Μετά το ναυάγιο, τι;

Του Νικηφόρου Μαλεβίτη από το Reporter.gr

Το Ζάππειο ΙΙ του κ. Σαμαρά είναι φαίνεται κάτι σαν το Ευαγγέλιο, ή τις 10 εντολές: είτε εφαρμόζεται στο σύνολό του, είτε δεν εφαρμόζεται. Αλλιώς δεν λειτουργεί. Δεν μπορεί δηλαδή να τηρείς του “ου μοιχεύσεις” και να μην τηρείς το “ου φονεύσεις”. Έτσι, θεολογικά σκεπτόμενος, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας απέρριψε την απεγνωσμένη έκκληση του πρωθυπουργού και ρητή απαίτηση της Τρόικα να στηρίξει το Μεσοπρόθεσμο, ώστε να πάρουμε την επόμενη δόση από τα χρήματα του Μηχανισμού Στήριξης και να συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι σε νέα έκτακτη δανειοδότηση της Ελλάδας, μετά το 2012.

Την αποτίμηση της στάσης του κ. Σαμαρά, δεν χρειάζεται να την κάνω εγώ. Την έκανε ήδη το Χρηματιστήριο Αθηνών, το οποίο κατέρρευσε στο άκουσμα της είδησης πως ούτε και την ενδεκάτη ώρα οι ηγέτες μας δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Την αποτίμηση την έκαναν οι ισχυροί παράγοντες αυτής της χώρας, οι οποίοι απέσυραν ουκ ολίγα εκατομμύρια ευρώ από τους ελληνικούς τραπεζικούς τους λογαριασμούς, τις προηγούμενες ημέρες. Την έκανε ο υπουργός οικονομικών της Ολλανδίας, ο οποίος είχε εκ των προτέρων καταστήσει σαφές πως χωρίς τη συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας της Βουλής, “λεφτά δεν έχει”. Και την έκανε και ο Όλι Ρεν, ο οποίος επανέλαβε ότι αν δεν συναινέσει ο Σαμαράς, θα μας τραβήξουν την πρίζα.

Ο πειρασμός που δεν μπορώ να αποφύγω όμως είναι να συγκρίνω την μαξιμαλιστική στάση του κ. Σαμαρά, με εκείνη που κράτησε στην περίπτωση του Μακεδονικού και μας πήρε έκτοτε στον λαιμό του. Μόνο που τότε το διακύβευμα ήταν η ικανοποίηση μίας ελληνικής ιδιοτροπίας. Σήμερα, είναι η οικονομική μας επιβίωση.

Γιατί ό,τι και να πιστεύει κανείς για το Μεσοπρόθεσμο, γεγονός παραμένει ότι αυτή τη στιγμή το ζητάει η Τρόικα, η οποία έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Και για κάθε εχέφρονα πολίτη, πρωταρχικός στόχος, χωρίς καμία συζήτηση, είναι η παραμονή μας στο ευρώ και η αποφυγή της χρεοκοπίας. Έστω και με το τίμημα μερικών ακόμη μηνών ύφεσης. Έστω και με το βαρύτατο φορτίο της περαιτέρω αύξησης της ανεργίας. Έστω και αν χρειαστεί να δώσουμε ως εγγύηση στους Ευρωπαίους κρατική περιουσία. Όλα έρχονται δεύτερα μπροστά στην παραμονή στην ευρωζώνη. Ακόμη και η αξιοπρέπεια μας. Γιατί; Γιατί για να θυμηθώ τη ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου “το κόστος της εξόδου θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής”. Γιατί αν φύγουμε από το ευρώ, αυτόματα μειώνεται το κατά κεφαλήν εισόδημά μας, κατά 50% τουλάχιστον. Έλεος πια με όσους δεν το καταλαβαίνουν...

Το ερώτημα που γεννάται τώρα, είναι “τι κάνουμε”;

Ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι θα προχωρήσει μόνος του, αλλά είναι αμφίβολο αν θα τον ακολουθήσει το “όλον ΠΑΣΟΚ”, όπως δεν ακολούθησε μέχρι τώρα τις επιταγές της Τρόικα και η “όλη κυβέρνηση” και βρεθήκαμε προ αδιεξόδου. Η ψηφοφορία στη Βουλή για το Μεσοπρόθεσμο θα είναι η πιο κρίσιμη στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Είτε θα περάσει με όσους περισσότερους θετικούς ψήφους γίνεται (ακόμη και εχέφρονες βουλευτές της ΝΔ που δεν είναι διατεθειμένοι να παρακολουθήσουν την απόπειρα αυτοκτονίας του κ. Σαμαρά), είτε θα χρεοκοπήσουμε. Για πρώτη φορά από τον Μάιο του 2010, η πλάστιγγα γέρνει προς το δεύτερο σενάριο.

Έτσι απλά, χωρίς σχεδόν να το καταλάβουμε, θα βρεθούμε εκτός ευρωζώνης. Για να ικανοποιήσει ο κάθε σπιθαμιαίος πολιτικός το γινάτι του. Και τότε θα έχουν δίκιο όσοι έλεγαν “σσσσσ... θα ξυπνήσουν οι Έλληνες”. Γιατί έτσι, κοιμώμενοι, οδηγούμαστε προς τη λαιμητόμο...