Επίσκεψη Αγιορείτη Μοναχού στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Βελβεντού.

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Επίσκεψη Αγιορείτη Μοναχού δεχτήκαμε απρόσμενα (19-1-2017) στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Βελβεντού.

Φίλοι του Αγίου Όρους από το Βελβεντό μαζί με τον (γνωστό τους) Αγιορείτη Μοναχό π. Γερόντιο (από το Ιερό Ησυχαστήριο της Αδελφότητας των Δανιηλαίων  από τα Κατουνάκια του Αγίου Όρους) ήρθαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Βελβεντού ν’ ανάψουν κερί.

Τον Αγιορείτη Μοναχό π. Γερόντιο και τη συντροφιά των νέων υποδέχτηκε φιλόξενα και με χαρά στον Ι. Ναό ο π. Κωνσταντίνος.

Μετά το καλωσόρισμα και την πρώτη γνωριμία ακολούθησε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία μεταξύ των δύο πατέρων στο Ναό, η οποία είχε και τη συνέχειά της στο αρχονταρίκι της Ενορίας, μαζί με την προσφορά κεράσματος: ζεστό τσάι και κουλουράκια.

Οι Δανιηλαίοι πατέρες του Αγίου Όρους είναι γνωστοί για την πιστότητά τους στην αγιορείτικη παράδοση της βυζαντινής μουσικής (στο αναλλοίωτο αγιορείτικο ύφος του ψάλλειν, όρθια στάση του σώματος χωρίς επιδεκτικές κινήσεις των χεριών) και στην τέχνη της αγιογραφίας.

‘’Ο γερο-Γρηγόριος (μουσικός ψάλτης) έλεγε και τις καθημερινές το Χερουβικό από το μουσικό βιβλίο’’. ‘’Σε νέο μοναχό ψάλτη, που κουνούσε κάπως υπερβολικά τα χέρια του καθώς έψαλλε, ο γέροντας, του έπιανε τα χέρια, τα κατέβαζε και του έλεγε: - Από πού το παρέλαβες αυτό;’’. Το ερώτημα: ‘’Από πού το παρέλαβες;’’, μου έκανε εντύπωση. Δύο μόνο φράσεις για την ψαλτική τέχνη στην ‘’Αδελφότητα των Δανιηλαίων’’, όπως μας τις είπε ο μοναχός Γερόντιος.    

Στη σύντομη φιλοξενία με τον μοναχό π. Γερόντιο είδαμε το φυσικό απέριττο ύφος, που έχει (= βιώνει) και εκπέμπει ανακουφιστικά στον συνομιλητή του ο αγιορείτης μοναχός και το εν γένει ήθος του Αγίου Όρους φορείς του οποίου είναι μοναχοί.

Η απλότητά τους (των Μοναχών) μαρτυρεί τη φυσικότητα του κατ’ εικόνα. Και την παιδική αθωότητα. Μαρτυρεί τον αυθεντικό (κατά Χριστόν) άνθρωπο, όπως βγήκε από τη δημιουργική πράξη του Τριαδικού Θεού.

Στις κατηγορίες αυτές δεν έχουν θέση ούτε οι μισαλλοδοξίες ούτε οι παρωπίδες του φοβικού φανατισμού (και του φονταμενταλισμού) που μαρτυρούν την έξαρση του ανθρώπινου εγωισμού. Και την έλλειψη εμπιστοσύνης στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού, που είναι για όλα τα πλάσματά του και για όλη την κτίση.  

Στην Ενορία δεχόμαστε ευχάριστα (την επιζητούμε) την εμπειρία των Μοναχών. Όπως και τα Μοναστήρια (πιστεύω) ότι δέχονται και επιζητούν τις εμπειρίες των Ενοριών. Η αντίληψη της αυτάρκειας (όταν και από όποιους καλλιεργείται) είναι μια αυταπάτη και αναπτύσσει  αντικοινωνικές δραστηριότητες.

Η Ενορία και το Μοναστήρι, πρωταρχικοί πυρήνες της Εκκλησίας, υπάρχουν και λειτουργούν μέσα σ’ Αυτήν, ούτε έξω ούτε πάνω από Αυτήν. Και δεν (πρέπει να) είναι πυρήνες κλειστοί. Ούτε ανταγωνιστικοί. Ο καθένας παραμένει αυτός που είναι (με την ιδιοπροσωπία του) και συγχρόνως ανοίγεται διαλογικά, προσληπτικά και μεταδοτικά στον άλλον. 

Οι Ενορίες και Μοναστήρια και η σχέση τους (μέσα στο κανονικό πλαίσιο της ορθόδοξης εκκλησιολογίας) με τη φιλαδελφία, τη συγχωρητικότητα, την αγιότητα, την κοινωνικότητα και το ασκητικό ήθος, μπορούν να γίνουν παράδειγμα αλληλο-συμπληρωματικότητας και για τις (εθνικές και τοπικές) κοινωνίες.  Οι υπονομεύσεις και οι απορρίψεις δεν έχουν προοπτική… 

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας

παπαδάσκαλος

20-1-2017