Τσίπρας και Κανελλόπουλος

Του Νικηφόρου Αντωνόπουλου

Φαίνεται ότι στον κ. Τσίπρα δεν αρκεί η καταγέλαστη, τελικά, προσπάθεια ...μίμησης (τρομάρα του!) του Ανδρέα Παπανδρέου. Το πιο σίγουρο είναι ότι δεν του βγαίνει. Γι’ αυτό και ζήλωσε νέα δόξα! Και αποφάσισε να μιμηθεί τον ... Παναγιώτη Κανελλόπουλο! Ναι, τον ηγέτη της καραδεξιάς ΕΡΕ του 1963, στην οποία τον άφησε στο πόδι του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν έφυγε από την Ελλάδα – με ψεύτικο όνομα, όπως αναφέρει ο ... πολιτικός μύθος, ωστόσο δεν είναι αυτό το θέμα...
Το θέμα είναι ο Τσίπρας και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Ο οποίος Κανελλόπουλος ανέλαβε την ηγεσία της ΕΡΕ τον Δεκέμβριο του 1963, μετά την εκλογική ήττα του Νοεμβρίου από την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου και την οριστική αποχώρηση του Κ. Καραμανλή από την Ελλάδα, για να υποστεί και αυτός -ο Π. Κανελλόπουλος- με τη σειρά του, νέα, συντριπτική ήττα αυτή τη φορά, από την Ε. Κ. στις εκλογές του Φεβρουαρίου1964 (με ποσοστό 35,26%, έναντι 52,72% της Ε. Κ.).
Η περίοδος κατά την οποία ο Π. Κανελλόπουλος ηγήθηκε της ΕΡΕ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει κατά γενική ομολογία χαρακτηριστεί ως η χειρότερη στην πλούσια πολιτική και ακαδημαϊκή διαδρομή του. Ο ίδιος, μάλιστα, τόσο στη διάρκεια της δικτατορίας, όσο και στα χρόνια της μεταπολίτευσης, επέδειξε «έμπρακτη μεταμέλεια», με κορυφαία στιγμή την ψήφο του υπέρ της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης, περιλαμβανομένων του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, ενώ το κόμμα της Ν. Δ. είχε αποχωρήσει από την ψηφοφορία!
Ως κορυφαία αρνητική στιγμή για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο έχει καταγραφεί η 19^η Φεβρουαρίου 1965, όταν, μιλώντας σε συγκέντρωση της ΕΡΕ στην πλατεία Κλαυθμώνος, κάλεσε τους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου να ανατρέψουν τον Γεώργιο Παπανδρέου, δηλώνοντας ότι δεσμεύεται να στηρίξει κυβέρνηση που θα προέλθει από βουλευτές της Ε. Κ... ! «Δέσμευση» την οποία τήρησε ο αρχηγός της ΕΡΕ, στηρίζοντας σε όλη τη διάρκεια της αποστασίας τις κυβερνήσεις – ανδρείκελα των ανακτόρων...
Βεβαίως, το 2013 δεν είναι 1965. Ούτε τα πρόσωπα έχουν το ίδιο ειδικό βάρος, ούτε οι συνθήκες είναι ίδιες, ούτε οι εποχές, ή, πολύ περισσότερο τα γεγονότα, αντιγράφονται ή επαναλαμβάνονται. Τα 48 χρόνια που έχουν κυλήσει από τότε, δεν ήταν μόνο πλούσια σε γεγονότα που έχουν σημαδέψει τη νεοελληνική πολιτική ιστορία, αλλά και έχουν καταστεί βίωμα που καθορίζει αποφασιστικά στάσεις, συμπεριφορές και αντιλήψεις. Με αυτήν την έννοια, δεν προκάλεσε καμία εντύπωση η γενική αποστροφή με την οποία έγινε δεκτή η ανιστόρητη «πρόσκληση προς αποστασία»  -γιατί τέτοια ήταν, κι ας προσπαθούν τώρα διάφοροι να την μαζέψουν- που απηύθυνε ο Τσίπρας προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Τι ακριβώς είπε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας στην «Αυγή»;
«Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις τόσο στη Βουλή, όσο και στην κοινωνία (...) Σε κάθε περίπτωση, όσοι αποφασίσουν με την ψήφο τους να θέσουν τέρμα στην καταστροφική πορεία της χώρας, παρά τις επιθέσεις του συστήματος της μνημονιακής   διαπλοκής, που θα είναι σφοδρές όπως φάνηκε και στην περίπτωση    της Θεοδώρας Τζάκρη, θα έχουν την πλατιά αποδοχή της λαϊκής        βάσης, των τοπικών κοινωνιών και των πολιτών που τους  εξέλεξαν και δεν αντέχουν άλλο...»
Αυτοί που επιχειρούν να μπαλώσουν τα πράγματα μπροστά στην κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, επικαλούνται ότι ο Α. Τσίπρας δεν είπε ότι θα τους κλείσει θέση στα ψηφοδέλτια του κόμματός του, αλλά μίλησε γενικά ... «περί αποδοχής της λαϊκής βάσης... κ.λπ.» -την οποία «λαϊκή βάση», ως γνωστόν, εκπροσωπεί κατ’ αποκοπή, ο ΣΥΡΙΖΑ!
Ωστόσο, όπως επισημαίνει και ο καλός συνάδελφος Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος στη στήλη του στο «Έθνος» (Τετάρτη, 20.11.13),
«... η προτροπή σε βουλευτές να ανατρέψουν την κυβέρνηση που στηρίζουν (...) όταν συνοδεύεται από αντάλλαγμα και ειδικότερα από έμμεση προσφορά βουλευτικής έδρας, είναι ο ορισμός της προτροπής σε αποστασία»!...
Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, ανάμεσα στις δύο εποχές, του Κανελλόπουλου και του Τσίπρα, υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Πέραν του ότι άλλο ειδικό βάρος είχε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και άλλο έχει ο Τσίπρας, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιλούσε εκ μέρους των ανακτόρων που ήταν το κέντρο που καθόριζε τις εξελίξεις υπό την άμεση καθοδήγηση των αμερικανικών υπηρεσιών, μυστικών ή μη... Σήμερα, εκτός του ότι δεν υπάρχουν πλέον «ανάκτορα», με την έννοια των εξωθεσμικών κέντρων που, καθοδηγούμενα από τις αμερικανικές, μυστικές ή μη, υπηρεσίες, προετοίμαζαν μεθοδικά την αποστασία από την επομένη κιόλας των εκλογών του Φεβρουαρίου 1964, δεν υπάρχουν και οι προσωπικότητες εκείνες (π. χ. Μητσοτάκης του’65) που θα μπορούσαν να ...«εμπνεύσουν» επίδοξους αποστάτες να εγκαταλείψουν το κυβερνητικό σκάφος και να επωμιστούν το κόστος της ανατροπής μιας κυβέρνησης με νωπή την ψήφο εμπιστοσύνης που οι ίδιοι της έδωσαν... Σήμερα, δεν καθορίζουν τις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις οι αμερικανικές υπηρεσίες. Τις καθορίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση με τους θεσμούς της, που δεν επιτρέπουν εκτροπές όπως αυτές που ονειρεύεται ο Τσίπρας.
Όπως, βέβαια, υπάρχουν και οι υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα έναντι των δανειστών της, που δεν είναι βέβαια οι «στυγνοί τοκογλύφοι», ή οι «γκάνγκστερ», όπως τους έχει αποκαλέσει ο ίδιος ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Κοινοβούλια που εκπροσωπούν λαούς, οι οποίοι έχουν συνδράμει ως τώρα την Ελλάδα να διαφύγει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και που έχουν κάθε λόγο να θέλουν να υπάρξει ομαλή έξοδος της Ελλάδας από την κρίση. Και τα όσα επαγγέλλεται ο κ. Τσίπρας, μέσα από όλες τις αλλοπρόσαλλες μεταμορφώσεις του, μόνο ομαλή διέξοδο από την κρίση δεν προοιωνίζουν.
Ιδού ένα νέο απάνθισμα πρόσφατων δηλώσεων του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, με τις οποίες περιγράφει τις άμεσες πρωτοβουλίες στις «100 πρώτες ημέρες» της κυβέρνησής του:

• ·«Αντικατάσταση του Μνημονίου, που θα ακυρώσει με την ψήφο του ο λαός, από ένα Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης της οικονομίας»...
• ·«Επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ του Μνημονίου επίπεδα»...
• ·«Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και της μετενέργειας»...

• ·«Επαναφορά των νόμων που ελέγχουν τις απολύσεις»...

• ·«Νέο αναπτυξιακό νόμο, σύσταση περιουσιολογίου και προώθηση ενός δίκαιου και σταθερού φορολογικού συστήματος»...

• ·«Πλέγμα μέτρων για την αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανθρωπιστικής κρίσης»...

• ·«Επαναλειτουργία της ΕΡΤ»...

Και, βέβαια, αφού θα «ακυρώσει το μνημόνιο» (εντάξει, όχι αυτός, αλλά ...ο λαός με την ψήφο του!») και αφού θα έχει εξαγγείλει όλα τα πιο πάνω, μαζί με όλα όσα δεν αναφέρει σ’ αυτές τις δηλώσεις, όπως καταγγελία όλων των συμβάσεων και συμφωνιών που θα έχει συνάψει η «μνημονιακή κυβέρνηση», διώξιμο των ξένων που θα έχουν επενδύσει στην Ελλάδα -μεταξύ αυτών και τους Κινέζους από τον Πειραιά, ή τους Γερμανούς από τον ΟΤΕ; - και αφού στο μεταξύ θα επαναπροσλάβει και όσους θα έχουν απολυθεί από το Δημόσιο και θα ξανανοίξει την ΕΡΤ -προφανώς βάζοντας με τη σειρά του «μαύρο» στη Δημόσια Τηλεόραση, διώχνοντας όσους θα εργάζονται εκεί και προσλαμβάνοντας αυτούς που είχαν καταλάβει επί 5 μήνες το κτήριο της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης ... - αφού, λοιπόν, θα κάνει εντός 100 ημερών όλα τα πιο πάνω, θα αναλάβει, λέει ο κ Τσίπρας,
* «πρωτοβουλίες για επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης»!
Προσπαθώ να καταλάβω αν όλα αυτά τα λέει ο κ. Τσίπρας σοβαρά, ή απλώς λέμε και καμιά σαχλαμάρα για να περνάει η ώρα...
Ας αφήσουμε για την ώρα δύο κρίσιμα ερωτήματα, το πρώτο, από πού θα βρει τα λεφτά για να κάνει όλα τα πιο πάνω και το δεύτερο, με ποιους, εν τέλει, θα σχηματίσει κυβέρνηση, μιας και πέραν των Ανεξελλ. του Καμμένου, δεν φαίνεται στον ορίζοντα άλλος πιθανός εταίρος, όσους αποστάτες κι αν έχει μαζέψει ως τότε, κι ας δούμε το άλλο κρίσιμο ερώτημα:

• ·Με ποιους θα επαναδιαπραγματευθεί ο κ. Τσίπρας τη δανειακή σύμβαση, αφού θα την έχει καταγγείλει - γιατί, για να       μην ξεχνιόμαστε, η δανειακή σύμβαση δεν είναι τίποτε άλλο παρά το επάρατο μνημόνιο;
• ·Με τους 27 που θα τους έχουμε καταγγείλει και θα έχουμε διώξει τους εκπροσώπους τους;
• ·Και με τα λεφτά που μας έχουν δώσει, τι θα γίνει;

Αλλά ας υποθέσουμε, ότι οι δανειστές μας δεν πτοούνται από το γεγονός ότι απέναντί τους δεν θα είναι ο ενδοτικός Σαμαράς, αλλά ο άτεγκτος και σκληρός διαπραγματευτής Τσίπρας και του πουν ότι αν δεν εκπληρώσει αυτά που προβλέπει η δανειακή σύμβαση – και τα οποία δεσμεύουν την Ελλάδα και όχι προσωπικά τον Παπανδρέου ή τον Σαμαρά – δεν έχει χρήματα, τι θα κάνει ο αδιάλλακτος Τσίπρας; Από πού θα βρει τα χρήματα – για να λυθεί κάποια στιγμή και η απορία του Μανώλη Γλέζου, που είναι και δικιά μας – όχι για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που θα έχει προκαλέσει, αλλά για να καλύψει, έστω, τις τρέχουσες ανάγκες της χώρας για μισθούς, συντάξεις, εισαγωγές ειδών πρώτης ανάγκης, όπως πετρέλαιο, φάρμακα, πρώτες ύλες κ.λπ.; Και επ’ αυτών, όχι ο Τσίπρας, αλλά ούτε και ο Δραγασάκης, ή ο κατά τα λοιπά λαλίστατος απολογητής Παπαδημούλης, μας έχουν διαφωτίσει...
Για όλα αυτά, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να δώσει εξηγήσεις και να πείσει ο κ. Τσίπρας, πριν να απευθύνει τις προσκλήσεις προς αποστασία. Γιατί χωρίς σαφές σχέδιο εξόδου από την κρίση, οι προσκλήσεις αυτού του είδους, εκτός του ότι οι πάντες κατανοούν πως γίνονται για να καλύπτει τα εσωτερικά του προβλήματα –μεταξύ των οποίων τα όσα είπε στο Τέξας για το ευρώ και η παταγώδης αποτυχία της πρότασης μομφής– αναδεικνύουν και μία ακόμη αντίφαση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ:
* Πώς, δηλαδή, θα εμφανίζεται ως εκπρόσωπος μιας    ευρωπαϊκής πολιτικής ομάδας – έστω και αν αυτή είναι της Αριστεράς, όπου οι μισοί δεν συμφωνούν με τους άλλους μισούς και οδεύουν προς διάσπαση – τη στιγμή που στο εσωτερικό της   χώρας του μετέρχεται μεθόδους που οδηγούν σ’ ένα θλιβερό    παρελθόν, που μετά τη μεταπολίτευση όλοι είχαμε ελπίσει ότι είχαμε αφήσει οριστικά πίσω.