ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Στην Παράκληση με Αρτοκλασία στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω στο Βελβεντό (15-5-2013) προσήλθαν οι μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου για τις εξετάσεις τους, εσωτερικές-πανελλαδικές. Η προσέλευση των μαθητών (γονέων, δασκάλων και καθηγητών) στον ι. Ναό για την Παράκληση-Αρτοκλασία υπήρξε αθρόα και πυκνή.
Στόχος ο φωτισμός, η ενίσχυση και η απελευθέρωση του όλου ψυχικού-πνευματικού δυναμικού των μαθητών μας και παιδιών μας στο βίο τους συνολικά και στη συγκεκριμένη περίοδο των εξετάσεών τους, όπου η δυναμική τους είναι πολύ φορτισμένη και πιεσμένη από ποικίλα συναισθήματα σκληρής πνευματικής εργασίας στα σχολεία, στα βιβλία, στη γνώση και πάντως στην καλλιέργεια παιδείας ήθους ελευθερίας και αγάπης. Στο Αναλόγιο έψαλαν, η Δήμητρα Κίτση-Βαλωμά και ο Αθανάσιος Κουτσιούκης

Μέσα σε όλα αυτά επικαλούμαστε την παρουσία του Θεού στη ζωή μας που είναι υπαρκτή και βεβαιωμένη, και επιδιώκουμε την προσωπική, τη δική μας συν-αντίληψη με το Θεό, που είναι παρών μέσα μας και γύρω μας και συνακόλουθα την παροχή πλήρους εμπιστοσύνης στην Πρόνοιά Του για όλους μας και για τον καθένα ξεχωριστά, ως παιδί Του αγαπητό και μοναδικό. Διότι τόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός. Τον καθένα από εμάς. Γνωστό και άγνωστο. Μικρό και μεγάλο. Δικό μας και ξένο. Φίλο και εχθρό. Όλους μας αγαπά. Η στοργή Του είναι ανεξάντλητη. Και το ενδιαφέρον Του αμείωτο και διαρκές.

Στην Παράκληση-Αρτοκλασία συνυπάρχουν δύο κινήσεις. Η πρώτη, ως Παράκληση, χαρακτηρίζεται από το αίτημα και τη λήψη του. Η δεύτερη βρίσκεται μέσα στην Αρτοκλασία ως αντίληψη και κίνηση εξόδου από το άτομο προς τα άλλα πρόσωπα και χαρακτηρίζεται από το ρήμα ‘’μοιράζω-μοιράζομαι’’, που καταξιώνουν την ύπαρξη ως κοινωνικό όν, ως ον που υπάρχει επειδή κοινωνεί και κοινωνεί επειδή υπάρχει. Η Αρτοκλασία είναι ανάμνηση του θαύματος του πολλαπλασιασμού των δύο ιχθύων και των πέντε άρτων που έκαμε ο Χριστός στο όρος μετά από μια ολοήμερη ομιλία του στα πλήθη και που χόρτασε πάνω από πέντε χιλιάδες ανθρώπους, μοιράζοντας την ευλογημένη από τον ίδιο τροφή σε όλους, που καθώς μοιραζόταν, αντί να τελειώνει, πλήθαινε.

Η θέση δεν είναι στο ‘’φοβάμαι’’ και ‘’κλείνομαι’’. Είναι στο ‘’ανοίγομαι’’ και ελεύθερα ‘’μοιράζομαι’’. Στο αγαπώ, άρα υπάρχω. Στη θέση αυτή διαπιστώνουμε, ότι αυξάνομε, αντί να συρρικνωνόμαστε. Κοινωνούμε από τα ‘’κοινά’’ του κοινού Πατέρα, ‘’αλλήλων τα βάρη βαστάζοντες’’.

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος (16-5-2013)