Εμπιστευτικά: Κλωτσοπατινάδα

του Γιάννη Πρετεντέρη από ΤΑ ΝΕΑ

ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΝΑ συγκρίνουµε δύο διαφορετικά περιστατικά. ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟ. Η κυβέρνηση καταθέτει ένα φορολογικό νοµοσχέδιο - µια νοµοθετική πρωτοβουλία κατ’ εξοχήν αµφιλεγόµενη και εκρηκτική.  

ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ λογικό, οι βουλευτές του ΠαΣοΚ αλλού διαφωνούν, αλλού συµφωνούν, αλλού διαφοροποιούνται, αλλού διατυπώνουν ενστάσεις ή επιφυλάξεις, γενικώς το κουβεντιάζουν. Οι Κοινοβουλευτικές Οµάδες δεν είναι λόχοι.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Η κυβέρνηση µπαίνει στην κουβέντα. Δέχεται πολλές αλλαγές, αποσύρει κάποιες επίµαχες διατάξεις, διαµορφώνει διαφορετικά ορισµένες άλλες. Ετσι, η νοµοθετική πρωτοβουλία οδηγείται σε ένα αποτέλεσµα που συνθέτει διάφορες επιµέρους απόψεις και παρατηρήσεις. 

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΔΕΥΤΕΡΟ. Η Ν.Δ. αποφασίζει να κινήσει προσυνεδριακές διαδικασίες εν όψει του Συνεδρίου της, όπου προτίθεται να αλλάξει και κάποιες καταστατικές διατάξεις.
ΟΠΩΣΕΙΝΑΙ εξίσου λογικό και σίγουρα αναµενόµενο, άλλα στελέχη της Ν.Δ. έχουν την µια άποψη κι άλλα την άλλη. Αλλοι διαφωνούν, άλλοι συµφωνούν κι άλλοι διαφοροποιούνται, γενικώς το κουβεντιάζουν και αυτοί. Να σηµειώσω πως ούτε τα (δηµοκρατικά) κόµµατα είναι λόχοι.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; ΠΙΑΝΟΝΤΑΙ µαλλί µε µαλλί. Κι αρχίζει µια φασαρία του τύπου «ποιος είσαι εσύ που θα µου πεις εµένα!» και «κάτσε καλά µη σε πλακώσω!» και «εσύ να µη µου κουνιέσαι!..».
ΤΟ ΠΡΩΤΟ περιστατικό ονοµάζεται φυσιολογική και πολιτισµένη πολιτική διαδικασία. Από αυτές που επιτρέπουν σε µια δηµοκρατία να λειτουργεί στο καλύτερο δυνατό επίπεδο.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ περιστατικό αποκαλείται κοµµατική κλωτσοπατινάδα. Δεν ξέρω ποιον τιµά, αλλά σίγουρα δεν µπορεί να κάνει ιδιαιτέρως υπερήφανους όσους µετέχουν σε αυτήν.
ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΩ ότι η µια παράταξη επιδεικνύει µεγαλύτερη πολιτική ωριµότητα από την άλλη; Θα το υποθέσω, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτηµα που αφορά την κοινωνία µας. Το ζήτηµα είναι πώς αντιλαµβάνεται η κοινωνία µας τη δηµοκρατία.  

ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ σαν ένα σύστηµα διαλόγου µεταξύ αντίθετων απόψεων και συνύπαρξης διαφορετικών αντιλήψεων; Ή ΤΗΝ εκλαµβάνει σαν µια διαδικασία διαρκούς επιβολής από την οποία θα βγαίνει πάντα ένας κερδισµένος και ένας χαµένος; 

Η ΠΡΩΤΗ αντίληψη οδηγεί στη σύνθεση. Η δεύτερη, στην αναµέτρηση. 

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ φυσικά έχει την απόλυτη ευχέρεια να επιλέξει την αντίληψη που του ταιριάζει. Δεν είµαι βέβαιος, όµως, ότι µια σύγχρονη κοινωνία έχει την πολυτέλεια να υιοθετήσει τη δεύτερη. 

ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ; Επειδή όταν ένα κόµµα δεν έχει την στοιχειώδη ικανότητα να διεκπεραιώνει µε σύνεση, αυτοσυγκράτηση και αξιοπρέπεια τα εσωτερικά του ζητήµατα, τότε µε ποια ακριβώς διαδικασία προτίθεται να κυβερνήσει τη χώρα; Μοιράζοντας σφαλιάρες;  

ΤΟ ΒΡΙΣΚΩ αντιπαθητικό. Αλλά και δύσκολο. Διότι ακόµη κι αν η σφαλιάρα µπορούσε να λειτουργεί ως µέθοδος διακυβέρνησης την εποχή της ΕΡΕ, δεν µου φαίνεται ικανή να το καταφέρει και τώρα.