Κλαίνε... και ψηφίζουν

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

Πιο ολέθρια πολιτική απ’ αυτή που ασκείται στις ιδιωτικοποιήσεις δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Σ’ όλες τις περιπτώσεις ακολουθείται τελευταία μια πανομοιότυπη συνταγή αποτυχίας που καταλήγει σε μια οικονομική τραγωδία.

Στην αρχή όλοι, αρμόδιοι και αναρμόδιοι, φροντίζουν να ναρκοθετήσουν την προσπάθεια οποιασδήποτε αποκρατικοποίησης και να την οδηγήσουν σε ναυάγιο.

Το σχέδιο «φρακάρει» στα γρανάζια της γραφειοκρατίας για μεγάλο χρονικό διάστημα και έτσι όταν τελικά απεμπλέκεται, είναι πλέον πολύ αργά.

Η ιδιωτικοποίηση συντελείται με καθυστερήσεις, εκτός χρόνου και τόπου, το Δημόσιο χάνει το περιουσιακό του στοιχείο κομίζοντας τα λιγότερα δυνατά οφέλη, αφού προηγουμένως έχουν ακυρωθεί και όλες οι ευεργετικές επιπτώσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν στην οικονομία.

Η ερμαφρόδιτη -κατά τον όρο της βιολογίας- πολιτική εκφράζεται σ’ όλες τις φάσεις του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων.

Το ίδιο έγινε με το λιμάνι του Πειραιά και τους Κινέζους της Cosco, συνεχίζεται η ίδια τακτική με τα πισωγυρίσματα για την αξιοποίηση του Ελληνικού ή την πώληση του 17% της ΔΕΗ και των περιφερειακών αεροδρομίων.

Το εντυπωσιακό είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το «βραχυκύκλωμα» του σχεδίου για αποκρατικοποιήσεις επιχειρείται από τον πιο αρμόδιο υπουργό ή κομματικό στέλεχος.

Στον ΟΛΠ και στο λιμάνι της? αγωνίας τις αντιρρήσεις προέβαλε ο υπουργός Ναυτιλίας, για τη ΔΕΗ ο υπουργός Ενέργειας. Αλλά όταν ο αρμόδιος συμφωνεί, βρίσκεται τότε ένας υπουργός Πολιτισμού ή και? αρχαιολογίας, όπως στην περίπτωση του Ελληνικού ένας βουλευτής και δημοσιογράφος όπως ο Γ. Κυρίτσης, να εκφράσουν την αντίθεσή τους.

Είναι όλοι αυτοί που «κλαίνε» γι’ αυτά που αναγκάζονται να κάνουν υπό την πίεση -όπως λένε- του Μνημονίου και επενδύουν με την έκφραση λύπης στο μέλλον, όταν, κι αν, κατηγορηθούν για ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, όπως οι ίδιοι κατηγορούσαν τους προηγούμενους και τους έστηναν εικονικές κρεμάλες στο Σύνταγμα.

«Δίγλωσσοι» και πάντα πονηρά διαφοροποιημένοι οι περισσότεροι πετυχαίνουν το ακατόρθωτο.

Και να ψηφίζουν στο τέλος αυτό για το οποίο διαφωνούν αρχικά και να ακυρώνουν εκ των προτέρων κάθε τι θετικό που θα μπορούσε να προκύψει από την όποια ιδιωτικοποίηση.

Είναι αυτοί που τώρα με τα ήξεις και αφήξεις μπορούν στο μέλλον να κομπάζουν πως ήταν αντίθετοι με μια πολιτική που δεν οδηγούσε πουθενά.

Άλλωστε, με τη στάση τους είχαν οι ίδιοι φροντίσει να την ναρκοθετήσουν και να την ακυρώσουν. Είναι οι προφήτες που κάνουν το παν για να δικαιωθούν.

imerisia.gr