Πολιτικός κουτσαβακισμός

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Aν μη τι άλλο, δεν πλήττουμε. Κατ’ αρχήν το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης κατεβαίνει ραγδαία. Ο κ. Βαγγέλης Μεϊμαράκης άσκησε με ιδιαίτερη μαεστρία τα γαλλικά του στην επιτροπή Εξωτερικών και Αμυνας. Ο κ. Δημήτρης Ρέππας μιλάει για «τζιτζιφιόγκους» στο υπουργείο Οικονομικών. Ο κ. Παναγιώτης Καμμένος χαρακτήρισε «έμμισθο broker των διεθνών τοκογλύφων» τον πρωθυπουργό της χώρας. Ολοι αυτοί οι «χαριτωμένοι» χαρακτηρισμοί ίσως να υποδηλώνουν οργή, αλλά δείχνουν και τη ρηχότητα εκείνων που τους εκτοξεύουν. Ταυτόχρονα, όμως, αποκαλύπτουν και το επίπεδο της πολιτικής που ασκείται στον τόπο.

Κάποτε υπήρχαν πολιτικοί που προσέβαλλαν τους αντιπάλους τους όχι με χαρακτηρισμούς, αλλά με πνεύμα. Εσφαζαν με σπιρτάδα και όχι με επίθετα. Και δεν μιλάμε μόνο για Βρετανούς πολιτικούς, σαν τον Ουίστον Τσόρτσιλ, ο οποίος κάποτε είπε «ένα άδειο ταξί έφτασε στην Ντάουνινγκ Στριτ. Ανοιξε η πόρτα και ο Ατλι βγήκε έξω». Αναφερόμαστε και στο φλέγμα του Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος όταν κάποτε υβρίσθηκε από ένα βουλευτή αντιπάλου κόμματος ρώτησε: «Ποιος το είπε αυτό;» «Εγώ», απάντησε κάποιος. «Α, τότε δεν έχει καμιά σημασία», ανταπάντησε ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Ταυτόχρονα, όμως -κι αυτό δεν είναι σύμπτωση- υπήρχαν εγγράμματοι πολιτικοί. Λειτουργικά εγγράμματοι· διάβαζαν, μορφώνονταν έγραφαν, προβληματιζόταν. Μέχρι και Θουκυδίδη μετέφρασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Εβλεπαν την μεγάλη εικόνα της κοινωνίας, της οικονομίας, της πολιτικής, και όχι μόνο το κόμμα ή το στενό φέουδό τους. Μπορούσαν να υπηρετήσουν τον διάλογο με ευρύτερα της ψωροκώσταινας και της συγκυρίας επιχειρήματα και σίγουρα δεν θα ήταν πληκτικοί σε ένα τραπέζι. Αυτό το πνεύμα αντικαταστάθηκε από τους αστείους αστεϊσμούς των ανακοινώσεων του ΛΑΟΣ και, ακόμη χειρότερα, από έναν πολιτικό κουτσαβακισμό με συνακόλουθο έναν λεκτικό τραμπουκισμό. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είναι μόνο λεκτικός. Σημεία των καιρών; Ισως, αλλά το γεγονός ότι αυτοί είναι εκλεγμένοι δείχνει κάτι περισσότερο. Η μόρφωση έπαψε να είναι διαβατήριο και αξία για την ελληνική κοινωνία. Δεν εκλέγουμε εκείνους που έχουν να πουν πολλά, αλλά εκείνους που κραυγάζουν. Και ίσως γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...