Ο χειρότερος εχθρός της κυβέρνησης

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Οταν ακούω ερωτήσεις του τύπου «πότε θα πέσει η κυβέρνηση;» ή «πότε θα γίνουν εκλογές;» θυμάμαι τον Χάρολντ Μακ Μίλαν.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60, ένας νεαρός δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει ποιος είναι ο χειρότερος εχθρός μιας κυβέρνησης: «Τα γεγονότα, αγαπητό μου παιδί. Τα γεγονότα!» απάντησε φλεγματικά ο βρετανός πρωθυπουργός.

Οταν, λοιπόν, ακούω προγνωστικά για «τα σχέδια του Τσίπρα» κρυφογελάω διότι στην πολιτική δεν υπάρχουν σχέδια ανεξάρτητα από γεγονότα - ακόμη λιγότερο παρδαλά σχέδια, όπως για παράδειγμα η προσπάθεια να τυπωθούν δραχμές στη Ρωσία!  

Και η έως τώρα πρακτική της κυβέρνησης αλλά κυρίως όσα αποκαλύπτονται καθημερινά για την πρώτη θητεία της δείχνουν πως συγκροτημένο σχέδιο δεν υπάρχει ή πως υπάρχουν τόσο πολλά και αντικρουόμενα, που αλληλοεξουδετερώνονται.

Οποιος άκουσε την ομιλία του Πρωθυπουργού στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε σοφότερος.

Αντιλαμβάνομαι ότι εκεί μιλούσε σε ένα ιδιότυπο κομματικό ακροατήριο και ως εκ τούτου άλλα πράγματα προείχαν.

Αλλά, παρ' όλα αυτά, το μόνο που ακούστηκε είναι ότι θα εκβιάσουμε τους Ευρωπαίους με τη δεύτερη αξιολόγηση, η οποία δεν πρόκειται να κλείσει αν δεν πάρουν ταυτοχρόνως μέτρα για το χρέος.

Αν αυτό είναι το σχέδιο, τότε μοιάζει χλωμό. Για τρεις λόγους.

Πρώτον, επειδή η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει αντιληφθεί ότι το καλαμπούρι του εκβιασμού ως μέθοδος έχει τελειώσει.

Για την ακρίβεια, το πλήρωσε ήδη ακριβά. Τρεις σκασίλες έχουν οι άλλοι αν θα κλείσουμε ή δεν θα κλείσουμε τη δεύτερη αξιολόγηση - να θυμίσω ότι τυπικά δεν έχει ακόμη κλείσει η πρώτη!

Δεύτερον, επειδή ουδείς στην Ευρωπαϊκή Ενωση συζητεί κάποιας μορφής απομείωση του χρέους. Μόνο οριακές διευθετήσεις και μόνο μετά το εκλογικό 2017.

Ούτως ή άλλως, η απόφαση του Eurogroup που επικαλείται η κυβέρνηση μιλάει για το ενδεχόμενο διευθετήσεων μετά το 2018, όταν ολοκληρωθεί το τρίτο Μνημόνιο.

Τρίτον, επειδή η κυβέρνηση καταρρέει όχι λόγω χρέους, αλλά λόγω διαχειριστικής ανεπάρκειας και πολιτικής απαξίωσης.   

Και αυτό γίνεται σαφώς αντιληπτό στην Ευρώπη όπου οι ελπίδες για μια ελληνική ανάκαμψη έχουν εξανεμιστεί και οι εξελίξεις δεν ευνοούν τις κυβερνητικές προσδοκίες.

Ο Ολάντ τελειώνει, ο Σουλτς μάλλον φεύγει, ο Ρέντσι κλονίζεται, οι πορτογάλοι σύντροφοι κινδυνεύουν με νέο Μνημόνιο και ο Ραχόι πάει για νέα εντολή.

Ως εκ τούτου, αν κάποιες διευθετήσεις είναι εφικτές, οι δανειστές δεν θα τις κάνουν δώρο σε μια κυβέρνηση εναντίων που φεύγει, αλλά θα τις κρατήσουν για την κυβέρνηση ομοφρόνων που έρχεται. Για το καλωσόρισμα.

Με άλλα λόγια και με τα γνωστά δεδομένα, δεν υπάρχουν περιθώρια σοβαρών αναπροσαρμογών με τη σημερινή κυβέρνηση, πέρα ή έξω από όσα συμφωνήθηκαν πέρυσι το καλοκαίρι.

Η όποια αξιόλογη μεταβολή των όρων (είτε στο χρέος είτε στα πλεονάσματα...) μπορεί να προκύψει μόνο ύστερα από πολιτική αλλαγή στην Αθήνα.

Υπό αυτή την έννοια, πραγματικό κυβερνητικό σχέδιο δεν φαίνεται να υπάρχει κι ούτε είναι προφανές σε τι στηρίζεται ρεαλιστικά η κυβέρνηση για να παρατείνει τον βίο της - πέρα από τη συνενοχή της εξουσίας...

Μια ενδεχόμενη απάντηση είναι η οξύτητα και η πόλωση σε συνδυασμό με την οικοδόμηση καθεστωτικών μηχανισμών σε δικαιοσύνη, διοίκηση και ενημέρωση.

Για την ακρίβεια, δεν νομίζω να υπάρχει προηγούμενο ευρωπαϊκής χώρας όπου ο Πρωθυπουργός αποκαλεί στη Βουλή τον αρχηγό της αντιπολίτευσης «άνθρωπο της Siemens» και «άνθρωπο της διαπλοκής».

«Αυτό που πραγματικά με σόκαρε ήταν το μίσος που έσταζε από κάθε λέξη του Πρωθυπουργού» ομολόγησε αφοπλιστικά η Φώφη Γεννηματά.

Ολα αυτά (η οξύτητα, η πόλωση, η συνενοχή, ο καθεστωτισμός, το μίσος...) είναι ενοχλητικά, αλλά δεν αποτρέπουν τις εξελίξεις. Απλώς αυξάνουν το κόστος τους.

Διότι, όπως έλεγε και ένας άλλος σοφός πολιτικός, ο Φρανσουά Μιτεράν, «τελικά τα γεγονότα έχουν πάντα δίκιο διότι είναι ξεροκέφαλα».
ΤΟ ΒΗΜΑ