Πάσχα ήταν και πέρασε. Πως πέρασε; Για εμάς τους ενήλικες, τους ελεύθερους ενήλικες, μια χαρά και πάντα τέτοια. Παρεούλα με απολαύσεις μοναδικές. Ντόπια τσίπουρα και κρασιά, απολαυστικούς μεζέδες, νηστήσιμους και μη, μύδια αχνιστά (μόνο στην Αιανή το Μεγάλο Σάββατο) μανιτάρια, τραγούδια και χορούς παραδοσιακούς και χιλιάδες ηχηρές επαφές στα ποτήρια μας με την ευχή, στην Υγειά μας.
Πόσες φορές το τελευταίο διάστημα η λέξη υγεία έχει βγει από τα χείλη όλων μας;
Πόσες φορές αισθανθήκαμε ότι η έννοια υγεία έχει υποστεί τόσο ευτελισμό με όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν γύρω μας;
Πόσους αγώνες θα πρέπει να δώσουν οι πολίτες ενός ευνομούμενου κράτους για την παροχή υγείας;
Πόσες ψυχές θα χαθούν, δίδαγμα ανθρώπινο, στο βωμό της αναλγησίας, του πρόχειρου, του εφήμερου, του ωχαδερφισμού, των παράνομων συναλλαγών, της αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο μας, της λαϊκής ρήσης “Πίτα που δεν την τρως, άστην να καεί”.
Πόσο θα πληρώνουνε ανθρώπινες ζωές, αντίτιμο για την άρση της αδιαφορίας των ανευθυνουπεύθυνων πολιτικών που για να ξυπνήσουν θέλουν αίμα, λες και κατάγονται όλοι τους από τα Καρπάθια.
Όλα αυτά αδέρφια είναι ερωτηματικά που μένουν αναπάντητα, είναι βλέμματα γεμάτα ανησυχία, είναι φοβίες.
Αυτές τις φοβίες διέκρινα στις μικρομάνες που έβλεπαν τα παιδιά τους να παίζουν στο ύπαιθρο. Να μη χτυπήσουν, να μη φάνε κάτι και τους πειράξει, να μην κρυώσουν.
Και καλά οι μικρομάνες που ήρθαν στα χωριά των γιαγιάδων και των παππούδων τους για τις γιορτές, να τρέμουν στην ιδέα. Οι σκληραγωγημένες γυναίκες της επαρχίας που μεγάλωσαν στις αλάνες και μένουν ακόμη εδώ τι φταίνε να μεταφέρουν τις φοβίες τους στα παιδιά τους. Και πως όμως να το παίξουν …ηρωίδες όταν η τραγελαφικές καταστάσεις, ειδικά στο ΕΣΥ, αντί να …μαζεύονται, απλώνουν επικίνδυνα. Είναι να μην αγωνιούν; Ούτε στη μάνα τους οι …μανάδες δεν έδειχναν εμπιστοσύνη. Τίνος είναι τα αυγά; Το γάλα για το τσουρέκι της θείας είναι, ή το αγόρασες; Κοίταξες την ημερομηνία λήξης; Μην ξαπλώνεις στα χόρτα, μη σε τσιμπήσει κάτι, μην κρυώσεις, μη φας μανιτάρια φουκαρά μου. Μη, μη, μη.
Και αυτό γιατί, και απολύτως δικαιολογημένα, θα τους έφερνε αντιμέτωπους με την ΑΝΥΠΑΡΞΊΑ. Ανυπαρξία παιδιατρικών κλινικών, ανυπαρξία παιδιάτρων, κλειστές Μ.Ε.Θ., μηχανήματα, όπως αξονικοί τομογράφοι, να μη λειτουργούν, ή να μένουν στα υπόγεια φοβούμενοι να τις μεταφέρουν στις θέσεις λειτουργίας, πρώτον για να μην χαλάσει το αμπαλάζ και δεύτερον για να μην σκουριάσουν από την αχρησία και την υγρασία, γιατί ποιος θα τα λειτουργήσει;
Αυτά θα μου πείτε αδέρφια ήταν γνωστά εδώ και καιρό. Ε και; Όλα, μα όλα σε αυτή την έρμη τη ζωή αποτελούν άλλοθι; Και για ποιους. Αποτελούν άλλοθι για όλους αυτούς που αλλάζουν καρέκλες περίοδο με την περίοδο και παίζουν …“συγκρουόμενα” με τα νεύρα μας. Αυτοί, όταν αναλαμβάνουν οι άλλοι, νομίζουν ότι μόλις τότε φύτρωσαν σαν …σέσκουλα στους μαγευτικούς κήπους της πολιτικής μας ζωής. Και μετά παίρνουν σειρά οι άλλοι και τούμπαλιν.
Ο θάνατος του μικρού Γιαννάκη από ότι φαίνεται ταρακούνησε μόνο τους απλούς ανθρώπους, την ίδια ώρα που κάποιοι ψάχνουν ακόμα τις αρμοδιότητες για να διενεργηθεί η ΕΔΕ που …διέταξε από την Αθήνα και το γραφείο της η Υπουργός, πρώην Γραμματέας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. του κόμματος που έφερε τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα κάπου στο 1981 αλλά τον ξέχασε εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου