Στο χωρατά

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Κάποιες φορές εξωραϊζουμε πράγματα και καταστάσεις, ειδικά όταν περνάει από πάνω τους η πατίνα του χρόνου. Οι χώροι που παίζαμε μικροί ή το σχολείο μας φάνταζαν τεράστια, ιδωμένα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που και ως ενήλικας κουβαλάει στις ίδιες γιγαντιαίες διαστάσεις τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής. Για τους παλιότερους κι ο χωρατάς είναι μια τέτοια ανάμνηση. Ο χώρος που μαζεύονταν οι μεγαλύτερες –ως επί το πλείστον- γυναίκες ήταν ότι η καφετέρια και το facebook σήμερα.

Μια εκδοχή δηλαδή της χαμπερμασιανής δημόσιας σφαίρας. Aλλοι καιροί, άλλα ήθη. Ο χωρατάς, όπως ειπώθηκε και στην εκδήλωση του «Φαντάσου την Πόλη» για το θέμα, εξυπηρετούσε συγκεκριμένες κοινωνικές και πρακτικές ανάγκες. Δύσκολα σήμερα να αναβιώσει, καθώς οι ανάγκες του τότε εξέλιπαν, ενώ έχουν δημιουργηθεί καινούργιες. Μπορεί να ξυπνά αναμνήσεις, όπως της Aννας Καραγκούνη που μοιράστηκε τις δικές της μνήμες, αλλά είναι σίγουρο ότι στην τότε εκδοχή του δεν μπορεί να αναβιώσει, εκτός ίσως μόνο ως μια συμβολική ενέργεια για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιότεροι. Το θέμα, όμως, της χρήσης του δημόσιου χώρου από τους πολίτες θα έχει πάντοτε μια επίκαιρη, όσο και καθαρά πρακτική διάσταση που θα αποτελεί τροφή για σκέψη.