Γνώμη, που σα θυμός στέκεται...

του Θρασύβουλου Μαχαίρα

Αντί να λέμε πόσο πάτο πιάσαμε και πόσο πιο κάτω θα πάμε από τους πάτους μιας Δημοκρατίας, μήπως πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε την αυτοκριτική μας;

................................................................

Ερώτηση:

Ποιος μας έφερε σε αυτό το χάλι;

Κυκλώστε το σωστό και δικαιολογείστε το:

1)  Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ

2)  Η Αριστερά που ποτέ, ούτε ανέλαβε τις ευθύνες της ούτε ποτέ είχε σκοπό να κυβερνήσει (από το ΕΑΜ ακόμη δεν είχε ποτέ στα κιτάπια της όραμα εξουσίας), αλλά μόνο να φλυαρεί ως αντιπολίτευση ξέρει. Και σε φλυαρίες αυτοηδονίζεται...

3)  Η κοινωνική μας αμορφωσιά που ποτέ δε στάθηκε στις ψυχές μας ικανή να μας δώσει τα όρια και την αξία της Δημοκρατίας, ούτε το όραμα που προϋποθέτει η προσήλωση στη Δημοκρατία

4)  Τα κόμματα και ο συνδικαλισμός της συντεχνίας που καθιέρωσαν, καθώς και οι συνδικάλες που υπηρέτησαν αυτή την ποιότητα συνδικαλισμού, όπου αντί να ταχτούν υπηρέτες στην ευτυχία των Πολιτών μέσα από το κοινωνικό δίκιο έκαναν την αρπαχτή του βολέματος του οιονδήποτε «εργάτη» ηθικό κοινωνικό και προσωπικό κατεστημένο: «Βάλε όποιον νάναι, όπου νάναι, με όποια κριτήρια νάναι και όταν γίνει «εργάτης» ας παίρνει όσα νάναι και μεις θα «αγωνιστούμε» για να πάρουμε άλλα τόσα, έστω και αν ο διπλανός μας α-βόλευτος αλλά άξιος πεθαίνει.»

5)  Η νοοτροπία που καθιερώθηκε ανάμεσά μας από χίλιους δυο ανήθικους μηχανισμούς: «Κοίτα να αρπάξεις όσο πιο πολλά και άσε ήσυχους τους άλλους που αρπάζουν περισσότερα. Βόλεψε την οικογένειά σου με τα πανώ και τις ντουντούκες της κοινωνικής μιζέριας, αλλά του επαναστατικού οίστρου και άσε τα υπόλοιπα για να έχουμε κάτι απλά να συζητάμε, αλλά όχι να κάνουμε ζωή τίμια»

6)  Το ότι ποτέ δεν είχαμε ούτε απαιτήσαμε κοινωνικό πρόγραμμα από τα κόμματα και ποτέ δεν αξιώσαμε να το τηρήσουνε όταν έλθουν στην εξουσία

7)  Το ότι όλοι οι «αγώνες μας» ήταν αγώνες που ανάμεσα σε μπίμπα αιτήματα για διάφορα όμορφα λεκτικά, βάζαμε κυρίαρχο τα λεφτά μας έστω κι αν βλέπαμε ότι υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που υποφέρουνε

8)  Ο καπιταλισμός που έβαλε στόχαστρο εμάς τους Έλληνες

9)  Η παγκοσμιοποίηση που μέσα από τα λάθη της ιδέας της ζητά θύματα

10)  Το ΔΝΤ που θέλει να πνίγει λαούς όταν αυτοί θα σφίξουν τη γροθιά τους εναντίον των λαοκτόνων μηχανισμών

11)  Κάποιοι ύποπτοι παγκόσμιοι «κύκλοι» που μας μισούνε

12)  Εμείς που σιγά σιγά επιτρέψαμε να μας τα φάνε όλα, καθώς αυτοκτονήσαμε στα τόσα λάθη που ποτέ δεν αναγνωρίσαμε για να αλλάξουμε

13)  Τίποτε από όλα αυτά

14)  Όλα αυτά μαζί

15) Αυτά και αυτό ακόμη....................................

16)  Τίποτε από όλα αυτά αλλά μόνο αυτό.............................. και αυτό..........

Η γνώμη μου:

- Ποτέ δεν παλέψαμε για το κοινωνικό δίκιο, ούτε για την κοινωνική αξία των θεσμών και την προβολή και περιφρούρηση των κοινωνικών αγαθών (π.χ. δημόσια σχολεία),  αλλά μόνο για την τσεπάρα μας.

- Ο συνδικαλισμός μας στάθηκε όχι απλά μυωπικός, αλλά εντελώς ανήθικος!  Περιόρισε τη λαχτάρα μας σε ένα κλείσιμο δρόμων, σε ντουντούκες και σε πανώ πλατείας όπου διεκδικούσε να πάρει πιο πολλά λεφτά για χάρη μας και ακόμη πιο πολλά  προνόμια δουλειάς, όταν κάποιοι συμπατριώτες μας ήδη είχαν αρχίσει να δουλεύουν με εξαντλητικούς ρυθμούς και να χάνουν τη ζωή τους μόνο και μόνο για να επιβιώσουν

Διαλαλούσαμε προς κάθε κατεύθυνση πόσα μας έφαγε (από λεφτά και δικαιώματα) η κυβέρνηση την οποία εμείς ψηφίζαμε και ξαναψηφίζαμε για να εξουσιάζει.

Και θυμώναμε όταν οι ίδιοι της δίναμε για αντιπολίτευση κάτι ανίκανο να κυβερνήσει, αλλά ικανό μόνο για να φλυαρεί.

Στην ουσία «αγωνιστήκαμε» για την αρπαχτή και το βόλεμα του «εργάτη», αλλά ποτέ για το όραμα ενός δίκαιου Κόσμου και μιας άξιας Πατρίδας.

- Ποτέ δεν είχαμε μέθοδο διεκδίκησης γιατί ποτέ δε πιστέψαμε ότι αυτή η Πατρίδα που μας έκλεψαν είναι και δικιά μας υπόθεση. Άγνωστη και εχθρική τη θεωρήσαμε από πάντα την Πατρίδα μας, έστω κι αν την ψηφίζαμε...

Ξένη τη θεωρήσαμε δυστυχώς και όχι δικιά μας υπόθεση την Πατρίδα μας.

Τελικά απεργήσαμε πάντα και μόνο για τον εαυτό μας και τα σουβλάκια μας, αλλά ποτέ για να φτιάξει η Πατρίδα μας και για να γίνει πιο άξια μέσα από το δίκιο των ανθρώπων της και την ευτυχία τους...

Ποτέ μα ποτέ δεν αγωνιστήκαμε για να γίνει  ο τόπος μας εγγύηση για το μέλλον των παιδιών που έρχονται...

Η τσεπάρα μας ήταν ο μπούσουλας των «αγώνων» μας και στη φτήνια των επαναστατικών μας ψευδαισθήσεων κάναμε τους καμπόσους...

Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι που «αγωνιστήκανε» κάποτε και μας έφεραν σε αυτό το χάλι, οι ίδιοι τρέχουνε να γλιτώσουνε τα σώβρακά μας... Τρέχουνε χωρίς την αξιοπρέπεια μιας συγγνώμης για το κατάντημα στο οποίο μας έφεραν με τις ντουντούκες τους και τα βλακώδη πανώ τους των ψεύτικων απεργιών στις οποίες μας κουβάλησαν...

Ψηφίσαμε να είναι κυβερνήτες αυτοί που ήταν και πριν κυβερνήτες και που αποδείχτηκαν ελάχιστοι... Και ανεχτήκαμε και ανεχόμαστε ακόμη ως  συνδικαλιστικά μας όργανα, όσους δε ζήτησαν ούτε ένα συγγνώμη για την ηλιθιότητα του «αγώνα» στον οποίο μας παρέσυραν και από τον οποίο τίποτε μα τίποτε, όχι μόνο δε διορθώθηκε, αλλά μόνο καταστροφή βγήκε.

https://sites.google.com/site/thrasivoulosmaheras/diaphora/%CE%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CF%80%CE%B9%CE%B1%20%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%B9%20%CF%83%CE%B5%20%CF%80%CE%BD%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CE%B9.pdf?attredirects=0&d=1

- Ποτέ κανένα κόμμα, από όσο ξέρω, δεν είχε να προτείνει ούτε ποτέ αγωνίστηκε πραγματικά για ένα σχέδιο δημοσίου οργανογράμματος με αξία και κοινωνικές προοπτικές.

Όλες οι αριστερές διεκδικήσεις στάθηκαν στο «όποιος προλάβει και μπει είναι εργάτης πια και εμείς οι συνδικαλιστές τον καλύπτουμε».

Ο συνδικαλισμός «προστάτεψε τον εργάτη»,  έστω και αν «ο εργάτης» αυτός πάτησε πάνω σε όλα τα δίκια των συνανθρώπων του, χάλασε τις αξίες και μαράζωσε τις ελπίδες τους...   Ο συνδικαλισμός μας ποτέ δεν προστάτεψε το δίκιο, αλλά μόνο το βόλεμα όποιου προλάβαινε και βολευότανε και έλεγε ότι ήταν πια εργάτης...

-Τελικά όχι μόνο σταθήκαμε άδικοι για τη νέα γενιά των ανθρώπων, όχι μόνο σταθήκαμε λίγοι για την και τα οράματα μιας Ελλάδας, αλλά το κυριότερο δε βρήκαμε ποτέ το κουράγιο να πούμε ένα συγγνώμη σε κανέναν...

Ένα συγγνώμη για τα κρίματα στα οποία οδηγήσμε τόσα παιδιά...

Ποτέ δε νοιώσαμε την Ελλάδα μας να πεθαίνει, αλλά μόνο τον εαυτό μας νοιώσαμε να κινδυνεύει από τα χειρότερα και αντιταχτήκαμε στο μέλλον που εμείς φτιάξαμε...

Γελάω με μελαγχολία που οι συντεχνίες των παλιών συνδικαλιστών της πλάκας καλούνε το λαό να τις βοηθήσει στον «αγώνα» τους όταν οι ίδιες ξέχασαν ότι υπάρχει μια Ελλάδα άνεργη και φτωχή...

..........................

Η (Ο) κάθε επιτυχούσα στον ΑΣΕΠ έχει κάθε δίκιο να διαμαρτύρεται γιατί ποτέ δεν καλύφτηκε από κανένα συνδικαλισμό, γιατί κανείς συνδικαλισμός δεν υπηρέτησε το κοινωνικό δίκιο της...

Όλα τα λόγια μας και τα πανώ μας, εξασφάλιζαν το βόλεμα όσων προλάβαιναν με οποιονδήποτε τρόπο και βολευόντουσαν.

Η κάθε επιτυχούσα στον ΑΣΕΠ πέρασε όσα δεν πέρασα ποτέ εγώ. Εγώ με μια ακτινογραφία θώρακα βολεύτηκα στο Δημόσιο και με τουπέ επαναστάτη καθόρισα τη ζωή της μετέπειτα επιτυχούσας από το «μετερίζι» που βολεύτηκα και που βόλεψα την οικογένεια μου...

Χωρίς κανένα «μαρτύριο» εξετάσεων και κανένα κριτήριο επιλογής αλλά μόνο κουβαλώντας ντουντούκες με επαναστατικές μουσικές και κείμενα τύπου Τσε, πριν πάω στην πολυθρόνα του σπιτιού μου να φάω σουβλάκια είπα τη γνώμη μου και χασμουρήθηκα πριν αποφασίσω να βγω αύριο να ξαναγωνιστώ...

 

Χτες με απειλητική διάθεση τύπου βιτάμ εκτεθειμένο σε θερμοκρασία 30 βαθμών κελσίου υπό σκιά, απαίτησα να κατεβάσουν τα χέρια από τα λεφτά μας, από τα δικαιώματά μας, από τα προνόμιά μας, από το βόλεμά μας, από τα ασφαλιστικά μας ταμεία

Σήμερα με τους ίδιους συνδικαλιστές παλεύω να μη μας πάρει τα σώβρακα η κυβέρνηση που εμείς ψηφίσαμε...

Αυτός ο λαός έχασε πια τη δημοκρατική του συνείδηση, την εθνική του αξιοπρέπεια και σε κομμάτια θα περιφρουρεί πλέον τα λίγα ψίχουλα των συντεχνιών του μέχρι να τα χάσει και αυτά... Δεν ξέρει ποιους να κλωτσήσει και σε ποιους να πει «άει...»

Από χτες μέχρι και σήμερα κλάψαμε με παντιέρα «αγώνα» την ΕΡΤ...

Αύριο θα προσπαθήσουμε να κλάψουμε εμάς, αλλά όλοι θα λείπουμε από το κλάμα μας, γιατί θα πάμε να κλάψουμε την ΕΡΤ...

Μεθαύριο θα κλάψουμε για το κλάμα μας, που δεν κατάλαβε ότι έπρεπε να αφορά κυρίως και τους τόσους άλλους άνεργους και τους δημοτικούς υπάλληλους που σε λίγο θα είναι άνεργοι.

Μοιραίοι εμείς, ποτέ δεν καταλάβαμε ότι συνδικαλισμός και αγώνας δεν είναι πλέον η συντεχνία των κομματικών δεινοσαυρικών χρόνων της ντουντούκας και του τυχαίου περίπατου γύρω από τις δήθεν κουβέντες με τον οποιοδήποτε μέχρι να διαλυθεί όλη η πορεία, αλλά η συνείδηση ότι το κοινωνικό δίκιο, το κοινωνικό όραμα και η ευτυχία όλων μας (και του δίπλα μας ακόμη) περνά από το πόσο χέρι θα βάλουμε και στη δικιά μας καρατσεπάρα...

Βλέπω τους «αντάρτες» της ΕΡΤ και ... «δακρύζω» για τον «κοινωνικό» αγώνα, από τον οποίο τόσο καιρό ήτανε χαμένοι οι υπάλληλοι της ΕΡΤ.

«Δακρύζω» που η ΕΡΤ αγωνίζεται για τον εαυτό της με συμπαραστάτη της το παγκόσμιο δημοσιογραφικό πογκρόμ, όταν τόσος ανώνυμος κόσμος στην Ελλάδα, χωρίς καμιά βοήθεια προβολής του προβλήματός του έχει χάσει τη δουλειά του.

https://sites.google.com/site/thrasivoulosmaheras/diaphora/%CE%97%20%CE%95%CE%A1%CE%A4....pdf?attredirects=0&d=1

Αύριο που θα απολυθούνε υπερδιπλάσιοι δημοτικοί υπάλληλοι και που εγώ θα απολυθώ και που ο διπλανός μου θα μείνει άνεργος και που θα πάνε σπίτι τους χωρίς δουλειά τόσοι και τόσοι που δεν ανήκουνε σε μουσικά σύνολά, η ΕΡΤ θα κλαίει ακόμη για τον εαυτό της και την ασυδοσία των μισθών που ποτέ δεν βρήκε το θάρρος να καταγγείλει, για τη Λιλιπούπολη και τον πολιτισμό που υπηρετεί δήθεν... Αλλά ποτέ δεν έκλαψε ούτε θα κλάψει για τον φτωχό που έμεινε άνεργος και που δεν έχει λεφτά να πληρώσει τη ΔΕΗ για να ακούσει τα μουσικά σύνολα...

Τα αρχεία της ΕΡΤ δε τα κλαις μέσα από μια α-νόητη ΕΡΤ των ξαφνικών πανηγυρικών «αγώνων» της μικρής απόστασης στην οποία βάζει τα συμφέροντά της και που τόσο καιρό αδιαφορούσε για τη φτώχεια μας, αλλά μέσα από μια Πατρίδα που χάνει τον εαυτό της, που βλέπει τα παιδιά της άνεργα και που ανήμπορη πια νιώθει να ξεπουλιέται...

Πήλιο, Σάββατο 7 Ιουλίου 2013

                                                                      Θρασύβουλος Κων. Μαχαίρας