Η βία και η σπέκουλα

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Σε μια δημοκρατική κοινωνία το κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας. Κι αυτό για λόγους οικονομίας της βίας. Για να μη διαχέεται η ανομία και συνακολούθως η βία, αποφασίσαμε να υπογράψουμε το κοινωνικό συμβόλαιο. Μ' αυτό παραχωρούμε το αποκλειστικό δικαίωμα άσκησης βίας στο κράτος, με αντάλλαγμα την ασφάλειά μας. Αυτή η παραχώρηση έγινε έπειτα από πολλή κουβέντα και έχει πολλούς αστερίσκους. Ναι μεν το κράτος διά των οργάνων του ασκεί μονοπωλιακά τη βία, αλλά την ασκεί με κανόνες που επίσης συναποφασίσαμε. Αυτοί οι κανόνες είναι οι νόμοι. 

Για παράδειγμα, όταν κάποιος αντιστέκεται στη σύλληψη, αναγκαστικά θα ασκηθεί βία· δεν υπάρχει χρόνος να συλληφθεί διά της πειθούς. Αν όμως κάποιος είναι πεσμένος στο έδαφος, ο νόμος ορίζει ότι δεν ασκείται βία. Οι αστυνομικοί ή τον συλλαμβάνουν ή τον αφήνουν στην ησυχία του.
Στην προχθεσινή διαδήλωση αποτυπώθηκε σε ερασιτεχνικές λήψεις υπερβολική βία από μέρους των αστυνομικών. Υπάρχουν φωτογραφίες αστυνομικών που κρατούν ανάποδα το κλομπ και πολλές μαρτυρίες αδικαιολόγητων ξυλοδαρμών. Γι' αυτές τις παρανομίες κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν. Η χώρα δεν έχει πρόβλημα κακών ή καλών άνομων, έχει πρόβλημα ανομίας, η οποία πρέπει να παταχθεί απ' όπου κι αν προέρχεται.
Από εκεί και πέρα, όμως, αντί να εξειδικευτούν οι ευθύνες και να ζητηθεί από την πολιτεία να επιβάλει τα προβλεπόμενα άρχισε η γνωστή αριστερή σπέκουλα διάχυσης των ευθυνών. Αυτή αφενός πυροδοτεί την αντίθετη βία, αφετέρου εξασφαλίζει την ατιμωρησία εκείνων των αστυνομικών που παρέβησαν τον νόμο. Εκτοξεύθηκαν γενικές κατηγορίες κατά της αστυνομίας, ενώ αξιωματικοί μαζί με τον δικαστικό που πήγαν στο νοσοκομείο για να πάρουν καταθέσεις προπηλακίστηκαν.
Συνέβη όμως και κάτι πρωτοφανές. Η Ομοσπονδία των Νοσοκομειακών Γιατρών υπέβαλε στην ΕΣΗΕΑ αίτημα ενημέρωσης του ελληνικού λαού! Στην επιστολή της η ομοσπονδία αναφέρει ότι η ΟΕΝΓΕ έλαβε από την Επιτροπή της ΕΙΝΑΠ του Γ. Ν. Νίκαιας την καταγγελία την οποία προσυπογράφει και με την οποία καλεί την ΕΣΗΕΑ «να επιτρέψει στους δημοσιογράφους-μέλη της να καλύψουν άμεσα το γεγονός της απίστευτης και δολοφονικής βαρβαρότητας την οποία χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να καταστείλει τις λαϊκές αντιδράσεις και το συνδικαλιστικό κίνημα.» Εδώ (ανεξαρτήτως της διαφωνίας που μπορεί να έχει κάποιος για την απεργία δημοσιογράφων σε μέρες που όλα μπορεί να συμβούν και δυστυχώς πολλές φορές συμβαίνουν) πρέπει να τεθούν κάποια ερωτήματα: Τι την κόφτει την Επιτροπή της ΕΙΝΑΠ του Νοσοκομείου Νίκαιας και την ΟΝΕΓΕ η απεργία των δημοσιογράφων; Γιατί δεν εξέφρασε τις διαφωνίες της πριν από το συμβάν ή σε άλλες απεργίες τους; Γενικώς, την ώρα που (κατά δήλωση των ίδιων των γιατρών της Νίκαιας) είχαν πολλά περιστατικά τραυματισμένων διαδηλωτών, οι συνδικαλιστές του νοσοκομείου δεν είχαν άλλη δουλειά και προβληματίζονταν πώς θα θεραπευθούν οι αρρώστιες της ενημέρωσης;
Υπάρχει ένα κομμάτι της παλαβής Αριστεράς που προσδοκά και θέλει να πυροδοτήσει την κοινωνική ένταση. Είναι κρίμα που μέρος αυτής της Αριστεράς εκπροσωπεί επιστήμονες γιατρούς. Και είναι διπλά κρίμα που γιατροί κάνουν πολιτική σπέκουλα πάνω στο κρεβάτι ενός βαριά τραυματία.