Η αδικία στο πετσί της ΑΕΚ…

Του Δήμου Μπουλούκου από το aixmi.gr

Τελικά, είναι δύσκολη υπόθεση να είναι είσαι ΑΕΚτζής στην εποχή μας! Και να θέλεις να κοιτάξεις ψηλά, κάτι θα συμβεί και θα χαμηλώσεις το βλέμμα σου, είτε από τη σφαλιάρα που θα φας, είτε από το πικρό ποτήρι που θα πιεις…

Τελευταίο κρούσμα η προχθεσινή μέρα, με την πανηγυρική αθώωση του Αχιλλέα Μπέου στην ένσταση που υπέβαλε η ΠΑΕ ΑΕΚ κατά του κύρους του αγώνα με τον Ολυμπιακό Βόλου,
καθώς η Σούπερ Λίγκα -με μία πρωτοφανή απόφαση- θεώρησε ότι ο τιμωρημένος Μπέος δεν παραβίασε κανένα κανονισμό όταν μπήκε στα αποδυτήρια του Πανθεσσαλικού Σταδίου. Πώς είπατε; Γιατί; Διότι -λέει- δεν αποτελούν… αγωνιστικό χώρο! Και να φανταστείτε ότι την ίδια ώρα έγινε γνωστή και η οριστική συμφωνία με τον Μανόλο Χιμένεθ για να μείνει στην ομάδα και του χρόνου, είδηση που από μόνη της θα έδινε κίνητρο χαράς στους φίλους της ΑΕΚ.

Είναι εμφανές ότι αυτή η ομάδα έχει γραμμένα στο DNA της – λόγω πολίτικης καταγωγής; – όχι μόνο τον διωγμό αλλά και την αδικία, με αποτέλεσμα να δίνει συνεχώς άνισες μάχες, μόνη της… σαν τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, που γύριζε με το άλογο του στα τείχη της Πόλης για να εμψυχώσει τους εναπομείναντες πολεμιστές του.

Η ΑΕΚ δεν αδικήθηκε μόνο από την απόφαση της Σούπερ Λίγκας, που αποτελούσε ούτως ή άλλως θέμα γοήτρου παρά ουσίας. Αδικείται συνεχώς από πολλούς και σε πάμπολλα μέτωπα!

Αδικήθηκε, κυρίως, από τους παράγοντες της, που ο ένας μετά τον άλλο τα τελευταία χρόνια την εγκατέλειψαν, όπως τα ποντίκια το μισοβυθισμένο πλοίο, με αποτέλεσμα να αρμενίζει μόνη της και να αναζητεί σωσίβιο σε κάποιους Supporters και σε ένα – εκ πρώτης όψεως – επίφοβο και αόριστο πλάνο σωτηρίας.

Αδικήθηκε, όμως και από τους παίκτες της, οι οποίοι πανηγύριζαν στο αεροδρόμιο την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου μετά τον ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ και μία εβδομάδα αργότερα, γνώριζαν τη συντριβή από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη με 6-0, με τα γνωστά επακόλουθα!

Η «Ενωση» αδικήθηκε ακόμη και από τους οπαδούς της, που εισέβαλαν στο Ολυμπιακό Στάδιο και μετέτρεψαν τον τελικό του Κυπέλλου, σε μια «μαύρη μέρα» για την ομάδα, αναγκάζοντας τους υπόλοιπους Ελληνες φιλάθλους να μιλάνε για «εικόνες ντροπής» και «επιδρομή χούλιγκαν», αντί να χειροκροτούν την επιστροφή της ομάδας στους τίτλους μετά από πολλά χρόνια!

Και, φυσικά, αδικείται από το ποδοσφαιρικό κατεστημένο της χώρας που, βλέποντας τις (μόνιμες) πληγές στο σώμα της ομάδας, εφορμά σαν κοράκι και επιτελεί το μακάβριο έργο αποτελειώνοντας το εύκολο θύμα.

Πώς απαντά, άραγε, κάποιος σε όλα αυτά; Πως μπορεί να ορθώσει το ανάστημα του και να βάλει τέλος σε μια αναμφισβήτητη αδικία που βιώνει χρόνια; Αυτό το ερώτημα απάντηση δεν έχει καθώς είναι περισσότερο φιλοσοφικό παρά ουσιαστικό…

Ισως να σχετίζεται και με τον μύθο που θέλει τον «Μαρμαρωμένο Βασιλιά» να ζωντανεύει κάποια στιγμή και να διώχνει με το σπαθί του, τους Τούρκους από την Πόλη. Μπορεί να «ζωντανέψει», όμως, η ΑΕΚ; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα…