Διαβάζω:
«- Περιοδικό «Οι
Νέοι» υπό την σκέπη και τον έλεγχο του πρωτοσύγκελου Ψαριανού. Μετέπειτα
Διονυσίου Κοζάνης.
-Κατηχητικό και
τέτοια.
-Οχι ακριβώς. Ο
Ψαριανός ήταν καλλιεργημένος παπάς. Ο αδελφός του Σωκράτης συνομήλικός μας.
-Η δική σας
εκτροπή;
-Είχε προηγηθεί,
με άλλον τρόπο. «Οι Νέοι» μας μιμήθηκαν.
-Δηλαδή;
Μιλάει ο Θανάσης Βαλτινός, δηλαδή
γράφει στο τελευταίο του βιβλίο “Ανάπλους” εκδ. Εστία. Ενα διαλογικό αφήγημα
στο οποίο πήρε της ζωής του το ρέμα ανάποδα από το σήμερα προς το χτες, σαν τα
χέλια ή τους σολομούς όταν έρχεται ο καιρός των γεννήσεων. Βρήκε και μια
περσόνα, ας την πούμε έτσι, κι ας είναι
μια νεαρά η οποία τον ρωτάει και κάνει το διδακτορικό της. Να το υποβάλλει στο
Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, στο οποίο η μνήμη του Μ. Σουλιώτη (ποιητού
κυρίως, καθηγητού κ.λπ.) περιφέρεται σε άλλους οσημέραι εξαχνωνόμενη θλίψη και
σ’ άλλους διαρκής, άδηλη, οδυνηρή απουσία.
Ο Θανάσης Βαλτινός (από τους
κορυφαίους του ελληνικού, λογοτεχνικού χορού σήμερα) κι ο Διονύσιος Ψαριανός (κορυφαίος
της ορθοδόξου χορείας αρχιερέων μέχρι πρότινος (1997) ομοιοκαταληκτούν εντελώς σε
π
ρώτη
διάγνωση. Αμέσως μετά έχουν ένα κοινό τόπο στο παρελθόν τους αλλά κι ένα μαύρο
κενό στο σήμερα, ότι ο ένας απουσιάζει εντελώς του κόσμου τούτου –σε άλλες
μονιές ψαλτουργεί τις «Παρασημαντικές» του- και ο δεύτερος ξεχωρίζει πνευματικά
όπου υπάρχει. Αμέσως μετά ένας τυχαίος αναγνώστης ή περαστικός από τον κόσμο
της σκέψης και των γραμμάτων ίσως βρει κι ανάρμοστο τον μεταξύ τους σχετισμό.
Κι’ όμως...
Αλλά με τη σειρά τα πρ
άγματα
κι απ’ την αρχή.
Διαβάζοντας, είπα, τον «Ανάπλου» του
Θ.Β. -μνήμες των μικρών χ ρόνων στους μικρούς τόπους του- θυμήθηκα πως από μια
εύνοια της τύχης και της ζωής στους πρώτους φοιτητικούς καιρούς με κατέθελξε το
«Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη» εκδ. Κέδρος, (μαθητή δε με ε ίχε
εντυπωσιάσει «Η κάθοδος των εννέα» του δημοσιευμένη σε μια ανθολογία διηγήματος
της Αγκυρας, κάτι σαν χοντρό βίπερ) και χάριν προσώπου (κοινού γνωστού) και λίαν
αγαπητού, το οποίον ακόμα στην αχλή του
χρόνου θαμπά διακρίνεται, αγάπησα κάπως κι εγώ, εμ μέσως, αυτούς τους τόπους της κεντρικής Πελοποννήσου, της Τρίπολης, ήγουν.
Στη σελ. 139 περιηγούμενος τη ζωή
του αναφέρει το πως συνάντησε τον
μετέπειτα Μητροπολίτη Κοζάνης Διονύσιο.
Η συνάντηση των δύο προσώπων πραγματοποιήθηκε στα κατηχητικά αλλά κυρίως
στις σελίδες ενός μικρού περιοδικού. Περιοδικού; Διάβασα. Τότε ήταν που μ’ έπιασε
η γνωστή φιλολογούσα κι ασυγκράτητη αδημονία. Προσέφυγα στη σεβαστή κυρία
Στέλλα Ψαριανού-Δημοπούλου, φιλολόγου πάντα- πολυγνώστρια κι αδελφή του
Μητροπολίτη.
-Ναι, ο Δεσπ ότης ως
αρχιμανδρίτης τότε, το από το 1945 στην Τρίπολη ήταν υπεύθυνος των Κατηχητικών,
βοήθησε (μήπως και προέτρεψε, λέω εγώ) και συνήργησε καθοριστικά ώστε νεαροί
κατηχούμενοι (που τον ελάτρευαν, πάλι εγώ) να εκδ ώσουν ένα χριστιανικό
περιοδικό με τον τίτλο «Οι Νέοι». Εχω τον πρώτο και μοναδικό τόμο του.
Φυσικά ζήτησα να τον δω δήθεν μόνον,
φλεγόμενος (αλλ’ ου καιόμενος) αλλ’ από τι; Το δίστασε λίγο αλλά τελικά μου τον
χρησιδάνεισε.
- Πρόσεξε είναι το μοναδικό.
- Ορκίζομαι!
- Ασε τους όρκους το περιοδικό και
τα μάτια σου. Και τα μάτια μου! Υποσχέθηκα σύντομη επιστροφή του, αλλά ήδη δύο χ ρόνια κρατάει
η κατακράτησή του. Συνεχώς να μου θυμίζει, η πολύτιμη, τον πολύτιμο για αυτήν τόμο,
και εγώ συνεχώς να υπόσχομαι την άμεση επιστροφή του.
Νεαροί τότε οι δύο πρωταγωνιστές (του
μέλλοντος ο καθείς με τα πνευματικά του όπλα) ο ένας κατηχο ύμενος μαθητής κι ο άλλος λίγο μεγαλύτερος ως μέγας Κατηχητής
τους (μου θύμισε εδώ τον «Μεγάλο Ψαρά» του Λόιντ Ντάγκλας) χριστιανικόν κι όχι
μόνον ανάγνωσμα, γεμάτος φλόγα ένθεου λόγου και πράξης.
Μεθύστερος λόγος.
Οταν ανέλαβε ο Δ.Ψ. την θεόσωστον (άραγε,
μόνον η δική μας χαρακτηρίζεται έτσι ή όλες;) μητρόπολιν Σερβίων και Κοζάνης (1957) στο
τέλος της δεκαετίας του 1950 αρχές του ’60, εκτός των άλλων ξυγγραφών του, που
τον έφεραν με τον καιρό στην πρώτη γραμμή των λόγιων ιεραρχών πανελληνίως, επιμελείται την βαρύτιμη και πολυσέλιδη φιλολογική και εκκλησιαστική
επετηρίδα ΟΙΚΟΔΟΜΗ (εκδόθηκαν 3 τόμοι).
Το τραβάει φαίνεται ο τόπος αφού κι ο επί πενταετία περαστικός ιεράρχης Αμβρόσιος
(Γιακαλής) εξέδωσε το βαθύ θεωρητικόν περιοδικόν ΑΝΑΛΟΓΙΟΝ (πε ρίπου 6-7 τεύχη), ο δε διάδοχός του και νυν, Παύλος, ενός
λιγνόφυλλου «Λειμωναρίου» διαφεντεύει. Ο καθένας ανάλογα με τον πνευματικό
ίσκιο του.
Πίσω στο τώρα.
Ο Α‘ (και μόνος) τόμος του 1949-1950
χαρτόδετος με χαρτί υποκίτρινο και το χ ρόνο εντελώς
πάνω του, αποτελείται από 22 πε ρίπου οκτασέλιδα τε ύχη. Μιά
αφιέρωση με πέννα γραμμένη: "Η διεύθυνση
των «Νέων» στο στοργικό πατέρα αυτής της προσπάθειας και θερμό υποστηρικ τή του αγώνα της, προσφέρει τον τόμο τούτο σαν ελάχιστο
δείγμα της απέραντης ευγνωμοσύνης της». Τρίπολις 28-5-50. Τα λέει αν όχι όλα, πολλά. Πατέρας, εμπνευστ ής του περιοδικού ήταν ο Δ. Ψ. Ελεγκτής κειμένων και αρθρογράφος, ως Κατηχητής φυσικά.
Του δίνει μια ευγενική αύρα πνευματικότητας χωρίς να είναι στο «φανατικό» στυλ
των ευσεβιστών, κάτι που σε όλον τον θρησκευτικό, ιεραρχικό βίο του απέφυγε. Δεν
μοιάζει με κανένα χριστιανικό περιοδικό της εποχής αλλά και του αργότερα, τα
οποία διακ ρίνονταν για την παιδαριώδη κι αφελή χριστιανική αισθητική κι αντίληψη.
Το περιοδικό άρχεται εκδιδόμενον την
1η Φεβρουα ρίου 1949. Τιμή δρχ. 500. Μόνιμο μότο κάτω από τον τίτλο το: «Μηδείς
σου της νεότητος καταφρονείτω» Ι Τιμ. Δ’ 12. Δεκαπενθήμερο περιοδικό των
κατηχητικών σχολείων Τριπόλεως. Εκδίδεται από επιτροπή μαθητών. Κάθε τεύχος των
8 σελίδων περιλαμβάνει άρθρα γραμμής, κυρίως του Κατηχητή (Δ.Ψ. δηλαδή).
«...Οχι μόνον λοιπόν βάθος στις
γνώσεις σας αλλά και πλάτος. Οχι μόνον λεπτομ έρεια, αλλά και γενικές
γραμμές. Οχι διάσπασις, αλλά ενότης. Και, όχι μόνον πνευματικά ισορροπημένοι,
αλλά και γενικά μορφωμένοι...»
Συνεργασίες μαθητών, διηγήματα μικρά,
ποιήματα, νέα από τις κατηχητικές δ ράσεις, αναφορές
σε σύγχρονα ζητήματα (Κινηματογράφος λ.χ.) ή σελίδες σε ορ ισμένες μορφές της εκκλησιαστικής ή άλλης φιλολογίας, μέχρι
και σελίδα με πνευματικές ασκ ήσεις. Σελίδα
επικοινωνίας με τους αναγνώστες και σχολιασμούς
των υπό δημοσίευσιν συνεργασιών.
Ο Δ. Ψ που είχε τη γνώση και τη δύναμη να κρίνει, λόγω και της ευρύτερης
παιδείας του στη λογοτεχνία και τα γράμματα αυτός μάλλον θα τα σχολίαζε.
«- Ν.Ι.Π. Η υπόθεση του διηγήματος σας
είναι καλή. Μα δεν την πλέκετε καλά. Είναι όμως κάτι καλλιεργήσιμο. Μπο ρείτε
να δουλέψετε πάνω σ’ αυτό. Αν εργασθήτε με προσοχή, έχετε πολλές ελπίδες επιτυχίας.
Δοκιμάστε, τώρα που έχετε και ρό και στείλετε το μας πάλι.»
Τακτικά ένας συνεργάτης του γράφει ποιήματα με
τα αρχικά Κ.Π. και με διάφορους κατά περίστασιν ποιητικο ύς
υπέρτιτλους «Νεανικά φτερουγίσματα», «Επίκαιροι
σ τίχοι».
Λ.χ.
Ηρθες, Χριστέ να γεννηθής μια
νύχτα παγωμένη,
μια νύχτα πιο
σκοταδερή απ’ όλες τις νυχτιές,
μ’ άγριο βορριά
με παγωνιά, με φ ύση
νεκρωμένη
με χιόνια, σκότη
απελπισιά και μέσα στις καρδιές κ.λπ.
Γυρίζουμε στον
Θ. Βαλτινό και τον «Ανάπλου» του κι αντιγράφουμε από τη σελίδα 138.
«-Ο Κώστας Παρασκευόπουλος.
-Καθηγητής Πανεπιστημίου.
-Οχι. Αυτή ήταν
η μάσκα για τις «Μυροφόρες» Ο Κώστας τέλειωσε ως εφέτης. Απο επαρχία σε επαρχία.
σέρνοντας το αγκυλωμένο του πόδι.
- Αγκυλωμένο
γιατί;
-Αποστρακισμένη σφαίρα.
Χίλια εννιακόσια σαράντα δύο, 25 Μαρτίου. Μια γερμανική περίπολος κυνηγάει
κάποιον που ε
ίχε
ρίξει προκηρύξεις. Πυροβολώντας. Ο Κώστας γυρίζει από το σχολείο με ένα μικρό
χάρτινο σημαιάκι στο χέρι. Βρέθηκε στην τροχιά του αποστρακισμού. Τον μάζεψαν
αιμόφυρτο οι περαστικοί. Η σφαίρα του είχε θρυμματίσει
Μέχρι τότε έδινε εξε τάσεις ως κατ' οίκον
διδαχθείς. Δυσκολευόταν π άντα στο περπάτημα αλλά
επέμενε. Σχολαστικός από κείνα τα χρόνια. Ισχνός. Εγραφε ποιήματα. Κατασκεύαζε.
Ομοιοκατάληκτοι στ ίχοι παλαμικού στυλ. Το αμάρτημα
κράτησε λίγο. Ο πα τέρας του δεν ενέκρινε την
εκτροπή. Προφανώς κάποια στιγμή το κατάλαβε και ο ίδιος. Υπέγραφε ως Κωσ τής Π.
το δεξί γόνατο. Σε μας ήρθε στην Ζ'.
- Και δημοσίευε που;»
Στους «Νέους» φυσικά, όπως είπαμε
παραπάνω αλλά όμως υπέγραφε ως Κ.Π.
Στο τεύχος 13-14, Αύγουστος του 1949
αναγγέλλεται πως: «Ο σεβαστός μας
Κατηχητής, που επί 4 χρόνια διεύθυνε και κατεύθυνε την Χριστιανική κίνηση της
περιφέρειας μας μετετέθη στην πρωτεύουσα...»
Θα γίνει Μέγας Πρωτοσύγκελος στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών επί Αρχιεπισκόπου
Σπυρίδωνος, το 1952 βοηθός επίσκοπος έως
το 1956 και το 1957 θα ‘ρθει μητροπολίτης
«Στα παρά τον Αλιάκμονα εκκλησιαστικά» μέρη όπου και για 40 τόσα χρόνια
θα επισκοπεύει. Φεύγει αλλά δεν τους ξεχνά. Τους στέλνει 600.000 δρχ. για την
απρόσκοπτη συνέχιση της έκδοσης.
Το περιοδικό θα συνεχίσει να εκδίδεται
μέχρι το τέλος του χρόνου. Το τεύχος Ιανουα ρίου (1950)
ήδη προδιαγράφει με την χαμηλή εκδοτική του αισθητική, το τέλος. Ο επί των
συνδρομών διαχειριστής ονειρεύεται τους συνδρομητές του αφού δεν φαίνονται στην
πραγματικότητα. Οι συνδρομές είναι το μόνιμον παθητικόν σύνδρομον όλων
περιοδικών, όλων των καιρών και όλων των τόπων.
Ο μητροπολίτης Διονύσιος Ψαριανός ήταν
άνθρωπος και των περιοδικών γραμμάτων και εκδόσεων. Το έδειξε στον μετέπειτα βίο του. Η πατρική φροντίδα του περιοδικού «Οι Νέοι» είναι μια πρώιμη
εκδήλωση μιας παθολογικής αγάπης για όλα τα γράμματα κι όχι μόνον τα
χριστιανικά και τα υμνολογικά. Το έδειξε άλλωστε και με τη δωρεά της προσωπικής του Βιβλιοθήκης, πολύτιμης –πολύτομης, στη
Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Η κατάληξη βέβαια
αυτής της δωρεάς –η διάλυση, η διάχυση, το παραπέταγμά της, από τους
ολετήρες της Βιβλιοθήκης μετά το 2003, είναι μια λυπητερή ιστορία αλλά και μια
επισήμανση διαρκείας τουλάχιστον για το τώρα της πόλης μας. Η πολυετής εκλεγμένη
κεφαλή της (οι «Κούφιοι άνθρωποι» του Τ. Σ. ‘Ελιοτ) ανέχτηκε και ανέχεται μια
βαρβαρότητα και μια προσβολή στο πρόσωπο του Μητροπολίτη Διονυσίου Ψαριανού αλλά
και στην ιστορία της πόλεως και της ιστορικής Βιβλιοθήκης της, καθώς και λόγω
νοητικής ημιεπάρκειας, απλώς εκστασιάζεται με τις «αμερικανιές» του τύπου Χάρυ
Πότερ που τους σερβίρουν πανελλαδικοί επιτήδειοι «Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι» αλλά κι
επιχώριοι δημοτικοί, διοικητικοί χάνοι.
Ετσι δύο π ρόσωπα υψηλής και
διακριτής πνευματικότητας στο Πανελλήνιον συναντήθηκαν πριν 68 τόσα χρόνια σ’ ένα
μικρό χριστιανικό περιοδικό κι έκτοτε ποτέ ξανά εν ζωή. Τώρα, ένα μικρό
αφηγηματικό αριστούργημα -«Ανάπλους»- του ενός (Θ.Β.), η λογοτεχνία δηλαδή,
ξανάφερε στο φανερό έργα και ημέρες του άλλου (Δ.Ψ.) ενός αλησμόνητου ιεράρχη του
οποίου το πέρασμα από την εκκλησιαστική ζωή και διοίκηση αλλά και την διακονία
των γραμμάτων, άφησε μια γνήσια οσμή ευωδίας.
ΥΓ. 1
Είμαστε οι
κούφιοι άνθρωποι
Είμαστε οι
παραγεμισμένοι άνθρωποι
Που σκύβουνε μα ζί
Καύκαλα μ’ άχερα
γεμάτα αλίμονο!
Οι στεγνές μας
φωνές
Σας ψιθυρίζουμε
μα ζί
Είναι ήσυχες και
ασήμαντες
Σαν τον αγέρα
στο ξερό χορ τάρι
Ή σε σπασμένα
γυαλικά των ποντικών το ποδάρι
Μες στο ξερό μας
το κελά ρι...
Τ.
Σ. Ε λιοτ «Οι Κούφιοι άνθρωποι»
μτφ. Γ. Σεφέρης
ΥΓ. 2
Δεκεμβρίου 17,
Διονυσίου Αιγίνης και μνήμη Διονυσίου Ψαριανού Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης
εκ της νήσου Ανδρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου