Αυτή την εποχή είναι πολύ δύσκολο να γράφεις και να εκφράζεις δημόσια την άποψή σου. Πρώτον, γιατί τίποτα δεν μοιάζει αρκετά σημαντικό, την ώρα «που ο κόσμος καίγεται, δεν έχει να φάει, δεν έχει να πληρώσει τα δάνειά του» και δεύτερον γιατί με την καμία δεν μπορεί να επιτευχθεί πλέον επίπεδο συμφωνίας.
Αρα, λοιπόν, έχουμε και λέμε: τέρμα στα ελαφριά -τύπου life style- θέματα, τέρμα, όμως, και στα βαριά. Για παράδειγμα, πώς να γράψεις για όσους κόβουν τα δέντρα για να κάψουν το τζάκι τους, χαρακτηρίζοντας τη συμπεριφορά τους αντικοινωνική;
Η απάντηση που θα έρθει είναι ότι αντικοινωνικοί είναι όσοι μας οδήγησαν ως εδώ. Και μέχρι ενός σημείου θα έχουν και δίκιο. Πώς να ασχοληθείς με όσους απεργούν, ενώ αμείβονται κανονικά, στερώντας από τα παιδιά του κόσμου το δικαίωμα στη μόρφωση; Πολλοί θα πουν ότι με τα χάλια που έχει το πανεπιστήμιο, οι φοιτητές καλό είναι να μάθουν να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους.
Κοινώς, απ’ όπου και να το πιάσεις το πράγμα βρωμάει, ίσως γιατί όταν όλα βγουν από την κανονικότητά τους, τίποτα δεν έχει τη θέση που είχε πριν στον μικρόκοσμό μας. Προετοιμάσου για το χειρότερο, περίμενε το καλύτερο, δέξου ότι έρθει έλεγε η Χάνα Αρεντ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή την ημέρα θα την ακολουθήσει μια άλλη, γιατί ακόμα και μετά τη μεγαλύτερη καταστροφή ξημερώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου