Η σταγόνα

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχεται μαθήματα» κοκορευόταν προχθές ο Σκουρλέτης για τον Καρυπίδη.

Χθες τα παθήματα έγιναν μαθήματα και ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάπιε αμάσητα - μάλλον μαζί με τον Καρυπίδη...

Ο λόγος είναι απλός: δεν υπάρχει κανείς στην πολιτική ή στη ζωή που να μη δέχεται μαθήματα. Κι αυτό επειδή δεν υπάρχει κανείς που να μην κάνει λάθη!..

Μόνο οι επηρμένοι και οι στόκοι μπορούν να ισχυρίζονται το αντίθετο.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν τους έφταιγε ούτε η «μονταζιέρα» ούτε «τα μέσα της διαπλοκής». Εφταιξε το κακό τους κεφάλι - με καλύτερη απόδειξη τις υγιείς αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για μια προφανώς αμφιλεγόμενη επιλογή...

Κυρίως όμως έφταιξε ο πολιτικός αμοραλισμός με τον οποίο έχουν επιλέξει να πολιτεύονται.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «Αντιμνημόνιο» είναι η πιο επιτυχημένη πολιτική επινόηση της τελευταίας δεκαετίας.

Δημιούργησε, αβγάτισε και ακόμη συντηρεί τρία ολόκληρα κόμματα (τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή) τα οποία κατάφεραν να εκπροσωπούν ίσως και πάνω από το 40% του ελληνικού λαού.

Την ίδια στιγμή όμως άνοιξε την μπουκαπόρτα σε πάσης φύσεως υποχθόνια και αποσυνάγωγα πολιτικά ρεύματα, σε αρρωστημένες ιδεολογίες, σε περιθωριακούς Δελαπατρίδηδες, ακόμη και σε «ψεκασμένα» ψώνια που είδαν στο «Αντιμνημόνιο» την ευκαιρία να βγουν στο προσκήνιο και να αποκτήσουν ακροατήριο.

Διότι τη μάχη κατά του «συστήματος» δεν τη δίνουν μόνο οι ιδεολόγοι, οι αποκλεισμένοι και οι διαφορετικοί.

Τη δίνουν και όσοι νομίζουν ότι δεν έπιασαν έως τώρα την καλή επειδή κάποιο «σύστημα» δεν τους το επέτρεπε.

Με άλλα λόγια, το «Αντιμνημόνιο» από τη στιγμή που στερείται συγκεκριμένης πολιτικής βάσης συντηρεί επικίνδυνες παρέες κα ακατονόμαστους συγχρωτισμούς. Βάζει στο ίδιο τσουβάλι κάθε λογής καρύδια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, έφθασε να ψηφίζει στη Βουλή μαζί με τη Χρυσή Αυγή και η Ζωή να προτιμάει τη Ραχήλ από τον Βενιζέλο, χωρίς αυτό να τους δημιουργεί κανένα συνειδησιακό ή ηθικό πρόβλημα.

Ταυτοχρόνως κατασκεύασαν μέσα από το «Αντιμνημόνιο» και μια ασυλία για τις παρδαλές επιλογές τους.

Οποιος τις αμφισβητούσε δεν είχε απλώς διαφορετική άποψη αλλά υπηρετούσε καταχθόνιους «μνημονιακούς» σκοπούς. Στη χειρότερη περίπτωση ήταν βαλτός από το «σύστημα» για να τους πολεμάει. «Ή αυτοί ή εμείς!».

Ο Καρυπίδης ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τόσο αμοραλισμό δεν τον άντεξαν τελικά ούτε οι ίδιοι.

Δυστυχώς χρειάστηκε ένας δημόσιος εξευτελισμός για να το καταλάβουν.

Ευτυχώς αποδεικνύεται ότι ο αμοραλισμός δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος στην πολιτική.

Από τα δύο κρατάω το δεύτερο.