Ο κ. Λαφαζάνης και ο ελέφαντας

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Πώς κυβερνάται ο κόσμος και οδηγείται στον πόλεμο;» αναρωτήθηκε ο μεγάλος Αυστριακός συγγραφέας Καρλ Κράους. «Οι διπλωμάτες λένε ψέματα στους δημοσιογράφους κι όταν τα διαβάζουν τα πιστεύουν και οι ίδιοι». Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τους λαϊκιστές πολιτικούς που λένε ψέματα στα κόμματά τους κι όταν ακούν την ηχώ τους νομίζουν ότι επιβεβαιώνονται.

Ετσι και ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης πρέπει πραγματικά να πιστεύει τις ιδεοληψίες που εκστόμισε στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ότι «το σύμπαν διαλύεται και η Ευρώπη βυθίζεται στη φτώχεια». Βεβαίως ο ίδιος έλεγε ότι ζούμε μια «δεύτερη κατοχή» και ότι «μας κυβερνούν Κουίσλινγκ»· δεν θα πίστευε ότι ο καπιταλισμός θα πέσει ως μια σειρά ντόμινο με πρώτο την Ελλάδα; Ναι! Το είπε κι αυτό:

«Τι θα γίνει; Θα προχωρήσουμε μπροστά σε μια σύγκρουση για να προκαλέσουμε ντόμινο, ή θα περιμένουμε πότε θα γίνει η Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος;». Οι θέσεις της Αριστερής Πλατφόρμας όπως κατατέθηκαν στην Κ.Ε. του κόμματος επιβεβαιώνουν ότι εντός του κόμματος επιβιώνει μια βαθιά συντηρητική τάση, με ρητορεία βγαλμένη από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Απλώς άλλαξαν οι όροι και οι «εχθροί». Εκεί που κάποτε πολεμούσαν τα «ιμπεριαλιστικά σχέδια» που ήταν των Αμερικανών, τώρα έγιναν των Γερμανών. Ετσι, σύμφωνα με τους παλαιοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα δεν μπορεί να έχει άλλο στόχο παρά μόνο την απομόνωση. Το «έξω από το ΝΑΤΟ» έγινε «έξω από την Ε.Ε.»: «Η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. εδώ που έχουν φτάσει δεν μεταρρυθμίζονται ούτε επανιδρύονται ή επαναθεμελιώνονται». Η άλλη Ευρώπη ως στόχος της Αριστεράς, αποκτά νόημα μόνο με όρους ρήξης και ανατροπής της Ευρωζώνης αλλά και της Ε.Ε. με στόχο τον σοσιαλισμό σε εθνική και ευρωπαϊκή κλίμακα. Και αυτά μπορούν να προκύψουν, αν μια χώρα ή ομάδα χωρών ακολουθήσει τον δρόμο της εξόδου από την Ευρωζώνη και τη σύγκρουση με τους φιλελεύθερους κανόνες της Ε.Ε., για να εφαρμόσει ένα ευρύ πρόγραμμα προοδευτικών και σοσιαλιστικών μετασχηματισμών που εκ των πραγμάτων θα επιφέρει και ένα ντόμινο ανατροπής συνολικά της Ευρωζώνης και της Ε.Ε...».

Αυτό το παλαιολιθικό σκεπτικό θα μπορούσε να είναι κι ανέκδοτο εξίσου διασκεδαστικό με εκείνο που έλεγε για το μυρμήγκι που κατάφερε να ανεβεί στη ράχη του ελέφαντα και τα υπόλοιπα φώναζαν εν χορώ «πνίξ’ τον να ησυχάσουμε». Δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για τη χώρα -έτσι κι αλλιώς, κυκλοφορεί σε πολλές περιθωριακές αριστερίστικες μπροσούρες- αν η Αριστερή Πλατφόρμα δεν έπαιρνε στο τελευταίο συνέδριο το 30% των συνέδρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά αυτό το ποσοστό προέκυψε και από ευθυγραμμισμένες ψηφοφορίες -παλιές καραβάνες στις «διαδικασίες» οι παλαιοκομμουνιστές- και ελάχιστη απήχηση έχει στην κοινωνία· ποιος λογικός άνθρωπος θα φανταζόταν τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη να πνίγει τον καπιταλισμό; Ομως αυτή η ισχυρή έστω στα χαρτιά, τάση σε ένα κόμμα που φιλοδοξεί να γίνει κυβέρνηση επηρεάζει δυσανάλογα τις πολιτικές αποφάσεις κι ας λέει ο κ. Γιάννης Μηλιός ότι «οι θέσεις Λαφαζάνη είναι μια μειοψηφία που δεν επηρεάζει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ». Πώς αλλιώς, εκτός από τον εξευμενισμό αυτής της παλαβής Αριστεράς, θα μπορούσε να εξηγηθεί η ανοησία που πέταξε μέσα στη Βουλή ο κ. Τσίπρας, ότι δηλαδή θα εντάξει στον επόμενο (!) προϋπολογισμό το κατοχικό δάνειο;