Τα παιδιά που ζωγραφίζουν, χορεύουν, τραγουδούν και γενικώς χρησιμοποιούν το μυαλό και το σώμα τους για να εκφραστούν είναι συνήθως πολύ λιγότερο βίαια. Ακριβώς γιατί έχουν την ευκαιρία να εκτονωθούν και να βγάλουν αυτό που κρύβουν μέσα τους με πολύ πιο δημιουργικό τρόπο. Ακόμα και το μίσος, γιατί κανείς δεν είναι απαλλαγμένος εκ γενετής από τα άγρια και τα άσχημα συναισθήματα.
Ετσι, δημιουργικά μόνο από αυτές τις πολύ τρυφερές ηλικίες μπορεί κάποιος να μιλήσει στα παιδιά για την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης, της συνεργασίας και του πλούτου που κρύβει το ανθρώπινο μωσαϊκό της πολυπλοκότητας και της πολυπολιτισμικότητας.
Το σχολείο οφείλει να εκπαιδεύει ανθρώπους στο να δημιουργήσουν τη δική τους κοινωνική, εθνική, πολιτισμική και έμφυλη ταυτότητα, αποδεχόμενοι τον «άλλο» μέσα από δημιουργικές διαδικασίες. Ετσι μόνο μπορεί να γίνει δουλειά. Δεν υπάρχουν αντιφασίστες και αντιρατσιστές που έχουν ως κύρια αποστολή τους να καθαρίσουν τον κόσμο από τους φασίστες και τους ρατσιστές. Υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ότι στο συν και όχι στο αντι βρίσκεται η απάντηση στην αυξανόμενη βία και στο μίσος.
Κι αν το μήνυμα αυτό περνάει από τη συμμετοχή σε μια θεατρική παράσταση ή ένα δρώμενο στο δρόμο είναι πολύ πιο ηχηρό από κάθε σύνθημα που ακούγεται με φανατισμό και κάθε λέξη που πατιέται με μίσος στο πληκτρολόγιο, υπηρετώντας δήθεν την πλευρά των καλών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου