Παππουλάκοι...

του Χρήστου Χωμενίδη από το capital.gr

Κατάμεστο το Πνευματικό Κέντρο Τρίπολης υποδέχθηκε προχθές τον Αρτέμη Σώρρα. Τετρακόσιοι άνθρωποι σε μια πόλη που ο πληθυσμός της δεν υπερβαίνει τους πενήντα χιλιάδες δεν είναι καθόλου λίγοι ως ακροατές και εν δυνάμει οπαδοί. Και ο κύριος Σώρρας όμως κάθε άλλο παρά λίγα υπόσχεται. Έχει ήδη δωρίσει -ισχυρίζεται- 600 δισ. δολάρια στο ελληνικό δημόσιο για την αποπληρωμή του χρέους. Διαθέτει -αφήνει να διαδοθεί- προσωπική περιουσία 3,5 τρισεκατομμυρίων.

Τάζει στον καθέναν που θα τον ακολουθήσει είκοσι χιλιάδες ευρώ τοις μετρητοίς, επιπλέον δε διαγραφές ατομικών χρεών, καινούργια σπίτια, δουλειές και επενδύσεις. Μόνο γυναίκες και άνδρες δεν υπόσχεται να στείλει στα κρεβάτια του λαού του. Τι τους ζητάει ως αντάλλαγμα; Τα ελάχιστα. Κάποιες εξουσιοδοτήσεις τους προς τον ίδιον, ώστε να πληρωθεί η εφορία του καθενός από τα δικά του χρήματα. Ψήφο στο κίνημά του στις προσεχείς εκλογές. Προσχώρηση στην των "Ελλήνων Συνέλευσι" και απαγγελία εν χορώ του "Όρκου του Πολεμιστή", ο οποίος απευθύνεται στον θεό Δία και επικαλείται ως δύναμη το "κοσμικόν πυρ".

Είναι παράξενο που σε δεκάδες ελληνικές πόλεις ανοίγουν κάθε εβδομάδα γραφεία του Αρτέμη Σώρρα; Σας κάνει εντύπωση που -εκτός των απλών πολιτών- και εκλεγμένοι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης τάσσονται στο πλευρό του; Πως όταν τους επισημαίνεις ότι το Αμερικάνικο Υπουργείο Οικονομικών έχει από τριετίας χαρακτηρίσει τα περίφημα χρεόγραφα της Τράπεζας της Ανατολής -τα οποία ανεμίζει ο κύριος Σώρρας- προϊόντα απάτης και έχει συμβουλεύσει να παρέμβει εισαγγελέας, κοιτούν εσένα καχύποπτα; Ο Αρτέμης είναι άγγελος καλών. Έλληνας μέχρι το μεδούλι. Ενώ εσύ ένας προσκυνημένος νενέκος...

Στα μέσα του προπερασμένου αιώνα, ένας γηραλέος πρώην κρεοπώλης έφερε στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου την Πελοπόννησο. Ο Παππουλάκος -κατά κόσμον Χρήστος Παναγιωτόπουλος- όταν οι σωματικές του δυνάμεις δεν τού επέτρεπαν πλέον να χτυπάει τον μπαλτά στο κούτσουρο και να τεμαχίζει τα σφαχτά, άλλαξε επάγγελμα. Εκάρη, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, μοναχός κι άρχισε να γυρίζει στα χωριά και να κηρύττει την "αλήθεια του Χριστού". Ο λόγος του ήταν φραγγέλιο. Μαστίγωνε ανελέητα το κατεστημένο της εποχής. Τους πλούσιους, τους πρωτευουσιάνους, τον "αιρετικό" ως ρωμαιοκαθολικής προέλευσης βασιλιά Όθωνα. Τα πλήθη παραληρούσαν στην εμφάνισή του. Ο Παππουλάκος έβγαζε ένα ευαγγέλιο και τους επεδύκνειε το τυπογραφικό λάθος που αποτελούσε το θεμέλιο της πίστης του: Από τη φράση "άγγελοι του Εωσφόρου" είχε εκ παραδρομής παραλειφθεί ένα έψιλον. Όχι άγγελοι λοιπόν αλλά Άγγλοι του Σατανά, το έλεγε ρητά η Αγία Γραφή! Κακής μήτρας εκτρώματα, ξένοι που απεργάζονταν τον αφανισμό του Γένους μας. 

Η επανάσταση του Παππουλάκου, η πολιορκία της Αθήνας από τους πιστούς του, δεν αργούσε. Επιστρατεύτηκε μπροστά στον κίνδυνο ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, ο οποίος απέφυγε να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τις ορδές του ψευτοκαλόγερου. Τον συνέλαβε με δόλο και αντί να τον περάσει από δικαστήριο -γύρευε πόσα έκτροπα θα συνέβαιναν κατά τη δίκη του-, τον φυλάκισε σε ένα μοναστήρι στην Άνδρο. Μέχρι τον θάνατό του, προσκυνητές συνέρρεαν εκεί για να τον ασπαστούν.

Από τον Παππουλάκο μέχρι τον Αρτέμη Σώρρα πέντε γενιές δρόμος. Ή μάλλον σκυταλοδρομία, εφόσον μεσολάβησαν κάμποσοι ακόμα "από μηχανής θεοί" που έταζαν στα πλήθη υγεία, πλούτο ή παράδεισο. Το 1976, ένας δικηγόρος ονόματι Γιώργος Καματερός άρχισε να διανέμει στις πλατείες με βυτιοφόρα ένα θαυματουργό νερό το οποίο γιάτρευε δήθεν τον καρκίνο. Η απήχησή του ήταν εξωφρενική. Ασθενείς διέκοπταν τις θεραπείες τους και άδειαζαν στα στομάχια τους κανάτια από το "ευλογημένο υγρό". Ο Καματερός είχε γίνει το πρόσωπο της ημέρας. Η μαζική υστερία διήρκεσε επί μήνες. 

Πόσο απελπισμένος πρέπει να είναι κάποιος για να προστρέχει στον Καματερό; Πόσο αφελής για να παίρνει στα σοβαρά τον Σώρρα; Τι απύθμενοι ωκεανοί άγνοιας, δεισιδαιμονίας, θαυματοληψίας κρύβονται κάτω από τη λεπτή κρούστα του ορθολογισμού που διέπει -υποτίθεται- τις δυτικές κοινωνίες; 

Διότι το φαινόμενο δεν είναι ασφαλώς ελληνικό. Η αμερικάνικη επικράτεια βρίθει από ιεροκήρυκες, οι οποίοι διδάσκουν μετά μουσικής σε ασφυκτικά γεμάτα στάδια. Λαϊκοί άγιοι, αυτόκλητοι σωτήρες, κεχρισμένοι ηγέτες ξεφυτρώνουν κάθε τόσο παντού. Κατά ειρωνικό δε τρόπο, η καλπάζουσα τεχνολογία -η οποία στηρίζεται στην επιστήμη, σε ό,τι δηλαδή οι ίδιοι αποτάσσονται- τους υπηρετεί. Η τηλεόραση, το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δυναμώνουν τη φωνή τους. Διαδίδουν αστραπιαία τα φληναφήματά τους.

Έως πρόσφατα, υπήρχε τουλάχιστον μία κόκκινη γραμμή: Οι πολίτες δεν ανέθεταν σε σαλούς τη διαχείριση των κοινών πραγμάτων. Οι πολιτικοί στα δημοκρατικά καθεστώτα μπορεί να ήταν λαϊκιστές, ανακόλουθοι, διεφθαρμένοι, διατηρούσαν ωστόσο μιάν επίφαση σοβαρότητας. Συνομολογούσαν ότι η ζωή διέπεται από απαραβίαστους κανόνες. Τόσο από τον νόμο της βαρύτητας, όσο και από την αρχή pacta sunt servanda -οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται- στο ιδιωτικό, το δημόσιο και το διεθνές δίκαιο.

Στις μέρες μας, κι αυτό το ύστατο μετερίζι μοιάζει έτοιμο να καταληφθεί από την παράνοια. "Γιατί να μην ψηφίσω τον Σώρρα; Επειδή λέει ότι το χρέος είναι παράνομο, επαχθές και επονείδιστο; Το ίδιο ακριβώς δεν απέδειξε και η Επιτροπή Αλήθειας, που είχε συγκροτήσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου προτού τη φάνε τα μεγάλα συμφέροντα; Επειδή διαβεβαιώνει πως το ελληνικό χρέος θα πληρωθεί από τις μετοχές της Banque d'Orient; Και ο Πάνος Καμμένος δεν ισχυριζόταν ότι το οικονομικό μας πρόβλημα θα το λύσουν οι υδρογονάνθρακες; Ή μήπως οι υδατάνθρακες;" 

Όταν οι δημαγωγοί μεταμφιέζονται σε Παππουλάκοι για να κερδίσουν τους ψηφοφόρους, τότε οι αληθινοί Παππουλάκοι γίνονται ασυναγώνιστοι. 

Από τον Βασίλη Λεβέντη στον Αρτέμη Σώρρα, δυό στριψίματα της βίδας. Και από εκεί και πέρα το έρεβος.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας