Ο κυνισμός της καρέκλας

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Τ​​ην ερχόμενη Τετάρτη συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που το ένα τρίτο των συμπολιτών μας πίστεψε ότι δεν είχε τίποτε να χάσει και έδωσε σχετική πλειοψηφία στο (κατά Βαρουφάκη) «τσούρμο αριστερών»· ή, τέλος πάντων, σε κάτι που έμοιαζε με τέτοιο. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 ήταν η κατάληξη μιας μακράς αντιμνημονιακής υστερίας στην οποία όλα τα κόμματα και τα ΜΜΕ είχαν τοκίσει. Ακόμη και τα αστικά, που είναι κάπως πιο σοβαρά. Δεν αναφερόμαστε μόνο στην εγκληματική απόφαση του κ. Αντώνη Σαμαρά να δώσει αστική σφραγίδα στα κατακάθια του αριστερού ριζοσπαστισμού, ... αλλά και στο ΠΑΣΟΚ· μια δράκα από αυτούς ανέβαιναν τον Γολγοθά του μνημονίου και οι υπόλοιποι λιθοβολούσαν για να είναι αρεστοί στους ψηφοφόρους τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από αυτούς σάρωσαν σε ψήφους με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτά τα δύο χρόνια έγιναν
πολλά, ψηφίστηκαν πολλά (και σε αυτό πρέπει να δώσουμε εύσημα στον ΣΥΡΙΖΑ ότι νομοθέτησε πράγματα που οι άλλοι δεν τολμούσαν), αλλά δεν άλλαξε τίποτε. Οι δομές του συστήματος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία αναπαράγονται όλο και πιο χαμηλά, και ας ελπίζουμε ότι με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έπιασαν πάτο. Δηλαδή πελατειακό κράτος είχαμε, αλλά εκεί που ήταν σε αποδρομή τώρα έγινε ξεδιάντροπο. Οι πολιτικοί τακτικισμοί ήταν στην ατζέντα, αλλά τώρα δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ολοι προσπαθούσαν να επηρεάσουν τα media, κομματικό τοποτηρητή δεν έστειλε κανείς. Κάθε εξουσία προσπαθεί να σταματήσει την προβολή των κακών πεπραγμένων της, απαγόρευση κυκλοφορίας δημοσιογράφων δεν τόλμησε πριν από τους τωρινούς κανείς. Πάντα υπήρχε δεσμός μεταξύ Μαξίμου και ηγεσίας της Δικαιοσύνης, παραβίαση του Συντάγματος για να μη συνταξιοδοτηθεί πρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν υποσχέθηκε ποτέ πρωθυπουργός. Αν θέλουμε να σαρκάσουμε, πρέπει να πούμε πως η καλύτερη κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να μεγεθύνει τόσο πολύ όλες τις παθογένειες της μεταπολίτευσης ώστε να τις δουν ακόμη και οι πιο αφελείς ή καλόπιστοι, δηλαδή εκείνοι που τους ψήφισαν. Και αυτή είναι η μόνη αρετή των λαϊκιστών στην εξουσία. Οπως ο Τραμπ εκλέχτηκε εναντίον των ελίτ και έβαλε μόνο δισεκατομμυριούχους στο υπουργικό του συμβούλιο, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε ως αντιδεξιό κόμμα για να συνεταιριστεί με τους ΑΝΕΛ.
Τι θα απομείνει λοιπόν από την Πρώτη Φορά, εκτός από το μεγαλειώδες ξεγύμνωμα της «ριζοσπαστικής» (τρομάρα μας!) Αριστεράς, η οποία μάς είχε ζαλίσει με επανάσταση και ηθικολογίες σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης; Μάλλον ο κυνισμός της καρέκλας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην παρέα που κατοικοεδρεύει στο Μαξίμου και έχει κάνει τη μετα-αλήθεια ψωμοτύρι, πολύ πριν την ανακαλύψουν ο Ντόναλντ Τραμπ και ο υπόλοιπος κόσμος. Μιλάμε για όλους εκείνους που δεν είπαν κουβέντα για τη δίωξη του κ. Ανδρέα Πετρουλάκη, που συγχρωτίζονται με τα παλικάρια του κ. Πάνου Καμμένου, αλλά θεωρούν ακροδεξιό τον κ. Αδωνι Γεωργιάδη, που διυλίζουν τον κώνωπα από τα δεξιά και καταπίνουν την κάμηλο από τα ακροδεξιά. Για εκείνους που δεν τολμούν να πουν το παραμικρό για τις μικρές και μεγαλύτερες διολισθήσεις της κυβέρνησης από τον δημοκρατικό κανόνα.
Παραφράζοντας μια διάσημη ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα λέγαμε ότι «από τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα θυμόμαστε τα έργα των εχθρών της Δημοκρατίας, αλλά τη σιωπή των φίλων της. Το μεγάλο μέτρο ενός ανθρώπου δεν είναι τι φωνασκεί σε εποχές αντιπολίτευσης, αλλά και τι παραλείπει να κάνει σε εποχές διακυβέρνησης».
Καθημερινή