Μούντζα Γιαούρτι και (αν)Άξιον Εστί

Του Σταμάτη Φασουλή

Όσο περνάει ο καιρός τόσο και δεν μου είναι εύκολος ο κόσμος. Όχι ότι μου ήταν και ποτέ, αλλά τουλάχιστον  νόμιζα πως τον καταλάβαινα, κι αυτή η κατανόηση μου τον έκανε πιο βατό. Μπορούσα, ακόμα κι αν δεν τον κατοικούσα, να τον περπατήσω έστω. Να κάνω μια βόλτα στους δρόμους της ζωής. Με την έλευση της χρονιάς του περίφημου Μνημονίου μου κοπήκανε κι οι βόλτες...

Πώς είναι δυνατόν να περπατάς έναν κόσμο που αγνοείς την ρυμοτομία του, τα σπίτια, τα μαγαζιά και τις πλατείες. Ειδικά αυτό με τις πλατείες δεν μπορώ να το σχηματίσω σε σκέψη. Όχι ότι δεν καταλαβαίνω τους ‘’Αγανακτισμένους’’ και το δίκιο τους. Τους καταλαβαίνω και με το παραπάνω, κι έχω προσωπικούς λόγους αυτή η κατανόηση να μην είναι μόνο σε λογικό επίπεδο, αλλά να μου διαπερνάει το αίμα και να με τρελαίνει.   Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι άλλα και είναι πολλά. Δεν καταλαβαίνω, ας πούμε, αυτό το ελληνοπρεπέστατο άνοιγμα των πέντε δακτύλων με το χέρι προτεταμένο να φασκελώνει τη Βουλή, ακολουθούμενο απ΄ το επίσης λεπτό ευαίσθητο και πολιτικά  άψογο αν και κάπως βεβιασμένο στην ομοιοκαταληξία του, ‘’Να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή’’. Ειδικά δε όταν συνεκφωνείται και από έναν νεαρό πατέρα, ο οποίος έχει την κορούλα του στο σβέρκο του καβάλα (το και ‘’καλικούτσα’’ στην Πάτρα αποκαλούμενον) και το παιδάριον δυσκολευόμενο να εκφέρει το γράμμα Ρο τσιρίζει χαριτωμένα ‘’Το μπουδέλο, το μπουδέλο’’. Και ωραία. Να καεί το μπουδέλο. Τι θα κτίσουμε στα αποκαΐδια του; Υπάρχει καμία πρόταση; Να την ακούσω και μπορεί να συμφωνήσω. Αλλά αν είναι να γίνει το ολοκαύτωμα για να χαρούν τα μάτια μας και μετά να χάσκει η μουτζούρα πάνω απ’ τον άγνωστο στρατιώτη, τι να πω; Δεν είμαι φίλος.
Επίσης αδυνατώ να καταλάβω την εκσφενδόνιση του κάθε είδους αντικειμένου, συμπεριλαμβανομένου και του γιαουρτιού, εναντίων πολιτικών προσώπων, ακόμα και σε μένα μισητών.  Αυτή η αυτοδικία με βρίσκει εντελώς απέναντι. Δηλαδή φαντάζεστε όποιος από μας έχει έναν εχθρό, αντί να τον πάει στα δικαστήρια να πάει να τον περιμένει έξω απ το σπίτι του με τον κεσέ στο χέρι και  να τον κάνει γιαουρτλού; Όλη η Ελλάδα θα γέμιζε γιαουρτωμένους.  Βέβαια, πολλοί κατηγορούνε τον Κύριο Τσίπρα ότι αυτός είναι ο κύριος οργανωτής. Δεν θέλω να το πιστέψω. Αλλά, πάλι, δεν μου φαίνεται και πολύ πιθανό τα ΚΑΠΗ Νοτίων Προαστίων να είναι εφοδιασμένα με λέϊζερ και να στοχεύουν διάνα τη μούρη του Κυρίου Πεταλωτή, υπερμετρωπικοί   ηλικιωμένοι άνθρωποι.
Είναι κι άλλα πολλά που μου είναι ακατανόητα, ων ουκ έστιν αριθμός, αλλά λέω να κλείσω με τον κύριο Μίκη Θεοδωράκη τον οποίον θαυμάζω ειλικρινά και απεριορίστως. Έχω μεγαλώσει με την μουσική του και  δεν θα την αποχωριστώ ποτέ, ό,τι κι αν γίνει. Όμως, είναι αυτός λόγος να αρνείσαι τους εκλεγμένους άρχοντες μια πόλης, να τους αψηφάς και με το ‘’άστε ντούε’’ να πα να θρονιαστείς όπου σου κάπνισε γιατί είσαι  επαναστάτης και πολιτικός ανήρ εν γένει; Απορώ πως το έκανε αυτό ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλληνας συνθέτης, πόσο μάλλον που έχει χρηματίσει και αυτός εκλεγμένος βουλευτής. Ακόμα και Υπουργός (άνευ χαρτοφυλακίου, βεβαίως) στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν θυμάμαι καλά, (που δεν θέλω να το θυμάμαι αλλά το θυμάμαι).