Δικαίωμα συμβίωσης

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Ακούω ότι η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια προκαλεί αντιδράσεις. Πράγμα που φοβίζει όσους φοβίζουν συνήθως οι αντιδράσεις.

Και δεν εννοώ μόνο τον Μητροπολίτη Πειραιώς που απειλεί να αφορίσει όσους βουλευτές το ψηφίσουν - τέτοια παθαίνουμε όταν οι συνδικαλιστές κλείνουν τις πόρτες του Δρομοκαΐτειου: οι πάσχοντες κυκλοφορούν ελεύθεροι...

Εννοώ πολλούς ανθρώπους που εξεγείρονται ή ενοχλούνται ή δυσανασχετούν για την ηθική διάσταση ενός θέματος, το οποίο επί της ουσίας ούτε τους αφορά ούτε τους αγγίζει.

Καταλαβαίνω πολύ καλά να αντιδράς όταν κάποιος θίγει τα δικαιώματά σου.

Δεν καταλαβαίνω, όμως, πώς μπορείς να αντιδράς στα δικαιώματα του άλλου. Τι σε κόφτει στο κάτω κάτω αν ο άλλος (ή η άλλη) έχει το δικαίωμα να συμβιώνει κατά τον νόμο με το πρόσωπο της αρεσκείας του (της);

Διότι η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια αφορά ακριβώς αυτό: την παραδοχή ότι όλοι οι έλληνες πολίτες χαίρουν των ίδιων δικαιωμάτων ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, θρησκείας και σεξουαλικής προτίμησης.

Ως εκ τούτου, όσοι αντιδρούν στην επέκταση, αυτήν ακριβώς την ισότητα απέναντι στον νόμο αμφισβητούν. Και στο όνομα της δικής τους ηθικής καταλύουν το δικαίωμα των άλλων.

Μα η Εκκλησία..., θα μου πείτε. Δουλειά της, θα απαντήσω εγώ.

Αν στην Εκκλησία δεν αρέσουν τα ομόφυλα ζευγάρια (πράγμα μάλλον παράξενο για μια θρησκεία που επαγγέλλεται την αγάπη...), δεν έχει παρά να μην τα παντρεύει κατά το εκκλησιαστικό τελετουργικό.

Καμία σχέση, δηλαδή, με το σύμφωνο συμβίωσης.

Αλλά από πού και ώς πού η Εκκλησία θα επιβάλλει στην Πολιτεία ένα καθεστώς διακρίσεων εναντίον όσων δεν αποδέχονται τη δική της ηθική στάση;  

Φθάσαμε, λοιπόν, στο ζουμί: στις αντιδράσεις.

Δεν ξέρω ποιοι αντιδρούν. Και επί της ουσίας ούτε με ενδιαφέρει. Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας φρονεί ό,τι γουστάρει.

Θυμάμαι, ας πούμε, ότι κάποιοι αντιδρούσαν κάποτε στην απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Υπογραφές, λαοσυνάξεις, λάβαρα, αιωνία τους η μνήμη.

Θυμάμαι επίσης ότι κάποιοι αντιδρούσαν την άνοιξη στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αλλά τώρα που το συζητούν στη Βουλή δεν κουνιέται κουνούπι.  

Θυμάμαι, τέλος, ότι κάποιοι αντιδρούσαν και στη μείωση των φαρμάκων αλλά ο Γεωργιάδης τούς καθάρισε σε μία εβδομάδα - ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί στην ελληνική πολιτική έναν άνθρωπο να διαλύει μόνος του ένα ολόκληρο κόμμα!..

Γενικώς πάντα κάποιοι αντιδρούν σε κάτι.

Δουλειά της Πολιτείας είναι ασφαλώς να τους ακούει. Να αφουγκράζεται τους φόβους και τις ανησυχίες. Να παίρνει ενδεχομένως υπόψη τις ενστάσεις τους.

Αλλά τελικά να κάνει εκείνο που εμπεδώνει τις βασικές αξίες της κοινωνίας. Και της δημοκρατίας μας.

TA NEAα