Αυτοί που χάνουν από μια κατάληψη είναι τα παιδιά των χαμηλότερων
οικονομικά στρωμάτων, αυτά που με πολύ μόχθο και κόπο καταφέρνουν να
εξασφαλίσουν τη συνέχεια των σπουδών τους και ξεκινούν με το βραδινό
λεωφορείο να πάνε στη σχολή τους, για να δώσουν το μάθημα άυπνα και να
φύγουν πίσω αυθημερόν. Είναι το μεγαλύτερο δηλαδή ποσοστό των φοιτητών
που παραδόξως δεν έχει καθόλου δύναμη.
Η εξουσία ανήκει στους ελάχιστους των διοικητικών συμβουλίων που αποφασίζουν και διατάζουν την κατάληψη σε ένα απόγευμα με συνοπτικές διαδικασίες και εννοείται χωρίς να έχουν προηγηθεί γενικές συνελεύσεις. Είναι αυτοί που κατάλαβαν ότι έχει τελειώσει η εποχή των προνομίων των φοιτητοπατέρων και προσπαθούν με μια σπάνια διαπαραταξιακή ομοφωνία να περισώσουν ότι μπορούν.
¼πως φαίνεται και γι’ αυτή τουλάχιστον την εξεταστική θα περάσει το δικό τους. Θα καταφέρουν να κρατήσουν κλειστές τις αίθουσες και απ’ έξω χιλιάδες συμφοιτητές τους που εκτός από την ανεργία έχουν να αντιμετωπίσουν και την καθυστέρηση στη λήψη του πτυχίου τους.
Η κυβέρνηση και μαζί η κοινωνία που υπέμεινε μαρτυρικά εβδομάδες κινητοποιήσεων των ιδιοκτητών ταξί, των ιδιοκτητών φορτηγών δημοσίας χρήσης, των εργαζομένων στη ΔΕΗ και άλλων επαγγελματικών ομάδων που είχαν ισχυρότερα μέσα πίεσης, είναι βέβαιο ότι δεν θα ασχοληθεί με τα κλειστά πανεπιστήμια. Το ζήτημα είναι ποιος θα ασχοληθεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου