Αδιάβαστη Αριστερά

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Επισημαίναμε και παλιότερα ότι ένα από τα βασικά προβλήματα των πολιτικών μας είναι ότι δεν διαβάζουν ούτε εφημερίδα. Αυτό ιστορικά είχε να κάνει περισσότερο με τη Δεξιά. Οι Αριστεροί -ίσως λόγω διώξεων και εξοριών- διάβαζαν πιο πολύ, επεξεργάζονταν τις θέσεις τους περισσότερο· οι περισσότεροι Δεξιοί ήταν πολύ απασχολημένοι με τη νομή του μεγάλου λάφυρου του Εμφυλίου, που ήταν το κράτος.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Οχι πως ξεκίνησαν οι Δεξιοί να διαβάζουν, απλώς σταμάτησαν και οι Αριστεροί. Οπως επισημαίνει και ο πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλιοπωλών Αθηνών (ΣΕΒΑ) και δημοσιογράφος και στέλεχος της Αριστεράς κ. Στέλιος Ελληνιάδης :

«η αποχή από το βιβλίο, δεν αφορά μόνο τους επαγγελματίες της πολιτικής ούτε μόνο τη Δεξιά. Αφορά και σημαντικό μέρος της Αριστεράς, που έχει μείνει απελπιστικά πίσω... Οργανωμένοι κι ανοργάνωτοι, στα ρεύματα, τις τάσεις και τα μπλογκ, ακόμα αντιπαρατίθενται με τσιτάτα του Λένιν, της Λούξεμπουργκ και του Τρότσκι. Γι’ αυτό μας έχουν πρήξει και με τις αναφορές στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Οχι από γνώση, αλλά από άγνοια» («Θα πάμε αδιάβαστοι;», εφ. «Δρόμος της Αριστεράς» 9.12.2013)
Αυτό εξηγεί περισσότερα από τις αναφορές στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Φωτίζει τις αιτίες που ο λόγος της Αριστεράς πλημμυρίζει πλέον από κλισέ· συνθήματα χωρίς ανάλυση. Και ό,τι έχει την προβιά της ανάλυσης είναι μια αφόρητη κλάψα για τον κόσμο που χάνεται, ενώ αφορά προτάγματα μιας βιομηχανικής κοινωνίας που δεν έχουμε, για προλεταρίους που δεν υπάρχουν. «Οι παραπομπές στον Μαρξ, τον Λένιν, τον Τρότσκι, τον Μάο, τον Γκράμσι ή τον Ζαχαριάδη» παρατηρεί ο κ. Ελληνιάδης, «δεν είναι πασπαρτού που θα καλύψει χωρίς σύγχρονες αναγωγές όλες τις ανάγκες της νεωτερικότητας, της παγκοσμιοποίησης και της τοπικότητας. Στην Αριστερά δεν έχει γίνει κατανοητό ότι οι νέες συνθήκες χρειάζονται νέες αναλύσεις και νέες πολιτικές».
Αυτό το έλλειμμα στην ανάλυση εξηγεί γιατί η Αριστερά παρά το γεγονός ότι το κράτος χρεοκόπησε όχι μόνο δεν άλλαξε στο παραμικρό τα στερεότυπά της για ακόμη μεγαλύτερο κράτος, αλλά δεν άλλαξε καν τους τρόπους παρέμβασής της. Αυτοί παραμένουν καρμπόν: ψήφισμα, «κάλεσμα σε μαζικούς αγώνες», πορεία, κατάληψη, καταγγελία της «αστυνομικής βίας». Τίποτε καινούργιο· μόνο οι λέξεις γίνονται πιο παχιές.
Γι’ αυτό ορθώς ο Αριστερός κ. Ελληνιάδης καλεί τους συντρόφους του: «Ραντεβού, λοιπόν, όχι στα γουναράδικα, αλλά στα βιβλιοπωλεία!»

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ