Οι μοιραίοι

Του Βασίλη Μαγκλάρα

Το ότι ζούμε σαν Λαός τον «εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες» δεν νομίζω να υπάρχει νοήμον άνθρωπος που δεν το έχει καταλάβει ποικιλοτρόπως στο πετσί του. Απλά το ότι «ζούμε» παίζεται ως φιλοσοφική έννοια, ή ως υπαρξιακή ανάγκη, που χρειάζεται περισσότερη επεξεργασμένη νόηση, παρά τυφλή κατανόηση, για να εξηγήσουμε «αν υπάρχει ζωή πριν το θάνατο» σ’ αυτόν τον έρμο Τόπο.           
                                                                             

 Σ’ αυτόν τον έρμο Τόπο όπου «ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα» και που η πολιτική έγινε γινάτι με αριστερό προφίλ και δεξιό ανφάς, έτοιμη ν’ αδράξει την ευκαιρία της ιστορίας και να αλλάξει την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο όλο, με μια στιλιστική μανία οίκου μόδας. Μόνο που το «Αρμάνι» που μας υποσχέθηκαν δεν είχε τσέπες ούτε μανίκια, αλλά έναν τεράστιο γιακά που μας έχουν πιάσει και μας κουνούν το δάκτυλο για τα χειρότερα που θα έρθουν αν δεν αποδεχτούμε με Παπικό αλάθητο το ΔΝΤ, την ΕΕ, την ΕΚΤ και την Πρώτη Φορά Αριστερά.

Αυτήν την ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, που η ταυτότητα της αριστεράς κρίθηκε στην παλινδρόμηση του λέμε- ξελέμε, του δημοψηφίζουμε ΟΧΙ  ως διαπραγματευτικό χαρτί και καταλήγουμε σ’ ένα ενθουσιώδες ταπεινωτικό ΝΑΙ, του σκίζουμε… αλλά υπογράφουμε νέα και σκληρότερα μνημόνια, του βάζουμε κόκκινες γραμμές για να μας ακυρώνουν και να μας διαψεύδουν, καταλήγοντας στο κοινότυπο για τον κοσμάκη, τ’ είχες Γιάννη τ’ είχα πάντα. ..                                                                                      

Παρ’ όλα αυτά εμείς επιμένουμε σ’ αυτόν τον έρμο Τόπο όπου πεισματικά «ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα»  να «περιμένουμε τους Βαρβάρους να είναι μια κάποια λύση», που θα μας λυτρώσει στην αξιολόγησή τους από το επονείδιστο χρέος, από την αγιάτρευτη ύφεση, από τα εξασθενημένα ασφαλιστικά ταμεία, από τα χίλια κακά της μοίρας μας πριν έρθει το μοιραίο. Ένα ΜΟΙΡΑΙΟ που νομίζουμε θα ξορκίσουμε με όρους Δημιουργικής Ασάφειας, που αδυνατούν να καταλάβουν οι «κουτόφραγκοι» των Θεσμών από εμάς τους ατσίδες.   Και ενώ μας συμβαίνουν όλα αυτά και ενώ δεν βρίσκουμε ουρανό απ’ τα σκυμμένα κεφάλια και η εσωστρέφεια μας  έχει αποκλείσει περισσότερο απ’ τους κλειστούς δρόμους, τα κλειστά σύνορα και τις κλειστές Τράπεζες, την Πόρτα μας κτύπησε το πιο απάνθρωπο EXPRES του Μεσονυκτίου. Ένας ανθρώπινος συρμός που εξόκειλε στις ξέρες των νησιών μας με απλωμένα τα χέρια για δυο σταγόνες ανθρωπιάς, για ένα βήμα μακρύτερα απ’ τη φρίκη και το θάνατο, για μια ευκαιρία- πέρασμα- στην ελπίδα.                                                             

Δεν ξέρω αν δοκιμαζόμαστε σαν Λαός στις αντοχές και στο χαρακτήρας μας, ή είμαστε έρμαια μιας αντίληψης που μας θέλει «ξέφραγο αμπέλι» από την ελαφρότητα που μέχρι σήμερα αντιμετωπίσαμε το προσφυγικό. Εκείνο που ξέρω είναι ότι αυτός ο Λαός επαναλαμβάνω ο ΛΑΟΣ, ο εξοντωμένος, παρά την απογοήτευσή του, καλείται με το φιλότιμό του να κρατήσει όρθια την Ελλάδα και τις αξίες του πολιτισμού του. Ναι αυτήν την Ελλάδα που- Μόνη απέναντι στην οικονομική της εξαθλίωση. Μόνη απέναντι στην ανθρωπιστική κρίση. Μόνη απέναντι στο προσφυγικό- μεταναστευτικό πρόβλημα. Μόνη απέναντι στα γεωστρατηγικά σχέδια των ισχυρών. Μόνη απέναντι σ’ έναν εξωφρενικό γείτονα που οραματίζεται τον εαυτόν του ως τον Μωάμεθ Γ’ τον Πορθητή- απλώνει μια αγκαλιά αλληλεγγύης.                                                                                                                                 

Όμως πέρα από τις δικές μας ευθύνες στη μετακίνηση αυτών των πληθυσμών. Πέρα από την φασίζουσα και μιαρή αντιμετώπιση των χωρών του Βίσεγκραντ. Πέρα από την ρατσιστική ξενοφοβία των Σκανδιναβών. Ακόμα πέρα και από τους κανόνες που ορίζουν τις συνθήκες της ΕΕ υπάρχει και ο ΟΗΕ. Αυτός ο Παγκόσμιος Οργανισμός που δυστυχώς για μια ακόμα φορά δεν δικαιολογεί την ύπαρξή του. Ο ΟΗΕ που κανείς δεν τον επικαλείται παρά την Διακήρυξη του 1951 για το προσφυγικό και την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Ύπατης  Αρμοστείας το 1967, που  προσδιορίζει ποιός είναι Πρόσφυγας και ποιος Μετανάστης και ποιάς μεταχείρισης τυγχάνουν από τις 116 χώρες αρχικά, που αργότερα έγιναν 139(ανάμεσά τους όλες οι Ευρωπαϊκές)που έχουν υπογράψει την Διακήρυξη.                                   

 Έτσι απλά προς υπενθύμιση πολύ σύντομα αναφέρω αν κατάλαβα σωστά, ότι πρόσφυγας είναι όποιος αναγκάζεται να φύγει από τη χώρα του λόγω πολιτικής-θρησκευτικής-φυλετικής δίωξης ή εμπόλεμης κατάστασης και στην περίπτωσή του δικαιούται ειδικά έγραφα που ισχύουν όπως  το «Διαβατήριο Nansen».  Με αυτά τα έγραφα μπορεί να ταξιδέψει σε οποιαδήποτε από τις 139 χώρες που έχουν υπογράψει την Διακήρυξη και τελεί υπό την απόλυτη προστασία του ΟΗΕ. Όσον αφορά τον μετανάστη τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά αφού θεωρείται ότι φεύγει οικιοθελώς από τη χώρα του και δεν προστατεύεται όπως ο πρόσφυγας, ενώ ο επαναπατρισμός του είναι η συνήθης πρακτική.                                                                                                                                                                       

 Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα όσο κι’ αν απορούμε, όσο κι’ αν μας μπερδεύει η ερμηνεία τους, όσο κι’ αν μας φταίνε οι άλλοι. Το θέμα είναι, είμαστε αποφασισμένοι να βρούμε λύση;  Έχουμε Εθνική Στρατηγική; Ξέρουμε τι θέλουμε; Μπορούμε επιτέλους να αξιώνουμε το αυτονόητο; Μπορούμε την ισοτιμία μας ως μέλη της Διεθνούς Κοινότητας να μην την διαπραγματευόμαστε αλλά να την απαιτούμε; Μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από τον πολιτικό μικρόκοσμο που διχαστικά μας κατατρέχει; Μπορούμε έστω σαν αρχή, να σταθούμε μια φορά απέναντι σε όσα και όσους μας προσβάλλουν και να σηκώσουμε το γάντι; Αν ναι… ΥΠΑΡΧΟΥΜΑΙ ακόμα!                                                                                                                                   

Διαφορετικά… Διαφορετικά σ’ αυτόν τον έρμο Τόπο όπου αταλάντευτα «ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα», θα βλέπουμε τις ζωές μας να περνούν να χάνονται και μαζί και οι ζωές των παιδιών μας, επαληθεύοντας τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή.                                                                                                           

<Δειλοί μοιραίοι κι’ άβουλοι αντάμα-προσμένουμε, ίσως κάποιο θάμα!>(Κ. Βάρναλης)    

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                              

 magklarasvas@yahoo.gr