται η χώρα. Να εξηγήσουν αναλυτικά γιατί με αυτές θα μπορέσει η οικονομία να σταθεί στις δικές της δυνάμεις ώστε η χώρα σε εύλογο χρονικό διάστημα να εξασφαλίζει κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές, όπως πέτυχαν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία.
Οπως και να συμφωνήσουν με ποιο η ποια άλλα κόμματα θα συγκυβερνήσουν για να προχωρήσουν αυτές τις αλλαγές. Έτσι, μόνο θα διασφαλιστεί η επίτευξη ενός σταθερού πολιτικού πλαισίου που θα συμβάλει στην ταχύτερη έξοδο της χώρας από την κρίση και να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα σύνθετα κοινωνικά προβλήματα που προκάλεσε η πολύχρονη κρίση.