Η απαξίωση του εργατικού κινήματος από την ηγεσία του (Χάρης Κουζιάκης)

 Όταν το Μάη του 1886 στο Σικάγο οι εργάτες ξεσηκώνονταν διεκδικώντας ωράριο και  ανθρώπινες συνθήκες εργασίας σίγουρα δεν το έκαναν έχοντας στο μυαλό τους  ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα κατατίθονταν στεφάνια για τις πράξεις και την αγωνιστικότητα τους. Η εργατική πρωτομαγιά, μια παγκόσμια απεργία, μια γιορτή του εργατικού κινήματος, μια μέρα τιμής στους αγωνιστές εργάτες, πέρασε από πολλά στάδια μεγάλης δόξας και απόλυτης ένδειας για να φτάσουμε στο σήμερα όπου οι ντόπιοι επικεφαλείς του εργατικού κινήματος αποφάσισαν να τη μετατρέψουν στο απόλυτο τίποτα.

Xαρακτηριστικότερο παράδειγμα o εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης. Η διαδικασία εκτελέστηκε σε ελάχιστο χρόνο μεταξύ λιγοστών παρόντων ως βαρετή ρουτίνα έτσι για να βγούμε από την υποχρέωση. Πέρα από την έλλειψη κόσμου ήταν εμφανές ότι στόχος της ηγεσίας του Εργατικού Κέντρου Κοζάνης και της τοπικής ΑΔΕΔΥ ήταν η πλήρης απαξίωση της γιορτής και η φίμωση της όποιας φωνής αντίδρασης.

 Δυστυχώς η συγκεκριμένη συμπεριφορά αποτελεί μικρογραφία των κεντρικών συνδικαλιστικών επιλογών αφού η διαχρονική ώσμωση με την εξουσία, οι κατά καιρούς εργοδοτικές φωτογραφικές παροχές, οι παρεμβάσεις των κομμάτων και οι σχέσεις συναλλαγής, συντέλεσαν στη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος και στη γιγάντωση του κοινωνικού αυτοματισμού. Είναι άλλωστε συνηθισμένο γεγονός η μεταπήδηση πολλών συνδικαλιστικών παραγόντων στα βουλευτικά έδρανα ή σε άλλες θέσεις εξουσίας γεγονός που από μόνο του δεν είναι κατακριτέο μετατρέπεται όμως σε τέτοιο όταν με την αλλαγή ρόλου αλλάζουν αίφνης και οι απόψεις των πρώην συνδικαλιστών.

Η μειωμένη συμμετοχή του κόσμου τόσο στις συχνά άκαιρες και ¨επετειακές¨ απεργιακές κινητοποιήσεις όσο και στις άλλες εκδηλώσεις παρά τα ακραία μέτρα είναι μια φυσιολογική εξέλιξη, αφού η απαξίωση του συνδικαλισμού συντελείται βάσει οργανωμένου σχεδίου εδώ και αρκετά χρόνια. Ειδικότερα την τελευταία τετραετία έχουν καταστρατηγηθεί κατακτήσεις πολλών ετών του εργατικού κινήματος, ενώ με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επήλθε η οριστική βολή αφού τα συνδικάτα πλέον δεν μπορούν να παίζουν τον μεσολαβητή μεταξύ εργατών και κράτους-εργοδοτών και ο ρόλος τους τελειώνει. Το 1,5 εκατομμύριο ανέργων και τα 3 εκατομμύρια ανασφάλιστων συνανθρώπων μας δεν είναι ικανά να προκαλέσουν καμία παραίτηση έστω για λόγους ευθιξίας.

Κατά συνέπεια, ο εγχώριος συνδικαλισμός με την υπάρχουσα μορφή πνέει τα λοίσθια.

Αυτό που απαιτείται είναι πλέον ο επαναπροσδιορισμός του ρόλου του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος με νέο ήθος και φυσικά μια νέα μορφή ανεξάρτητης οργάνωσης του κόσμου της εργασίας. Κινήσεις ¨από τα κάτω¨, πρωτοβουλίες που προωθούν δομές αλληλεγγύης και στήριξης, επιτροπές ανέργων, δίκτυα και συνεταιρισμοί εργαζομένων με κοινή δράση μπορούν να δώσουν τη νέα πνοή και την ουσία που χρειάζεται το κίνημα.

Είναι λύση η διάσπαση και η επιλογή του ΠΑΜΕ για χωριστές συγκεντρώσεις;

Σε καμία περίπτωση,  αφού το ζητούμενο θα πρέπει να είναι η μαζική, ενωτική ανασυγκρότηση των δυνάμεων της εργασίας με εκπροσώπους από όλους τους χώρους, τους άνεργους, τους μετανάστες, τους μισθωτούς ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και τους αυτοαπασχολούμενους, με ανεξάρτητες φωνές, συμμετοχή, εσωτερική δημοκρατία και διάθεση για σύγκρουση όταν και όπου πρέπει, έτσι ώστε το συνδικαλιστικό κίνημα να μη σβήσει αλλά να δυναμώσει για την προστασία αρχικά και στη συνέχεια την προώθηση των συμφερόντων των εργαζομένων και όχι της ηγετικής νομενκλατούρας του.

Χάρης Κουζιάκης

Υποψήφιος Περιφερειακός σύμβουλος στο Συνδυασμό «ΑλλάΖουμε εποχή»

Με υποψήφιο περιφερειάρχη τον Θέμη Μουμουλίδη